You can call me Rogue [NEDERLANDS]

Hoofdstuk 6

[UNEDITED]
Hoofdstuk 6:
Life isn't easy sometimes.

'Gabbie, ben je zeker dat we richting de Golden Moon pack gaan?' vraag ik, terwijl Gabbie me de "weg" wijst.

Ik ben eigenlijk een beetje bang want ik ben met de ontvoerde dochter van de ex-koning en koningin aan het ronddwalen. Ik ben tenslotte een Rouge.

Ik kom tot een stop en Gabbie draait haar vragend om.

'Waarom stoppen we Blue??' Ze kijkt me aan met haar grote ogen vol angst. Ik draai me om en kijk om me heen.

'Sshhh,' fluister ik zachtjes, terwijl ik haar achter me verstop. Ik bereid me mentaal voor op het ergste.

Je weet wel een verkrachter ofzo! Of een gestoorde freak!

'Oké daar overdrijf je Allie,' zegt Blue tegen me.

'Niet grappig,' sis ik nadat ik haar blokkeer.

Mijn hoofd draait naar rechts als ik een krakende tak hoor.

'Blue? Ik ben bang,' fluistert Gabbie. Ze knijpt in mijn hand. Ik knijp terug als teken dat ze sterk moet blijven.

Als na 5 minuten niets is gebeurt, draai ik me terug om en kijk ik naar een kleine bange Gabbie.

Ik kniel voor haar neer en hou haar vast bij haar schouders.

'Kijk Gabbie, het is heel moeilijk om niet bang te worden maar jij bent een heel sterk en dapper meisje.'

'M-maar-'

'Niets te maar. Jij bent een van de dapperste meisjes die ik ooit heb ontmoet,' moedig ik haar aan met een glimlach.

'Neen. Jij bent veel dapperder! Ik wil ook zijn zoals jij...' Ze heeft natte ogen. Ik voel een steek door mijn hart als ik haar zo breekbaar zie. Ik ken het meisje amper maar ze betekent nu al veel voor me.

Ik zweer dat als iemand haar iets probeert te doen dat ze mij tegen gaan komen.

'Jij zal ook een heel dapper meisje worden later,' zeg ik met een vaag glimlach en dan zie ik haar gezicht oplichten.

Opeens knuffelt ze me, maar ik sta verstelt.

'Kom,' zeg ik nadat ze loslaat, 'we gaan verder.' Ik steek mijn hand uit en ze grijpt het vrolijk.

[...]

'Allison! Allie!' Ik kijk op van mijn boek. 'J-je..' Ik sta onmiddellijk op en gooi mijn boek weg.

'Wat!?!? Wat is er gebeurt!' Mijn ogen vol angst, kijk ik mijn huilende moeder aan.

'V-ad-er e-en b-roe-r...' Ik barst uit.

'Nee, nee, nee, je maakt een grapje toch? Zeg dat je een grapje maakt!' schreeuw ik, terwijl ik bijna stik door het snikken en huilen.

Ik laat me op de grond vallen en schreeuw mijn longen eruit.

'Neen!'

Ik schiet wakker, helemaal bezweet. Ik kijk haastig om me heen en dan pas besef ik dat ik aan het wenen ben.

Ik laat mijn hoofd hangen en laat de tranen lopen. Ik laat al mijn frustratie uit, alles vanaf de dag dat mijn vader en broer zijn overleden tot nu.

Ik mis mijn moeder die me in haar armen zou genomen hebben en die me zou gezegd hebben dat alles goed gaat komen.

'Aaahhh.' Ik hoor dan een bekende stem en kijk schuin naar Gabbie. De zon schijnt zwakjes door de bomen heen. Ik heb niet beseft dat ik zolang wakker ben gebleven.

'Blue?' Hoor ik Gabbie zachtjes fluisteren. Ik ga vermoeid opstaan en ga met mijn handen door mijn lange haar.

Pas als ik helemaal rechtsta, besef ik dat mijn spieren en botten pijn doen. Ik moet mijn wolf uitlaten en een beetje rennen door het bos anders kan ik ziek worden.

Ik zucht omdat ik weet dat ik Gabbie niet alleen kan laten. Nog een paar dagen.

'Allison-'

'Nog niet Blue!' sis ik boos. Blue huilt en zwijgt daarna. Ik voel me schuldig, maar ze weet zelf ook dat het bos een groot gevaar is voor een klein meisje zoals Gabbie.

'Goedemorgen kido.' Ik probeer zo vrolijk mogelijk te klinken maar ik vrees ervoor.

'Ik moet dringend plassen!' schreeuwt ze met een samengetrokken gezicht.

'Nu.' Hoor ik opeens iemand fluisteren. God dank u voor mijn niet menselijke gehoor.

'Ren Gabbie!' Ik gil mijn logen eruit als ik 3 weerwolven vanachter de bomen zie springen. Het zijn hele grote! De ene heeft een bruine vacht en de andere twee een blonde.

Gabbie haar ogen worden groot en ze begint eerst te struikelen maar dan rent ze.

Ik zie dat één wolf besluit om haar achterna te gaan. Links van me springt de andere op me af. Net op tijd spring ik naar de kant waar Gabbie enkele seconden geleden stond.

In het midden van mijn sprong verander ik in mijn wolf. Sprintend, volg ik de geur van Gabbie.

Pas na enkele minuten besef ik dat de andere twee weerwolven me achterna zitten.

Op het moment dat ik Gabbie, die haar zelf tegen een boom heeft gedrukt en met bange ogen naar de grote wolf voor haar kijkt, zie, struikel ik over iets.

De twee wolven grijpen hun kans en springen op me af.

'Neeen!' Hoor ik Gabbie schreeuwen voordat ze wordt opgeheven door de man, die daarstraks nog in wolfvorm was en nu opeens een short aan heeft.

Ik bijt woest in de nek van de blonde wolf, net als ze denken dat ik gekalmeerd ben. Hij valt kreunend op zijn zij en ik grijp mijn kans om de ander van me af te gooien.

Ik sta na een beetje worstelen terug op mijn vier poten, maar ik ben niet alleen. De bruine wolf weet niet van opgeven.

Ik grom als hij mij in de poot bijt. Verdomme dat is al de 2 de keer! Ik heb ondertussen ook al een beet in mijn zij.

De wolf kijkt me uitdagend aan en ik grom. Als hij op me afspringt om me weer te bijten in mijn poot, gooi ik hem met al mijn kracht tegen de boom aan.

Vanaf dat ik een luide kraak hoor, begin ik te rennen. Ik ren en ren, maar Gabbie's geur is nergens meer te bekennen.

Nadat ik een paar keer struikel, met als oorzaak mijn gebeten poot, val ik op de grond en verander ik terug.

Shit. Als ik aan mijn heup kom, voel ik iets vloeibaars. Ik kreun door de pijn als ik het aanraak.

Waarom ben ik zo dom? Ik verdien het zelfs niet eens om te leven... Ik ben alle mensen,die belangrijk voor me waren, verloren en mijn mate is waarschijnlijk ook al dood.

Ik laat een traan vallen voor ik mijn ogen sluit door de hevige pijn in mijn been en zij.

(A/N)
VOLG ME OP INSTAGRAM! Link in mijn bio.
(Ik volg alle lezers terug!)

5SOS FANS! Lees mijn nieuwe verhaal: Stuck in the elevator with Luke Hemmings [ON HOLD]

5SOS is awsome!