"කලබල වෙන්න එපා හිමින් හිමින් ඇස් අරින්න..... රායිට් අන්න එහෙම....."
මගෙ ලගින්ම වගෙ ඒ කටහඬ ඇහෙද්දි මම හිමිහිට ඇලවිලා වගෙ තියෙන ඇස් දෙක අරින්න හැදුවා. එක පාරම ටොච් එලියක් ඇස් දෙකට වදිනවා වගෙ දැනෙද්දි ඇස් දෙක තද කරලා පියා ගත්ත මම ආයෙත් එකවරම ඇස් ඇරලා වටපිට බැලුවා.
සුදු පාට සිවිලිමක් මට උඩින් පෙද්දි ටිකක් වයසක කියන්න පුළුවන් ලෙඩි කෙනෙක් මගෙ දිහා පැත්තකින් මුනට එබිලා බලන් හිටියා. පුංචි ටොච් එකකින් එයා මගෙ ඇස් වලට එලිය අල්ලද්දි මම එක ලග ඇහි පිය දෙක තුනක් ගැහුවා. ටික වෙලාවකින් එයා මගෙන් පැත්තට වෙලා ෆයිල් එකක් බලලා ලග ඉන්න කෙනෙක්ට මොනා හරි කියලා ආයෙත් මගෙ දිහා බැලුවා. මම හිතන්නෙ එයා ඩොක්ටර් කෙනෙක් වෙන්න ඔනි. ඒ කියන්නෙ මම ඉන්නෙ හොස්පිටල් එකක.
"හරි දනුක නෙද නම....."
"ඕ...ඔව්...."
"ම්ම්ම් ඔකේ..... දැන් දනුක මට කියන්නකෝ ඔයාට මන් කියන දෙවල් පැහැදිලිව ඇහෙනවා නෙද..... කිසිම අපහසුවක් නැනේ නෙද....."
"න්.... නැ ඩොක්ටර්ට....."
"ම්ම්ම් ගුඩ්..... දැන් දනුක එහෙනම් කියන්නකෝ ඔයාට මාව පැහැදිලිව පෙනවා නෙද..... මේ වටපිට එහෙම....."
"ඔව්......"
"ම්ම්ම් හරි හරි..... එහෙනම් දනුකට උන ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් ලොකු ඩැමෙජ් එකක් වෙලා නැ..... දනුකට වෙන මොනාහරි අපහසුවක් දැනෙනවද කොහෙහරි වෙදනාවක් එහෙම......"
"මගෙ ඔලුව..... එක පුපුරන්න තරම් රිදෙනවා ඩොක්ටර්ට....."
"ඔව් දනුක හරි මොකද ඔයාගෙ ඔලුව ටිකක් දරුණුවට ඩැමෙජ් වෙලා තියෙන්නෙ..... දනුකට මතකයි නෙද ඔයාට උන ඇක්සිඩන්ට් එක....."
"ඔව් ඔව් මට මතකයි..... එතකොට මන්.... මන් මැරිලා නැද්ද......"
මන් දන්නෙ නැ මන් එහෙම ඇහුවේ ඇයි කියලා. මගෙ ඉස්සරහට ආව ටිපර් එක ආයේ ආයේ මගෙ මතකේ ඇදෙද්දි බයික් එක කුඩු පටටම් වෙලා යන එක පවා මගෙ මතකෙට ආවා. මරන බය ඒ වෙලාවේ දි වගෙම ආයෙත් මට දැනෙද්දි මම විහිලුවක්ද ඇහුවේ කියලා දන්නෙ නැ. ඩොක්ටර් වගෙම ලග හිටිය නර්ස්ලා පවා ලාවට හිනා වෙද්දි මම හිතන්නෙ මගෙ මුන ඇද වෙලා ගියා.
YOU ARE READING
මාගේ සද නුඹදෝ ✔
Fanficමට ඔනි නැ බන් උබට හදක් වෙන්න..... මට ඔනි හදක් වගෙ ඉන්න උබව දරා ගන්න අර විසල් අහස වෙන්න......... 🚫 කතෘ අවසරකින් තොරව උපුටා ගැනිම, කොටස් වශයෙන් පල කිරිම තහනම් 🚫
