( Michael Myers vermoordt op zesjarige leeftijd op de avond van Halloween vanuit het niets zijn zus Judith met een keukenmes. Hij wordt opgesloten , maar ontsnapt . )
Babysitter Moorden (evil came home) 2020
Een babysitter verteld het verhaal van d...
Oscar en Jeremy liepen druk heen en weer terwijl ze de laatste voorbereidingen troffen voor het Halloweenfeest. De sfeer was ontspannen, al hadden ze beiden het gevoel dat er iets in de lucht hing. Terwijl Jeremy de glazen vulde en Oscar de limonade klaarzette, kwam Dyonne twijfelend binnen.
"Ik weet niet of dit zo'n goed idee is," zei Dyonne, haar armen over elkaar geslagen. "Jamie heeft al nachtmerries over... je weet wel, alles wat er is gebeurd. Moeten we echt een Halloweenfeest houden?"
Jeremy keek op van de tafel en haalde zijn schouders op. "Ach, een beetje plezier kan geen kwaad, toch? Dit feest kan juist helpen haar gedachten af te leiden."
Oscar knikte. "Precies. We houden het licht, geen gekke dingen. En de limonade is in ieder geval alcoholvrij, dus het blijft rustig."
Dyonne fronste. "Ik hoorde dat Corey de drank meeneemt. Laten we hopen dat hij niet overdrijft."
De gedachte aan Corey maakte haar ongemakkelijk. Hij had de laatste tijd een vreemde vibe, vooral met al het gedoe rondom Jamie en Roshelle. Maar ondanks haar twijfels, besloot ze het feest een kans te geven. Misschien was het een goede manier om de spanning los te laten—of in ieder geval een paar uur te vergeten wat er allemaal gaande was.
Terwijl ze samen verder werkten aan de voorbereidingen, bleef er echter een onrustig gevoel in de lucht hangen.
Jamie en Roshelle kwamen het feest binnen en voelden even een opluchting. De muziek was vrolijk, mensen lachten, en de decoraties gaven het feest een luchtige Halloween-sfeer. Eindelijk, dachten ze, een beetje afleiding van de chaos van de laatste dagen.
Jamie keek snel om zich heen en zag Dyonne staan bij de limonadetafel. Ze trok Roshelle mee en liep naar haar toe. "Dyonne, ik moet je iets vertellen," fluisterde Jamie, terwijl ze nerveus om zich heen keek.
Dyonne draaide zich naar haar om, haar gezicht veranderde van vrolijk naar bezorgd toen ze Jamie's blik zag. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze. "Het is niet Corey," begon Jamie snel. "Het is Felicia... ze doet echt vreemd. Alsof er iets duisters in haar zit. Ze is eng. En ik denk dat... ik denk dat het kwaad in haar zit, niet in Meyers."
Dyonne trok haar wenkbrauwen op en keek geschrokken naar Roshelle, die knikte ter bevestiging. "Ze heeft ons iets verteld, iets gruwelijks... en we weten gewoon dat ze gevaarlijk is. Het voelt alsof ze alles onder controle wil krijgen. Alsof ze een soort connectie met Meyers heeft."
Dyonne huiverde, de woorden van Jamie en Roshelle brachten een akelig gevoel bij haar naar boven. "Als dat waar is," fluisterde ze, "dan is Felicia een nog groter gevaar dan we dachten.
Ze keken elkaar aan, de feestvreugde leek plotseling in de lucht te verdwijnen, vervangen door een kil besef. Het kwaad zat in Felicia, en dat maakte haar misschien nog gevaarlijker dan Michael Meyers zelf.
===
Corey stapte uit het politiebureau, zijn gezicht strak van de spanning die langzaam wegebde. Hij was eindelijk vrij van de aanklachten voor de moord op Pageotte, zijn vriendin. Ondanks dat de politie hem ondervraagd had en de verdenking op hem rustte, wist hij dat hij onschuldig was. Maar het was moeilijk geweest om dat te bewijzen.
Zijn vrienden hadden gelukkig altijd achter hem gestaan. Hij had hen zelf alles verteld — dat hij haar nooit iets had aangedaan, dat iemand anders verantwoordelijk moest zijn voor de moord. Nu, terwijl hij naar het feest liep waar Jamie, Roshelle en de rest zich verzamelden, voelde hij een mengeling van opluchting en angst.
De nachtmerries over Pageotte's dood spookten nog door zijn hoofd. Vooral Felicia was vaak aanwezig in zijn gedachten. Er was iets aan haar dat hij niet kon plaatsen, iets duisters dat hij al voelde voor Pageotte's dood. Ze leek altijd net iets te veel te weten, altijd aanwezig op momenten dat hij zich onprettig voelde.
Toen hij dichterbij het feest kwam, zag hij de lichten van het huis en hoorde de muziek. Zijn hart sloeg een paar keer extra snel. Dit was zijn kans om opnieuw te beginnen, om even te ontsnappen aan alles wat hem de afgelopen tijd had opgeslokt. Maar diep vanbinnen wist hij dat het gevaar nog niet voorbij was.
=== "Is er nog cola?" vroeg Jamie, terwijl ze de koelkastdeur sloot en met een gefrustreerde blik naar de bijna lege tafel keek. De flessen waren al bijna op, en iemand moest naar de winkel om meer te halen. Maar met de dreiging van Michael Meyers en Felicia die rondwaarde, was het idee om naar buiten te gaan allesbehalve aantrekkelijk.
"Dan moeten we het laten bezorgen," zei Dyonne met een nerveuze grijns, terwijl ze op haar telefoon scrollde om een bezorgdienst te vinden. Plots werd er op de deur geklopt, en de hele kamer verstijfde. Iedereen gaf een kreet, hun gezichten verstijfd van angst. Jamie's ogen schoten naar Roshelle en daarna naar de deur.
Ze durfden nauwelijks te bewegen, en een doodse stilte viel over de kamer. "Wie zou dat kunnen zijn...?" fluisterde Jeremy, zijn ogen groot van schrik. De deur ging langzaam open en tot ieders verbazing stond Corey daar. "Man, we dachten dat..." begon Jeremy, zijn stem trillerig.
"Meyers," vulde Corey snel aan, terwijl hij naar binnen stapte. "Nee, het is niet Meyers, rustig maar. Mag ik meefeesten?" vroeg hij met een glimlach die zijn eigen onzekerheid probeerde te verbergen.
"Tuurlijk!" zei Roshelle, die opgelucht lachte. Ze sloeg haar arm om Corey's schouder en trok hem mee de kamer in. "We kunnen wel wat meer gezelschap gebruiken."
De spanning in de kamer zakte wat weg, maar er hing nog steeds iets in de lucht. Terwijl iedereen in de woonkamer nog steeds sprak over de cola en hoe ze die moesten laten bezorgen, gleed een auto langzaam voorbij het huis. De feestgangers hadden het niet door, maar de sfeer voelde ineens iets drukkender aan. Buiten, in de schaduwen van de straatlantaarns, keken twee donkere ogen door het raam van de bestuurderskant richting het verlichte huis.
De persoon achter het stuur was geduldig, heel geduldig. Het feest binnen leek onschuldig, vrolijk zelfs, maar hij wist beter. Het was slechts een kwestie van tijd voordat de rust zou omslaan in chaos. Zijn greep op het stuur verstevigde even, maar hij maakte geen aanstalten om iets te doen.
Het was nog niet het juiste moment. Het kwaad moest wachten, loeren in de duisternis totdat de spanning opliep, totdat iedereen zich veilig waande. Alleen dan kon het toeslaan, genadeloos en zonder waarschuwing.
Langzaam trok de auto verder, zijn koplampen verlichtten kort het huis voordat hij in de schaduw van de straat verdween, zoals een roofdier dat wacht op het juiste moment om te jagen. De stilte buiten was beklemmend, terwijl binnen de zorgeloze gesprekken doorgingen, onbewust van wat zich buiten afspeelde.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
