«ខ្ញុំគិតលាជីមីនទៅក្រុមហ៊ុនសិនហើយ» ដោយសារតែមិនចង់រំខានជីមីនយូរនាយក៏ប្រញាប់ស្នើខ្លួនចាកចេញ ម៉្យាងក៏ដោយសារនឹកគិតដល់ក្មេងប្រុសម្នាក់ទិញកាហ្វេតែម្នាក់ឯងហើយរង់ចាំយូរទៀត។
«បាទ!» ជីមីននៅតែរក្សាស្នាមញញឹមមិនរលុបដដែល នាយតូចចូលចិត្តថេយ៉ុងណាស់ក៏មកពីនាយជាមនុស្សដឹងខុសត្រូវ ហើយម៉ឺងម៉ាត់ម៉ដ្ឋចត់ថែមទៀត។ ក្នុងថ្ងៃដែលនាយជួយអង្វរកទៅកាន់យ៉ុនហ្គីឲ្យគេនោះ គឺគេនៅមិនទាន់បំភ្លេចចោលនៅឡើយទេវាគឺស្ថិតក្នុងការចងចាំជានិច្ច។
កន្លែងលក់កាហ្វេ!
ថេយ៉ុងព្យាយាមប្រើកែវភ្នែកមួយគូរបស់នាយសម្លឹងគ្រប់ទិសទីទាំងឆ្វេង ទាំងស្តាំមិនលើកលែងសូម្បីតែបន្ទប់ទឹក។ ប៉ុន្តែនាយនៅតែមិនអាចដឹងបានថាពេលនេះហូប៊ីកំពុងនៅឯណាទេ។ មិនបង្គង់យូរនាយបានដើរទៅរកអ្នកបម្រើសេវាកម្មម្នាក់ដើម្បីសួរនាំ។
«អត់ទោសផង!» ថេយ៉ុងនិយាយទៅកាន់អ្នកបម្រើសេវាកម្មដោយការគួរសម
«សួស្តីលោក! មានអ្វីឲ្យខាងយើងខ្ញុំជួយដែរបាទ?» អ្នកបម្រើសេវាកម្មប្រុសម្នាក់នោះញញឹមឱនលំទោនចំពោះថេយ៉ុងដែលជាភ្ញៀវ និងសួរនាំជាលក្ខណៈស្តង់ដានៃផ្នែកនេះ។
«តើលោកមានឃើញក្មេងប្រុសម្នាក់រាងទាបជាងខ្ញុំបន្តិចឈរទិញកាហ្វេនៅទីនេះអម្បាញ់មិញទេ?»
«បាទគឺគាត់បានចាកចេញនៅមុននេះបន្តិចហើយ» អ្នកបម្រើសេវាកម្មគិតយ៉ាងរហ័សនៅពេលឮថេយ៉ុងនិយាយពីភិនភាគរបស់មនុស្សដែលនាយចង់រក ហើយក៏អាចផ្តល់ចម្លើយឲ្យនាយយ៉ាងសមចិត្តទៀតផង។
«អរគុណច្រើន!»
«បាទ! តើលោកមានអ្វីផ្សេងទៀតដែរទេ?»
«អស់ហើយ! អរគុណម្តងទៀត» ថេយ៉ុងពោលពាក្យអរគុណជាលើកទីពីរ បន្ទាប់មកនាយក៏ប្រញាប់ចេញទៅខាងក្រៅហាងដើម្បីរកហូប៊ូបន្ត។
នាយដើរក្រឡឹងជុំវិញគ្មានអ្វីខុសប្លែក នាយក៏បានដើរសំដៅមកកាន់ឡានរប់នាយដែលជាគោលដៅចុងក្រោយ។ នរៈបើកទ្វារឡានក៏បានឃើញហូប៊ីទំពារនំប៉័ង បឺតកាហ្វេគ្មានខ្វល់អ្នកតាមរកអីបន្តិចធ្វើឲ្យនាយហួសចិត្តជាមួយក្មេងនេះជាខ្លាំង។
YOU ARE READING
ទាសកររបស់អាល់ហ្វា
Mistério / Suspense«ឯងជាអូមេហ្កា ដូច្នេះឯងត្រូវធ្វើជាទាសកររបស់យើងពេញមួយជីវិត» មីន យ៉ុនហ្គី «បាទ!» «ពីពេលនេះទៅឯងត្រូវហៅយើងថា "លោកម្ចាស់" ព្រោះយើងជាអ្នកសង្គ្រោះជីវិតដ៏ថោកទាបរបស់ឯង» «បាទលោកម្ចាស់ខ្ញុំដឹងហើយ»
