"ලොකූ...."
"අම්මේ.....මන් කොහෙද මේ"
ඇස් දෙක නිලංකාර වෙලා මුලු ඇගම ගල් ගැහිලා තියෙද්දි මට දැනුනේ මම වෙනම ලෝකෙකට ආවා වගේ හැගීමක්.මට මතක මම එයාගෙ අතට බර වෙලා ඇස් පියා ගත්තා කියලා විතරමයි.මම ඇස් ඇරලා තිබ්බේ හරියටම දවස් එකාහමාරකට වගේ පස්සේ.
"hospital එකේ පුතේ....."
අම්මගෙ ඇස් වලින් වැටෙන කදුලු කම්මුල් දිගේ පහලට බේරෙද්දි එයා මාව තදින් එයාගෙ පපුවට තුරුල් කරන් හිටියා.ඒ ලගම පොඩියි තාත්තයි කදුලු පුරෝගෙන.
"අමාරුද පුතේ....."
"නෑ තාත්තේ..."
එයා දන්නවා අමාරු උනත් නැතත් මම හැමදාම දුන්නේ එකම උත්තරේ කියලා ඒක ඉස්සර ඉදන්ම එහෙමයි.මගේ වේදනාවල් කිසිම දෙයක් කවදාවත් මට කාටවත් කියන්න ඕන උන් නෑ.ඒ තරමට මුරන්ඩු හිතක් තිබ්බේ.හැමෝම හොදටෝම බය වෙලා.
"ඉන්න මම ඩොක්ටර් එක්කන් එන්නම්"
තාත්තා ,,අම්මයි පොඩියි මන් ලග දාලා ගියා.
"අම්මේ....මට මොනාද උනේ"
"කකුල හොදටම පැහැවලා පුතේ තිබිලා තියෙන්නේ.ඒ නිසා පිටගැස්මට ඇවිත් ඒකයි"
"ම්ම්....."
"දැන් හරි මයෙ පුතේ"
අම්මා මොනා කිව්වත් එයා තාම බයෙන් කියලා මූනෙන්ම පේනවා.ඩොක්ටත් ඇවිත් දැන් බය වෙන්න දෙයක් නෑ කියලා තමා ගියේ.මොකද තුවාලේ දැන් ටික ටික වේලෙනවා.
"පුතේ මේ සයාශ් පුතා
ගන්නවා.පොඩ්ඩක් කතා කරන්නකෝ....මේ ටිකේම ගන්නවා.ඒ පුතා හොදටම බය වෙලා"
මම පෝන් එක අරන් කනේ තියා ගත්තත් වෙනදා වගේ සයාශ් අයියගෙ නෝමල් කටහඩනම් නෙමෙ ඇහුනේ
"අයියේ"
"විදූ......විදු කොහොමද දැන්"
"දැන් ගානක් නෑ අයියේ.."
"විදූ......"
මං හිතන්නේ වෙන කෙනෙක් සයාශ් අයියගෙන් 4න් එක ගත්තා.එතන ඇහුනේ පැහැදිලි සද්දයක් නෙමේ.
"විදූ මන් අයාන් අයියා"
"අයියේ..."
"දැන් අව්ලක් නෑ නේද"
YOU ARE READING
විදූ.....(ongoing)
Lãng mạnකලූ පාට ඝන ඇස් බැමි උල් නහය එක්ක මට පේන්නෙම ඒ තොල්. තෙත් වෙලා තිබුනු ඒ තොල් වලට මගේ හිත හරි ඉක්මන්ට ඇදිල ගියේ කෙල්ලෙක් දකිද්දිවත් දැනෙන් නැති මොකක්දෝ හැගීමක් එක්ක. ඇත්තටම එයා දිහා බලන ඕන කෙනෙක්ට ඇස් අහකට ගන්න හිතෙන් නෑ.ඒ තරන් නිවුන ලස්සනක් තිබුනේ.මූ...
