《Gözyaşları ruhun sessiz çığlıklarıydı.》
~~
Yetişkin içerik mevcuttur. Bu uyarımı dikkate alarak başlayın lütfen. Sonrasında bu konu ile ilgili herhangi bir şikayet görmek istemiyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selaaammm... İlk bölümü erken yayınlama kararı aldım.
Değerimi bilin yaniiii....
Satır aralarında başka bir kitap veya kadakter ismi görmek istemiyorum. Aklınıza başka bir kitap geldiyse gidip o kitabı okuyun. Uyarımı dikkate alırsanız çok sevinirim.
Okurken yorum yapın. Lütfen yorum yaparak okuyun. Yorum istiyorum. Eğer yorum yoksa, bölümde yok.
Şaka şaka (Yorum yapın!)
~~~~~~
Adamlar - Doldum
~~~~~~
Sessizliğe mahkum edilmiş ruhlara...
~~~~~~
Bölüm-1
Kapının ardındaki sessizlik, her zaman olduğu gibi hükmünü sürüyordu. Bulunduğum odanın donuk duvarları, içimi ürperten bir sıcaklıkla beni sararken kendi dünyama hapsolmuş hissediyordum.
Hissetmiyorsun, zaten öyle.
Odayı aydınlatan soluk lambanın altında, kırık dökük eşyaların arasında oturuyordum, içine düştüğüm sessizlik beni çürütüyordu adeta. Sessizlik en yakın dostum olmuştu zamanla, aynı zamanda en büyük düşmanım.
Sessizlik duymamı sağlıyordu. Kendimi, ruhumu duymamı sağlıyordu. Ruhumu duyamazsam ölürdüm. O benim tek varlığımdı. O yüzden seviyordum sessizliği. Atılamayan çığlıklardı sessizlik... Çekilen acıların dışa vurulamayan hâliydi. Aynı zamanda kâbusumdu. O kapının ardındaki sessizlik ise, her zaman olduğu gibi, yine beni dehşete düşürüyordu.
