De Babysitter Moorden 1-5

🎃deel 2🎃

 4 JAAR LATER

Sinds de laatste brute aanval van Michael Myers was er een verontrustende stilte neergedaald over de stad. Niemand had hem meer gezien. De politie stond voor een raadsel en zocht overal, maar elk spoor leek dood te lopen. Het enige wat ze vonden, waren angstige blikken en fluisteringen in de straten. De spanning hing dik in de lucht.

Zelfs de instelling waar Michael ooit vast had gezeten, wist niets meer. De bewakers, die normaal gesproken streng toezicht hielden, hadden geen idee hoe hij ontsnapt was of waar hij nu kon zijn. Het leek alsof hij in rook was opgegaan, maar iedereen wist dat hij ergens daarbuiten was, wachtend. Ze wisten allemaal dat Michael Myers nooit zomaar verdwijnt.

De gemeenschap was in rep en roer. Mensen sloten hun deuren extra vroeg, ramen waren gebarricadeerd, en nachtwakers werden ingezet in de meest verlaten delen van de stad. Maar ondanks al die voorzorgsmaatregelen bleef er een onuitgesproken angst hangen—het gevoel dat hij op elk moment kon toeslaan, onzichtbaar maar altijd aanwezig.

Zelfs Kay en Mila, die de laatste confrontatie met hem hadden meegemaakt, konden de angst niet van zich afschudden. Ze hadden beiden nachtmerries over die verschrikkelijke nacht en voelden dat er iets vreselijks op de loer lag.

De vraag bleef onbeantwoord: Waar was Michael Myers? Was hij aan het herstellen, aan het wachten op het juiste moment? Of stond hij op het punt terug te keren met nog meer dodelijke intenties? Niemand wist het, maar één ding was zeker: de nachtmerrie was nog lang niet voorbij.

==========

In de schemering van de woonkamer zaten Marijke en Mila tegenover elkaar, beiden met gespannen gezichten. De lucht leek zwaar van de onuitgesproken angsten. Marijke nipte zenuwachtig van haar thee, haar handen trilden lichtjes terwijl ze sprak. "Mila, je weet dat hij terugkomt. We kunnen hem niet zomaar vergeten. Michael... hij laat ons niet los."

Mila keek haar zwijgend aan, haar ogen strak gericht op het raam alsof ze elk moment verwachtte dat hij daar zou staan, maar diep vanbinnen wist ze dat het niet alleen de angst was die haar bezighield—het was meer dan dat. Ze kon Michael Myers nooit helemaal loslaten. Er was een duistere connectie, iets dat haar naar hem bleef trekken.

Voordat Mila kon reageren, kwam Jamie woedend de kamer binnenstormen. "Waarom doe je dit, mam?" Haar stem trilde van emotie. "Waarom blijf je zo'n obsessie houden met die man? Hij is je ex-pester! Iemand die je leven heeft verwoest, waarom blijf je hem in je gedachten houden? Waarom geef je hem die macht?"

Mila haalde diep adem, maar voordat ze iets kon zeggen, vervolgde Jamie haar ogen gevuld met woede en onbegrip. "Je behandelt hem alsof hij onvermijdelijk is, alsof hij weer een deel van ons leven moet worden!" Maar het is niet zo, mam. We kunnen verder, we moeten verder! Hij heeft geen macht meer over ons, tenzij jij hem dat geeft."

Marijke keek ongemakkelijk tussen de twee vrouwen, voelde de spanning in de kamer toenemen. Ze wist dat Jamie gelijk had, maar ergens had ze ook Mila's angst gevoeld, de realiteit van wat Michael Myers vertegenwoordigde. Toch bleef de vraag hangen: Was het Michael zelf, of was het de herinnering aan hem die Mila en Marijke gevangen hield?

Mila, met tranen in haar ogen, probeerde uit te leggen. "Jamie, je begrijpt het niet... het is niet alleen angst." Michael—hij is niet zomaar een man. Hij is altijd daar, in de schaduwen. Het is alsof hij iets van me heeft meegenomen dat ik nooit meer terugkrijg. "Dit gaat niet om een obsessie... het gaat om overleven."

Jamie schudde haar hoofd, teleurgesteld. "Het gaat niet om hem, mam." Het gaat om jou, en je moet hem loslaten. Voor ons. "Voor jezelf." De stilte viel zwaar in de kamer. Marijke keek naar Mila, zich afvragend of haar vriendin ooit echt kon ontsnappen aan de greep die Michael Myers nog steeds op haar leven had.