De Babysitter Moorden 1-5

🎃deel 4🎃

Jamie en Roshelle fietsten langzaam door het park, de koele avondlucht voelde fris op hun huid terwijl ze elkaar verhalen vertelden over hun dag. Het Halloweenfeest stond voor de deur, en hoewel Jamie zich nog steeds ongemakkelijk voelde over de gesprekken thuis, had ze besloten om alles even te vergeten. Roshelle was goed gezelschap, en ze had altijd een manier om Jamie af te leiden van de somberheid die haar moeders obsessie veroorzaakte.

Plots hoorden ze stemmen achter hen. Gelach, geroezemoes en vervolgens een schreeuw. "Hé Jamie, de boeman komt je halen!" riep een van de jongens, zijn stem vol spot. Ze draaiden zich om en zagen een groep pestkoppen die hen snel naderden. Hun gezichten waren verstopt achter maskers en grijnzen vol gemeen plezier.

Roshelle keek meteen naar Jamie, klaar om haar te verdedigen. "Laat ze maar praten," fluisterde ze, terwijl ze haar fietsstuur steviger vastgreep. Maar voordat ze iets konden doen, werd hun weg geblokkeerd. De pestkoppen omcirkelden hen, hun grappen en scherts harder en wreder.

"Echt waar, Jamie," zei een jongen met een masker dat leek op Michael Myers, "je denkt toch niet dat hij je vergeten is, hè? Hij komt altijd terug. Misschien vanavond nog wel..." Hij maakte een stekende beweging in de lucht met een denkbeeldig mes, en de anderen lachten luid.

Roshelle probeerde tussen hen in te komen en duwde een van de jongens weg. "Rot op! Hebben jullie niets beters te doen?" riep ze, haar stem vol woede. Maar de pestkoppen lieten zich niet zo makkelijk afschrikken. Ze schoven dichter naar hen toe, hun kring steeds kleiner makend, waardoor Jamie en Roshelle bijna geen kant meer op konden.

Jamie voelde de paniek opkomen. De nachtmerries over Michael Myers hadden haar al weken achtervolgd, en nu deze jongens dat naar de oppervlakte brachten, voelde het bijna alsof haar angst werkelijkheid werd. Ze kon nauwelijks ademhalen.

Net op dat moment dook Corey uit de schaduwen op. Hij stormde naar de groep toe, zonder aarzeling, en trok een van de pestkoppen ruw opzij. "Wat denken jullie wel niet?" "Laat ze met rust!" riep hij. De jongens draaiden zich verrast om, en een moment lang leek het alsof ze wilden terugvechten, maar toen ze Corey's vastberaden blik zagen, deden ze een stap achteruit.

De jongen in het Michael Myers-masker grijnsde nog even en zei spottend: "Oh kijk, de held van de avond." "Je kunt ze niet voor altijd beschermen, Corey." Maar toen de rest van de groep begon weg te lopen, volgde hij hen met een schouderophalen.

Corey draaide zich naar Jamie en Roshelle om, zijn ademhaling nog steeds zwaar van de adrenaline. "Gaat het?" vroeg hij, zijn blik vooral op Jamie gericht. "Die gasten zijn een stel idioten." Roshelle knikte dankbaar naar hem. "Thanks, Corey. Ik had ze zo wel aangepakt, maar het is fijn om wat hulp te krijgen." Ze knipoogde naar hem, maar merkte hoe zijn ogen even kort naar Jamie afdwaalden.

Jamie probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen, nog steeds een beetje geschrokken. "Bedankt," zei ze zachtjes tegen Corey, terwijl ze haar blik neersloeg.

Corey glimlachte nerveus en wreef over zijn nek. "Geen probleem... ik wil gewoon dat jullie veilig zijn."

Roshelle, altijd snel om de spanning te breken, schudde haar hoofd. "Laten we dit vergeten en verdergaan." We hebben een feest om voor te bereiden. "En wie weet, misschien is dat masker van die klootzak net nog handig voor wat grappen vanavond." Met die opmerking ontspande de sfeer weer een beetje.

Paegotte hurkte tussen de bosjes, haar ademhaling langzaam en gecontroleerd, terwijl ze toekeek hoe Corey, Jamie, en Roshelle, had gered van de pesters. Haar ogen waren vernauwd, haar gedachten donker. Ik wist het wel, dacht ze bij zichzelf. Corey vindt Roshelle leuker dan mij. Elke keer dat hij naar Roshelle keek, leek zijn blik op te lichten op een manier die hij nooit voor haar had gereserveerd.

Ze voelde haar telefoon trillen in haar zak en haalde hem tevoorschijn. Een bericht van een van de pestkoppen flitste op het scherm. Sorry, het is ons niet gelukt. Ze snoof gefrustreerd en typte snel een antwoord terug: Laat maar, vanavond sla ik mijn slag wel.

Terwijl ze haar bericht verstuurde, voelde ze een golf van vastberadenheid door zich heen gaan. De Halloween Avond zou perfect zijn. Ze wist wat ze moest doen om alles in haar voordeel te keren. Corey zou vanavond eindelijk doorhebben dat Roshelle nergens op rekende en dat Paegotte degene was die alles in handen had. En als het niet via woorden kon, dan maar op een andere manier.

Ze keek nog een keer naar de drie fietsend verderop, waarna ze opstond, haar handen balde tot vuisten, en zich diep in de schaduwen van het bos terugtrok. Haar plan zou vanavond tot uitvoering komen. Niemand zou het zien aankomen.

====