Przepraszam nie zauważyłem cię II Will Monet

19. Silent treatment

Will był ostatnią osobą z którą chciałabym rozmawiać, a jak zauważyłam u niego byłam jedyną. Podążałam wszędzie gdzie tylko mogłam by go uniknąć, by tylko z nim nie zamienić słowa. Nie chciałam tego. Nie umiałabym mu spojrzeć w oczy. Zapomniał. Byłam wyrozumiała, każdemu się może zdarzyć... ale nie jemu. Może to tylko w mojej głowie, ale jego zapomnienie bolało najbardziej. Jakby ktoś cię dźgnął 1000 noży i pozostawił nimi 1000 zacięć, ran, w twoim sercu. Alę będzie okej, tak? To tylko 1000 zacięć, nic wielkiego, przeżyje. Do wesela się zagoi, mówią...

Sukienka już dawno przestała być wygodna, a szpilki zaczynały mnie obcierać. A ten bal miał być moim snem.... Goście się świetnie bawili, była dostojna muzyka, kobiety w czerwieni, ze swoimi mężczyznami w czerni... tylko ja byłam sama. Will gdzieś się zapodział. Zaprzestał na poszukiwaniu mnie i zaszył się w jakimś koncie z Vincentem, który potrafił dotrzeć tu na czas. Nie szukałam go. Bo, po co? By stanąć twarzą w twarz z nim i co dalej powiedzieć? Nic. Bal trwa dalej.

Po kilku godzinach męczarni zdjęłam w końcu te szpilki i dałam je swojej managerce na przechowanie. To ona właśnie była główną osobą z którą spędziłam ten wieczór. Dopóki w tłumie nie wyczaiła mnie wysoka, szczupła blondynka z ukochanym nazwiskiem. 

- nie zmieniłaś się NatNat- uśmiechnęła się do mnie brzękając swój kieliszek z moim, tylko, że różnica była taka, że ona na jednego chłysta wypiła wino, a ja, upiłam mały łyczek mojego

- ty także Maya, tak samo wredna jak w szkole- odwzajemniłam jej uśmiech i obie wpadłyśmy sobie w ramiona, bo może się wydawać, że żmije się nawzajem nie ugryzą, ale w rzeczywistości baranki też nie.

Witam po dłuższej nieobecności! Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze został i powróci po  udostępnieniu tego działu! Jak są jakieś uwagi to piszcie śmiało i przepraszam za taką długą przerwę.

PS. Zapraszam do opowiadania z Max Monet, tam też się może jakieś cuda niedługo zadzieją ;)