You can call me Rogue [NEDERLANDS]

Hoofdstuk 13

[UNEDITED]
Hoofdstuk 13:
What on earth is happening to me?

De wachter laat me los en ik val op de ijskoude tegels. Ik kan mijn ogen amper open houden omdat ik zo moe ben. De pijn in mijn borst is er nog steeds.

'Dus Allison, waarom heb je jezelf opgeofferd? Eerst vluchtte je en nu ben je terug. Met je eigen wil.' Ik herken Damien zijn lelijke stem en krijg een rilling. Ik weet dat hij grijnst omdat hij toen ik vluchtte zei dat hij me zou krijgen.

'Auuw!' Ik schreeuw het uit als hij me bij de haren grijpt en rechttrekt.

'Kijk me aan als ik tegen je spreek!!!' Mijn handen willen naar mijn hoofd grijpen maar ze zijn slap en gevoelloos. Ik weet niet wat er scheelt maar ik voel me ziek.

'Waarom ben je eigenlijk zo zwak? Als mijn mate moet je wel een beetje bad-ass zijn.'

'Ik zal nooit je mate zijn,' spuug ik uit.

Zijn hand versmelt mijn wang en ik kreun van de pijn. Hij grijpt mijn haar nog harder vast en sleurt me mee naar een stoel. Hij gooit me op de stoel en ik maak me zo klein mogelijk.

Uitgeput. Dat is hoe ik me voel. Opeens voel ik een fijn koud iets aan mijn arm. Na 3 seconden besef ik wat het is. Een naald!

'Wat doe je?!' schreeuw ik. Alles wat ik krijg als antwoord is een gemene grinnik.

Wat hij me ook inspuit, werkt snel en ik val zachtjes in een diepe slaap. Maar niet voor ik zweer om wraak te nemen, voor alles. Mijn vader, mijn moeder en mijn leven.

Jason, ik weet dat je me niet zo mag, maar ik hou van je en dat heb ik gedaan sinds het moment dat ik je zag.

Ik voel dat Blue ook zachtjes haar bewustzijn verliest.

'Je zal altijd van mij zijn en we zullen samen regeren over alle wolven,' fluistert Damien in mijn oor en dat is het laatste wat ik hoor.

[...]

'Ze wordt wakker Alpha.' Ik herken deze stem. 'De resultaten waren negatief, maar we hebben nog één zak bloed liggen. We denken dat het deze keer zal lukken.'

Ze hebben mijn bloed genomen? Waarom zouden ze dat?

'Ze moet nu wakker zijn, Alpha.'

'Laat ons alleen, Milan,' zegt Damien.

Milan.

Hoe kon hij? Één van mijn oude vrienden! Verdomme!! Ik heb hem altijd vertrouwt en ik heb hem altijd geholpen! En dit is wat ik ervoor terug krijg?!?. Ik vervloek je Milan!

'Open je ogen, je kan me niet voor aap zetten.'

Om Damien zoveel mogelijk te irriteren, hou ik mijn ogen dicht.

Maar helaas is Damien ongeduldig en krijg ik daarom een koude, harde klap tegen mijn wang.

Mijn ogen schieten open en ik kreun door de plotse contact.

Mijn ogen landen op de kamer, of laboratorium om specifieker te zijn. Wat willen ze van me?

'Kijk me aan!' schreeuwt Damien boos. Ik kijk hem woest aan.

'Goed zo schat,' zegt hij met een arrogante grijns. Nu pas merk ik ook dat hij wallen heeft onder zijn ogen.

'Noem me niet zo,' zeg ik, verafschuwd. 'Of ik scheur je mond in tweeën.'

'Ah je kan dus nog praten. Wacht maar tot je al je littekens ziet, schat.'

Mijn ogen worden groot, hij heeft mijn lichaam verpest! Klootzak! Hoe- hoe ga ik dit ooit aan Jason uitleggen?