You can call me Rogue [NEDERLANDS]

Hoofdstuk 11

[UNEDITED]
Hoofdstuk 11:
I know the person who kidnapped the Queen.

Dit mag niet gebeuren. Ik kan geen mate hebben. Dit is onmogelijk. Damien kan me elk moment vinden, de koningin is ontvoerd en ik ben gered door mijn mate die een ongelofelijke ego heeft.

'Dus waar kunnen ze verstopt zijn?' vraagt de koning. We bevinden ons in de vergaderzaal en ik krijg het benauwd omdat Jason me de hele tijd blikken werpt.

Ik probeerde hem bij de trap te negeren maar hij bleef me beledigen. En nu kijkt hij me aan alsof hij er heel erg spijt van heeft.

'Wel moest er iemand Gabbie deftig beschermt hebben dan kon ik mij concentreren op mijn moeder.'

Ik druk mijn tanden op elkaar.
'GENOEG!' schreeuw ik en verlaat de kamer, terwijl Jason gromt als een wild beest.

Ik ren naar buiten, Ben schreeuwt mijn naam maar ik negeer hem ook.

Ik verander in mijn wolf en begin zo snel als ik kan te rennen.

Waarom kon ik die stomme leider dan ook niet aan? Ben ik echt zo zwak? Ik ren zo snel dat ik niet eens besef dat ik de packland bijna verlaat.

Ik zucht diep en laat me op de grond zakken. Ik sluit mijn ogen en concentreer me op mijn ademhaling.

Opeens komt er een plan in me op. Gabbie, zij kan me helpen met haar visioenen of wat het ook heet.

Ik sta mega snel terug op vier poten en begin weer te rennen. Als ik bij het reusachtig huis aankom, verander ik in mijn zelf en doe een lange zwarte t-shirt aan die ik vanuit een struik heb gepikt.

Ik storm naar binnen en de geur van Jason omhelst me. Ik zucht en probeer het te negeren. Opeens verschijnt Ben vanuit de woonkamer.

'Waar was jij naar toe?' vraagt hij serieus.

'Gaan rennen,' zeg ik terug.

'Gaat het?' Hij kijkt me medelijdend aan, maar dat irriteert me nog meer. Het laatste dat ik nodig heb is medelijden omdat een stomme toekomstige Alpha koning me beledigd heeft.

'Jaja. Stop met medelijden te hebben.'

'Oh sorry uwe majesteit,' zegt terwijl hij zijn handen in de lucht steekt.

'Pff kom ik moet Gabbie vinden.'

'Dat gaat een beetje moeilijk zijn.'

'Hoe bedoel je?' vraag ik terwijl ik hem inspecteer.

'Wel ze is al naar de Golden Moon pack gebracht.'Hij krabt in zijn nek.

'Oké. Ik vind haar wel,' zeg ik en geef hem een knuffel.

'Wacht wacht! Je gaat toch niet zomaar naar het Golden Moon pack?'

'Waarom niet? Ik ga een kleine entrée doen.'

'Blue neen. Dit is geen grap... Ik ben echt serieus, je gaat daar niet zomaar binnen geraken.' Ik grijns.

'Je kent me nog niet broertje.' Ik knipoog en ga de deur uit.

'Blue alstublieft! Ik ga het Nick vertellen!'

'Tuurlijk doe je dat.' Ik grijns en verander niet eens in mijn wolf voor ik begin te lopen.

[...]

Ik vertraag als ik het reusachtig kasteel zie. Reusachtig is zelfs een understatement. Heilige godin.

Ik hoor stemmen en verstop me achter een boom. Niet dat dat moeilijk is, want overal zijn er bomen.

'Begrepen prins.' Ik frons. Wat krijgen we nou...