හැත්තෑතුන්වන පරිච්ඡේදය

44 8 11
                                    

එයා ආවා....මන් වගේම සුදු පාට අත් දිග කමිසෙකට කලුපාට ට්‍රව්සර් එකක් ඇදන් හිටිය එයා මාව දැකලා වෙනස්  උනත් ආයෙත් දුලීප් සර් ලගට ආව එයා දුලීප් සර් අතේ හිටිය රෝස පාට බෝලෙව අත් දෙකෙන්ම පැනල් එකත් එක්ක වඩා ගත්තා...මෙච්චර වෙලා වූ වූ ගගා මොනාදෝ කියවපු ඒ රෝස පාට තොල් දැන් වැහිලා ගිහින් ඒ ඇස් පියා ගනිද්දි මට බැලුනේ එයාගෙ  මූන දිහා....ලස්සනයි...ලාවට ඇදිච්ච හිනාව ඒ රෝස පාට තොල් ගනකම් ඇහි බැමි ඉස්සරටත් වඩා ලස්සනයි....මූනට වැටුනු කලු පාට කොන්ඩෙ මාව ආයෙමත් අවුරුදු පහක් ආපස්සට ගෙනිච්චා...කියා ගන්න බැරි වේදනාවක් පපුව ඇතුලෙ කැකෑරෙද්දි මන් ඒ මූන දිහාම බලා හිටියා....

"විදුල....මේ තමයි සයිට් එකේ owner ...සයාශ් සර්"

සතුටුයි.....එයා අද ලොකු තැනක ඉන්නවා....එයගෙ කියලා දෙයක් පටන් ගන්න එයා බැහැලා වැඩ

"තීර්..."

වේදනාව කියන දේ විදලා විදලා  නැත්තටම නැති වෙලා හිටපු මට දැනුනේ එයා දකින දකින වාරයක් ගානේ මගේ නහර පුරා යන වේදනාව විතරක්ම වෙද්දි හුස්ම පවා වැටෙන්නැති තරමට මම එයා ලග අතරමන් වෙලා හිටියා...ඉස්සර වගේ එයාගෙ ලගට දුවන් ගිහින් ඒ ඔක්කට පනින්න බැරි උනත් මම තාමත් එයාට ආදරෙයි ඉස්සර වගේම.දුලීප් සර් තියා නයෝම් කියන දෙයක්වත් ඇහෙන් නැතුව වෙනම ලෝකෙක හිටපු මගේ ඇස් තිබ්බේ එයයි එයාගෙ සුදු බෝලේ ලගයි...

"තීර්...අඩේ"

"අහ්"

මට එවලෙයි දැනුනේ....මන් කොච්චර හිතින් එක තැන නැවතිලා හිටියත් මට අමතක උනා කාලේ එක තැන නතර වෙන් නැති විත්තිය. ...එයා ඒ රෝස බෝලෙව කාලෙකට කලින් මාව තුරුල් කර ගත්තු ඒ අත්වලින්ම තුරුල් කර ගනිද්දි වේදනාව එක්ක ඉරිසියාව කියන  දේ මගේ  හිත ඇතුලේ නලියන්න ගත්තා....එයා මට විතරක්ම අයිතියි කියන හැගීම හිතට වද දෙද්දි මන් අමාරුවෙන් එයාට මගේ එක අතක් දික් කලා

"අපිව විශ්වාස කරලා මේක භාර දුන්නට thank you soo much සර්"

ඒවචන අස්සේ කවදාවත් හිතුවෙවත් නැති ආගන්තුක බවක් තියෙද්දි දරදඩු උන මගේ ඇස්  ඉස්සර වගේ කදුලු වලට මුල් තැනක් දුන් නෑ

විදූ.....(ongoing)Where stories live. Discover now