You can call me Rogue [NEDERLANDS]

Hoofdstuk 10

<Soms haat ik wattpad omdat de foto's altijd verdwijnen... Ik hoop dat jullie de foto kunnen zien. Veel liefs>

[UNEDITED]
Hoofdstuk 10:
The barbecue didn't go as planned...

Ik verlaat de kamer en ik krijg een rilling. Het is koud in de gang. Voor de zekerheid check ik de kamer er recht over en als ik zeker ben dat er geen gevaar is, keer ik terug naar de tuin.

Vanaf dat ik de deur achter me sluit, hoor ik opeens iemand schreeuwen. Iedereen bevriest ter plekke en begint te rennen. Naast de koning en koningin verschijnen 5 vechters. Shit. Aanval.

Ik blijf aan de grond genageld, maar dan hoor ik iemand mijn naam schreeuwen. De koningin. Ik ren naar haar toe, als ik voor haar sta zie ik dat haar ogen gloeien. Een gouden kleur. Oh my god. Het is prachtig maar ook eng. Het zorgt ervoor dat ik bijna in mijn broek plas.

'Blue! Gabbie!!! Ga naar Gabbie! Ik weet dat jij haar en de rest kan beschermen! Ga nu! Ze komen voor haar!' schreeuwt ze hoopvol. Mijn ogen worden groot. De kindjes!

Ik mindlink Ben en Nick dat ik naar de kindjes ga en ren richting het gebouw.

Ik sla de deur open en daarna sluit ik het vliegens vlug achter me. Ik vlieg de trappen op en als ik bij de kamer, waar de kindjes slapen, aankom, probeer ik de deur super zacht open te duwen. Als dat lukt kijk ik automatisch naar waar Gabbie ligt.

Oh, gelukkig. Ik laat een zucht uit tevredenheid. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op mijn gehoor.

Ik hoor mensen schreeuwen en wolven grommen. Ik hoor Ben en Nick bevelen geven. En ik hoor voetstappen, hele zachte voetstappen. Ik open mijn ogen en stel mij in aanval positie, recht voor de deur.

Ik adem zachtjes in en uit. De voetstappen komen dichterbij en plots stoppen ze. Recht voor de deur. De deur gaat zachtjes open en recht voor mij staat Jolien. Ze verschiet als ze mij ziet en ik ga terug relaxed staan.

'Jolien, je liet me verschieten,' zeg ik terwijl ik mijn hartslag terug normaal probeer te krijgen.

'Jij mij ook. Ik dacht dat je een van de aanvallers was,' fluistert ze met een hand op haar hart. En ik merk op dat ze het woord rogues probeert te vermijden.

'Ik ben hier om dat te vermijden ga jij maar naar je pack. Ze hebben je nu nodig. Snel.' Ze knikt en verlaat de kamer. Ik draai me om en kijk uit het raam.

Ik kijk rond en opeens schreeuwt er een meisje.

'MAMA!'

Gabbie. Ik ren naar haar toe en ze springt in mijn armen.

'Blue Blue! Mijn mama! Ik wil naar mijn mama! Ze gaan haar meenemen! Blue...' En ze valt flauw. Ik begin te hyperventileren. My god, my god, my god!!

'Gabbie! Gabbie!' Ik schud haar, maar ze geeft een antwoord.

Ik leg haar terug neer op de bed en mindlink Nick om hem te vertellen wat net gebeurt is.

'Nick, let op de koningin! Gabbie werd net wakker en schreeuwde dat ze haar mama gingen meenemen!'

Ik krijg geen antwoord. Pfff. Hij is waarschijnlijk aan het vechten. Ik hoop gewoon dat hij het heeft ontvangen.

Ik loop in cirkels rond de kamer en zucht. BAM! Ik verschiet en er valt iets naar binnen! Mijn hoofd draait richting de deur. En dan vallen mijn ogen op wat er binnen viel.

Een man ligt op de grond en terwijl ik vol verbazing sta te kijken, gaat hij op zijn knieën zitten. Hij kijkt me aan en grijnst.

Ik zet een stap naar achter en blokkeer zijn zicht op de kindjes.