NİKOLAİ MİLORADOV: Milyon Dolarlık Proje

✥ NİKOLAİ MİLORADOV : Milyon Dolarlık Proje | 13

-13-

❝Ilya❞

Bir hafta.

Bay Miloradov'la onun yüzüme karşı güleceği kadar gülünç bir gece geçirdikten sonra aradan bir hafta geçmişti. Yulia'nın Bay Miloradov hakkında beni umutlandırmaya çalışan altı boş sözlerinin ardından da öyle. Ve bir hafta boyunca Bay Miloradov'u görmemiştim. Neredeyse kulübe uğramaz olmuştu. Kendimi çok önemseyen biri gibi durmak istemiyordum ama bunun sebebi ben miyim diye düşünmeden edemiyordum.

Bir hafta içinde onu gördüğüm tek gün, yine o kadının buraya geldiği gündü. Her zamanki gibi şık, kendine has saç rengi ve kokusuyla mest eden, dış görünümüyle bir bakanın istemsizce bir daha bakmasına sebep olan o kadın. Esas kadın. Bay Miloradov'un sevgilisi olduğunu düşündüğüm kadın. Lâl.

Takıntılı bir ruh hastası değildim. Tüm bunlar beni ilgilendiriyor da değildi ama buradaki kızlar onun hakkında konuşunca merak edip internetten araştırma hatasına düştüm. Keşke araştırmasaydım. Bay Miloradov'la nikâha kadar giden bir ilişkileri olmuştu. Belli ki ciddi bir ilişkiydi. Gelip geçici değildi. Nikâhın neden olmadığına dair ise net bir bilgi yoktu, sonrası söylentiler ve dedikodulardan ibaretti.

Neden evlenmediklerini merak ediyordum ama daha da merak ettiğim şey, nikâhtan dönmelerine rağmen nasıl bu kadar yakından görüştükleriydi. Hiçbir şey olmamış gibi mi davranıyorlardı? Belki de evliliğin onlara göre olmadığını anlayıp nikâhı iptal etmişlerdi ve sevgiliyken, uzakken ilişkilerinin daha heyecanlı olduğuna inanıyorlardı. Elbette bu düşünce bana ait değildi. Yulia böyle söylemişti. İlişkileri alevlendirmenin en etkili yolu uzak ve birbirine ulaşılmaz olmakmış. Özlemekmiş.

Bana sorarsanız ilişkiler hakkında pek bir şey bilmem. Seksin ne demek olduğunu bile birkaç hafta önce uygulamalı olarak öğrenip nefret etmiş, sonra bunun seks ya da sevişme -her neyse, hâlâ ikisini birbirine karıştırıyordum- olmadığını öğrenmiştim. Sanırım bu konuda hâlâ aydınlatılmaya ihtiyacım vardı ama Yulia'dan bunu istemeye utanıyordum. Çünkü her şeyi öyle açık seçik anlatıyordu ki kulaklarıma kadar kızarıyordum. Duyduklarımın günahı bile Tanrı tarafından değerlendirilecekmiş gibi hissedip vazgeçiyordum. Sanki yeterince günah işlememişim gibi.

Bayan Lâl'in buraya geldiği güne geri dönersek... Yine Bay Miloradov'un odasına kapanmışlardı. Yulia'nın odayı hazırlayan arkadaşı Marina'nın söylediklerine göre de oldukça özenli bir akşam yemeği masası hazırlatılmıştı odaya. Mumlar falan. Gecenin devamını hayal etmeye gerek yoktu. Bu beni daha çok incitirdi.

Belki de bu öyle bir ilişkiydi. Bay Miloradov sorun ne olursa olsun ondan kopamıyordu ve onu seviyordu. Ona tutkusu vardı belki. Ten uyumları vardı. Birbirilerine hayır diyemedikleri için ayrılamıyorlardı, kim bilir. Evlenmemelerinin de kendilerine göre bir sebepleri vardı. Mesela ikisi de özgür ruhluydu ve bu yüzden evliliğin onlara göre olmadığını düşünüp sevgili gibi devam etme kararı almışlardı. Bu da bir seçenekti.

Sonuç olarak açık seçik ortada olan bir şey varsa o da Bay Miloradov'un o kadına bir zaafı olduğuydu. Bu benim duygularıma çok aşinaydı. Bir tuzağa tuzak olduğunu bile bile düşmek gibi. Örneğin ben, Bay Miloradov'un çok tehlikeli biri olduğunu ve birbirimizle tek bir ortak yönümüz dahi olmadığını biliyordum, bunun farkındaydım ancak ona olan duygularıma engel olamıyordum. Belki Bay Miloradov da o kadına karşı böyle şeyler hissediyordu. Benim ona veremediğim ve belki de hiçbir zaman veremeyeceğim şeyleri veriyordu Lâl ona. Olamaz mıydı?

Bunları düşünmek beni çok üzdü ve kırdı. Günlerce aklım başımda değilmiş gibi dolandım durdum. Hem Bay Miloradov'un yaşadığımız o gülünç geceden ve onu güldürmemden sonra hiçbir şey olmamış gibi beni görmezden gelmesine hem de Lâl buradayken ben yokmuşum gibi davranmasına. Kısacası her şey iğne gibi tüm vücuduma rahatsız edici bir biçimde batıp çıkıyordu. Onu merak ediyordum ve benim yüzümden gelmediği ihtimali beni kırıyordu.