You can call me Rogue [NEDERLANDS]

Hoofdstuk 14

[UNEDITED]
Hoofdstuk 14:
The truth behind his rudeness.

Ik ontwaak uit mijn slaap en kijk met samengeknepen ogen om me heen. Het is donker en ik herinner me weet dat ik in het ziekenhuis lig.

Ik kreun zachtjes en stap uit bed. Snel trek ik een trui over m'n hoofd en ga de deur uit.

Stil, op een manier dat zelfs weerwolven me niet kunnen horen, wandel ik naar buiten.

De frisse nacht omarmt mijn lichaam en ik voel het op mijn huid. Ik haal diep adem en besluit om een wandeling te maken.

Geruisloos wandel ik door de tuin van het ziekenhuis. Ik kijk naar de hemel en voel me weer vredevol, niet meer boos zoals gisteren.

'Wat doe je alleen buiten?' vraagt een diepe stem. En met alleen het horen van zijn stem krijg ik al kriebels in mijn buik. Zonder me om te draaien, bedenk ik een gepaste antwoord op zijn vraag.

'Oh ik wou naar de apen komen kijken,' antwoord ik sarcastisch zoals altijd.

Dan draai ik me om en neem mijn tijd om hem te onderzoeken. Hij heeft een grijze jogger aan en een witte t-shirt dat zijn lichaam omhelst. Zijn haar ligt warrig en hij ziet er moe uit.

'Ik zou die vraag aan u moeten stellen, want jij bent diegene die mij maar niet kan accepteren,' mompel ik. Ik kan het niet verdragen dat hij nu opeens om me geeft, terwijl dat een paar dagen geleden niet zo was.

Hij zucht, terwijl hij zijn ogen sluit en een stap dichtbij zet.

'I-ik-' zijn stem kraakt, maar hij gaat verder, 'je moet weten dat dit niet makkelijk is voor me. Het is niet dat ik me niet aangetrokken voel tot jou, integendeel voel ik onze band heel goed. God, ik wil je zelfs niet meer loslaten als ik je vast heb. Het gevoel dat je me geeft, wil ik elk moment voelen. Ja, ik was gemeen in het begin, maar ik had een reden. Kijk Allie, toen ik 17 was werd alles op me afgevuurd. Ik moest mij beginnen voorbereiden om mijn Alpha titel te krijgen, ik moest leren leven met het overlijden van mijn broer en ik moest een geschikte Luna beginnen zoeken. Mijn leven was een chaos en me voorbereiden voor de Alpha titel was nog het minste van al. Ik had het vooral moeilijk met het verlies van mijn broer. Toen zijn mate stierf, verloor hij zichzelf helemaal, hij kon het niet meer aan en pleegde zelfmoord. Ik heb g-geen afscheid kunnen nemen van h-hem....', ik veeg met de achterkant van mijn hand zijn traan weg en hij snuift mijn geur in, 'toen heb ik mezelf verboden ooit een mate te hebben, ik deed niet meer de moeite om een Luna te zoeken, maar toen kwam jij opdagen. Je sloeg met een hamer je een weg door mijn zware en dikke muren. Ik moest dit negeren, want ik was bang dat ik ook zou eindigen als mijn broer.'

Hij opent zijn ogen weer en kijkt me met waterige ogen aan. Ik tover een kleine glimlach op mijn gezicht en trek hem in een knuffel.

'H-het spijt me Allie, ik had eerder moeten beseffen dat je een mate band niet kan negeren.'

'Ik vergeef het je, maar je moet wel mijn vertrouwen en liefde verdienen.'

'Ik weet het, niemand kan verliefd worden op eerste zicht. We moeten elkaar leren appreciëren.'

[...]

Ik word wakker en voel me beter dan ooit. Als een gek glimlach ik terwijl ik uit het ziekenhuis bed stap en alles begin te pakken.

'Oh je bent al wakker' Ik schrik en draai me om.

'Ik mag toch naar huis?' vraag ik met hoop. De packdokter glimlacht en knikt. Mijn ogen lichten op en ik bedank hem waarna hij weg gaat.