Deniz

Kırık Kalp

Uyandığım zaman doktor taburcu olabileceğimi söyledi, gözlerimde hem acı hemde bu haberin mutluluğu vardı sevgi dolu gözler ne hale gelmişti dimi....

Babamı arayıp beni eve götürmesi için hastaneye çağırdım : "Canım çok yanıyor, doktor taburcu olabilirsin dedi, beni gelip alman lazım" dedim telefonda...
Geldiğinde ise doktor 2 aylık rapor ve ilaç yazmıştı birde sürekli buz takviyesi yapmamız gerekiyodu...
Eve gittiğimde sadece televizyon izliyebilirdim..
Zaman su gibi akıp gidiyordu, dizi bitti ve bunun gibi iki üç dizi daha izledim...
Yavas yavas acımı unutmaya başladım üstünden tam olarak iki koca ay geçmişti ama hâlâ hafif canım yanıyordu, bu sürede sürekli pansuman ve kontrole gittim...
Nihayet dikişlerin alıncağı güne denk geldik...
Hastanede sıramız geldi ve dikişleri aldırmaya başladık...
Doktor yanlışlıkla oldu kusura bakma dedi....
Ne oldugunu bile anlamamıştım canım yanmamıştı, hava acayip karanlıktı içim de öyle.
Yanlışlıkla dikişi alırken elindeki ufak tefek bir bıçakla koluma minik bir kesik attıgını gördüm..
Omzumu silkeledim ve önemli değil dedim.
Cevabı ise :
Neyse sorun değil pamukla hallederiz dedi.
Benim orda geçirdiğim zamanlarda basla hastalara bakıp bakıp şükür ediyordum....
Trafik kazası, yüksekten düşme, silahlı yaralama....
Oysaki ben yokuşta kaymıştım kendi suçumdu...
Hepsi aynı anda olması canımı yakıyordu..
Kardesim dediğim insan trafik kazasında öldü, uzak mesafedende olsa olan sevgilimi kaybettim, dostlarımı kaybettim, bana aile demeyin zaten onları yedi yaşında kaybettiğim için beni bırakalı uzun bir zaman oldugu için çoktan alışmıştım..
Sevginin ne olduğunu bilmiyorum ki, bunun için beni silen kişilere beni suçlayan kişilere sesleniyorum: Benim yerimde olsan ne yapardın sen?
Hiç bisi yapamazdı bana sorsan...
Ama ben hâlâ dimdik ayakta durmaya çalışıyorum ne kadar kalbim kırık olsa da çok kişi geçti hayatımda, çok teşekkür ederim bazıları harika bir dost, arkadaş, yoldaş oldu...
En sevindiğim yer ise elifti....
Kolum kırık die onu kucağıma alamıyor, tasıyamıyordum, ilk aylarında riske girmek istemiyorum diyip iyileşme sürecini bekledim...
Sonunda kolumdaki Nalet şey (3 kilo alçı) çıkıcaktı...
Ohh miss gibi olucak diyip duruyordum.
Hayat bazen yüzümüze güler örneğin salıncağa binersin, en tepeye çıktığın zaman harika hissedersin...
İşte tepeye çıkmak İçin elimden geleni yaptım ve acıların hepsine tek tek katlandım, tamam yarı yolda pes etmeye çalışmış intihar etmeye çalışmış olabilirim ama bunu sonradan fark edip hatamdan dönmemde bir şey sayılır dimi.
Doktor alçıyı çıkardı ve elimi çok bosta hissediyordum...
Daha alışma süreci var....
Hayatta böyledir işte herşeyin bir alışma süreci olur.
Sevginin, aşkın (tabi varsa), fiziksel veya psikolojik sorunların sonlanması veya başlaması vs. Gibi nedenler alışma sürecine taabi olur.
Hayatta mutlu olmak için şunu yapın :
Asla kendinizden daha fazla kimseye değer vermeyin çünkü kimse sizi sizden daha fazla sevemez , asla birini seviyor iseniz ona  onu sevdiğinizi söylemeyin çünkü onu kaybedersiniz, acılarınızı mutluluklarınız ile kıyaslamayın çünkü acı çektiğiniz zaman mutlu olamaz ve acılarınız mutluluğunuzdan fazla olamaz...
Önemli olan kendinizi sevmeniz, kimsenin kulu yanında duran biblosu olmak zorunda değilsiniz...
Eğer bir kisi sizi gercekten seviyor ise siz naparsanız yapın onun gözünde aynı sevgi aynı kalp ile sizi sevmeye devam eder.
Ama bu dönemde hatalarınız yüzünden yüz üstü bırakılmaya alıştınız dimi...
Demekki sizi gerçekten sevmemişler...
Beni de öyle, dostlarım olsun, sevdiklerim olsun, kardesim dediklerim olsun, ailem olsun hiç biri yaptıgım hata da yanımda olup bana destek çıkmadılar tam tersi beni hatalarım ile yargıladılar ve üste çıkıp haklı olmaya çalıştılar...
Bir kafamıza bomba yemediğimiz kaldı demek isterdim ama onu da yaşadım ben...
Küçükken terör örgütü tarafından askeri karakolda bomba yüklü araç patlatıldı...
Mardinde oldu bu olay o aralar ben dokuz yaşındaydım.. 
Babaannem namaz kılarken ve biz kardesimle televizyon izlerken bir anda cam patladı ve yüksek derecede bir ses çıktı..
Kardeşimde ve babaannem de bir sorun yoktu ama ben...
Cam parçası gözümün altını kesmişti, allahtan çok derin değildi, halı kan olmuştu..
Biraz korkmuştum, kanı durdurup sabaha kadar buz gibi havada kışın ortasında yatmaya çalıştık...
O kötü günler bir daha olmama dileği ile....

Umarım daha iyi olurum, yanımda prensesim var sekiz aylık bir bebek o benim hayatım....
Bundan sonra hayatımı boş insanlara değil ona adıyacağım..
Onun için elimden geleni yapıcam ve onu çok sevicem çünkü bunu hakkediyor..
Dostlarıma gelirsek o konuda daha dikkatli olmam gerekiyor. Kara günümde yanımda olmayan insanlara dost demem ben...
O yüzden kendinize sorun bakalım ben iyi bir dostmuyum empati kurun...
Sevgi konusunda tek olan şey "Kalp Kırıklığı"

Final 🪄
Yazar : By. Stark
Bölüm : 17 final
Teşekkür ederim 💙 herkese