Hotel, Kenan Yıldız.

Hasta | 17'

Çalan telefonumun sesiyle uyandım. Başım ağrıyordu, sanırım dün gece yüzünden kendimi iyi hissetmiyordum.

Midem bulanıyordu, boğazım acıyordu. Öyle ki, adam akıllı yutkunamıyordum bile. Aynı zamanda, vücudum da ağrıyordu.

Zorlukla elimi kaldırdım. Telefonu alıp baktığımda, ekranda ki Kenan⭐ yazısını gördüm.

Yavaşça doğruldum ve bir kere öksürüp telefonu açtım. Sesimi düzenlemeye çalışarak konuştum.

"Efendim?"

"Nerdesin güzelim? Bizimle antrenmana gelmeyecek miydin? Kahvaltıya da gelmedin."

Sıkıntıyla ofladım ve başımı ovaladım.

"Kenan, ben bugün gelmesem olur mu?"

"Neden? Ne oldu?"

"Kendimi pek iyi hissetmiyorum."

"O ne demek, Alin?"

"Bilmiyorum, sanırım biraz üşüttüm."

"Ne! Sen ciddi misin?"

Evet anlamında bir ses çıkardım.

"Yanına geliyorum."

"Ne? Hayır Kenan, lütfen. Antrenmanını yap. Bitince gelirsin, olur mu?"

"Olmaz."

"Kenan, lütfen. Zaten dinlenmeye ihtiyacım var."

"Sikeyim. Seni bırakmayacaktım o kadar saat soğukta."

"Kenan, lütfen bebeğim."

Kenan'ın ani olarak söndüğünü ve nefesinin düzenlendiğini fark ettim.

Tam ne oldu diye düşündüğüm sırada, aklıma bebeğim dediğim geldi. Refleks olarak elim ağzıma gitti ve küfür etmemek için kendimi zor tuttum.

"Peki, ama biter bitmez geleceğim."

"Tamam."

"Dikkat et, bir şey olursa hemen ara."

"Tamam, Kenan."

Telefonu kapattık. Bebeğim.. İlk adımın kendimden geleceğini hiç tahmin etmezdim gerçekten.

Sevgilimdi, sevgiliydik.

Kenan Yıldız'dan.

Endişelenmiştim, evet. Hem de çok. Ama duymak için canımı vereceğim, uzun zamandır da duymayı beklediğim şeylerden birisini söyleyince ani olarak sönmüştüm neredeyse.

Yine de oflayarak telefonumu kapattım ve cebime koydum.

"Ne oldu? Yüzünden düşen bin parça."

Omuz silktim.

"Alin hasta olmuş."

"Ne?"

Onaylarcasına başımı salladım.

"İyi miymiş? Bir şeye ihtiyaç var mı

"Yok, dedi. Geleyim dedim, ona da gerek yok dedi. Antrenmandan sonra gideceğim."

Arda başını salladı.

"İyi gel hadi, başlayacağız şimdi."

"Tamam."

O da bilmiyordu, ama biz sevgiliydik.

-

Alin Bozkurt'dan.

Gözlerimi açtım, zorlukla kendimi kaldırdım. Telefonu elime aldım ve saate baktım. Beşe geliyordu.

Gerçekten ben bu kadar saat uyumuş muydum?