Selamm gençlerr....
Nasılsınız?? İyi olun, iyi çünkü süper ötesi bir bölüm ile karşınızda bulunmaktayım....
Apar topar düzsnlediğim için birkaç yazım yanlışına denk gelebilirsiniz... Kusuruma bakmayın.
Umarım beğenirsiniz....
İyi okumalar aşkoooolarrr...
~~~~~~
Merve Özbey - Yaramızda Kalsın
Göksel - Gittiğinde ♡
~~~~~~
17. Bölüm
Abi...
Yıllarca içimde baş edemediğim bir özlem vardı, kalbimde sakladığım o his. Ne kadar unutmaya çalışsam da, bir türlü silinmeyen, her an derinlere gömdüğüm o sevda. Şimdi karşımdaydı. Görüyordum, evet, ama hayal miydi? Bir yanılsama mı? Ya da ölümün eşiğinden, kaybolduğum yerden geri dönüp bana, yıllar sonra bir rüya gibi sunulmuş bir gerçeklik miydi?
Canım yanıyordu. Sadece ruhum değil, bedenimin her bir yanı, kurşunun açtığı yaralarla sızlıyordu ama bu acı, onu görünce farklıydı. Hissettiğim bu acı, beni öylesine derinden sarmıştı ki, sadece fiziksel değil, kalbimde de bir sızı oluştu. O sızının adı... Abiydi.
Abim... O, yıllardır yoktu. Bir zamanlar yanımda olmasından öylesine alışmıştım ki, birden yok olması, hayatımın her anını bir boşlukla doldurmuştu. Ama şimdi... Şimdi o burada, önümde, bana bakıyor, bana bir şeyler söylüyor. Sözleri kulağımda yankılanıyor, ama yine de inanamıyorum. Bu kadar yıllık acı, bu kadar yalnızlık, tek bir bakışla nasıl silinebilirdi?
Kurumuş dudaklarımı araladım, canım acısa da durmadım. "Abi..." diye fısıldadım, dilimdeki bu isyanı, bu çaresizliği, kimseye anlatamadığım bu duyguyu dile getirmek istedim. Ama sesim, hâlâ korkudan ve şaşkınlıktan titriyor, doğruyu söylemeye yetmiyordu.
Abime doğru uzandım, ellerim istemsizce ona dokunmak, onu hissetmek için çekiliyordu. O dokunuşun gerçek olup olmadığını anlamak istiyordum. Beni terk eden o eski dünyamda, bir şekilde, bir yerlerde kaybolan abimi hissetmek istedim.
Aksa, sen hayatta mısın, yoksa bir hayalin mi parçasısın?
Gerçeksin...
13 yaşım fısıldadı. Gerçekti...
"Gerçek mi? Burada mısın?"
Bu soruyu söylerken, ağzımdan çıkan ses bile bana yabancı gibiydi.
"Aksa..."
O an, o sesi duyduğumda, dünya durdu sanki. Baran'ın sesi, yıllar sonra ilk kez kulağımda yankılandığında, zaman bir anlığına durdu, her şey silindi ve sadece o tek kelime kaldı. Aksa...
"Gerçeksin..." derken buna en derinden inanmak istedim. Hissediyordum, gerçekti. Abimdi... "Abi...:
"Buradayım."
Fısıltısı eşliğinde avuçlarımı zorla da olsa kaldırarak yanaklarına bastırma içgüdüme engel olmadım. Elim, tenine dokundu. Sıcacıktı... Abi gibiydi... Her şeyiyle Baran'dı. Abimdi... İçimdeki inmek bilmeyen hasret son mu buluyordu?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessiz Ruhun Çığlığı
Novela JuvenilKısa bir alıntı; Defterde boş bir sayfa açarak, merakla kalemi sağ elime aldım ve, "Ne buldun o sarmaşıklarda?" yazdım. Giran'ın bakışları yumuşadı. Gözlerinin derinliğinde beni kendine çeken bir şeyler vardı. "Seni." dedi tek nefeste. Kaşlarım çatı...
