The Dangerous Mafia Reincarnate as a Powerless Gay Prince (BL) [On-going]

Chapter 17.

Zhaid POV

I'm here in the hospital because of what happened to me that night. At hindi ako makapaniwala na I'm still alive ng malaman kong limang bala ng baril ang natamo ko no‘ng araw na ‘yon.

Nakasandal ako ngayon sa headboard ng hospital bed na kinalalagyan ko ngayon habang nakatanaw sa labas nang bintana na nasa tabi ko lang habang tanaw mula rito ang iba‘t-ibang ilaw at matataas na building ng Manila.

I don't get it but iniisip ko parin kung totoo nga ba ang lahat ng ‘yon? Totoo nga ba ang mga taong nakilala ko kahit sa sandaling panahon lang? Pero may kalahati sa isip kong nag-sasabing totoo sila na parang... hindi.

If ever man na totoo ang lahat ng iyon? I'm sure, na.. na nakauwi na rin siya and I'm sure, masaya na rin siya dahil alam kong tanggap na rin siya ng lahat lalo na ng mga kapatid niya.

Napangiti na lang ako ng maliit dahil sa isiping iyon.

“Nakauwi na rin kaya siya?” Tanong ko sa kawalan habang nakatanaw parin sa labas ng bintana.

Pero bakit gano‘n? May bahagi sa puso ko na masakit, ‘di ba ito naman ang gusto ko? Ang makabalik and I'm here now! Pero bakit feeling ko may mga iniwan ako.. ulit?

Ang kaninang malinaw na tanawin ay unti-unting naging malabo bago ko naramdaman na para bang may nag-uunahang tumulo sa aking mga pisngi? bago tuluyang naging malinaw ulit ang buong paligid.

“Blag!”

Mabilis pa sa alas-kuwatro kong pinunasan ang aking mga pisngi bago mabilis na nilingon ang pinto ng silid kung na saan ako ngayon.

Nagulat ako dahil sa taong iniluwa ng pinto tulad rin niya ay mababakas mo ang gulat at pag-kasabik sa kan’yang mukha.

“... Kuya Damien.” Mahina pero sapat na iyon para marinig niya ang sinabi ko.

Malalaking hakbang ang ginawa niya upang makalapit sa direksiyon ko at walang pasabing niyakap ako na bagay na hindi ko alam kung ano ang ire-react ko.

Sa puntong ‘yon pati ako ‘y nagulat rin sa ginawa niya.

Yes. He's my brother hindi nga lang sa dugo at laman but we're brothers by heart.

Inampon lang naman ako ng mga magulang niya at kilala ko na rin ang ugali nito. Sa simula pa lang naman ang taas na ng pader sa pagitan naming dalawa, nag-kakasama kami no‘n kilala na rin namin ang isa‘t-isa but we're a normal siblings na walang pakealam sa isa‘t-isa mag-kakausap then balik na naman sa walang pansinan. Iyan ang naging routine namin kahit no‘ng buhay pa ang mga magulang namin— mali, mga magulang lang pala niya.

Agad siyang humiwalay ng yakap bago ako iniharap sa kan’ya at doon ko nakita sa mga berde nitong mga mata ang kagalakan at halatang kagagaling lang niya sa pag-iyak—

Teka? Umiyak ba siya? Bakit hindi ko man lang napansin?

“Thanks God, your awake.” Ani nito bago marahang dinala ang dalawang palad nito sa aking mga pisngi.

“Are you okay? May masakit ba? May nararamdaman ka bang hindi maganda? Tell me, Zhaid nag-aalala si kuya.” Ang sunod-sunod nitong tanong sa akin.

Para bang nag-loading ako sa mga nang-yayari ngayon lalo na sa taong nasa harapan ko.

“Zhaid!”

Nabalik ako sa reyalidad ng mag-salita ulit siya.

“Huh? A-Ano ‘yon?” Tangang tanong ko pabalik dito.

Bagsak ang balik nitong hindi makapaniwa sa sinagot ko bago nag-buntong hininga.

“I said, if may nararamdaman ka bang kakaiba or what?”