"နေခြည်မောင် အဆင်ပြေရဲ့လား "
"ပြေပါတယ် ရတီရဲ့ မမရဲ့ ကိစ္စတွေကလည်း ပြီးပြီးဆိုတော့ "
"အင်းပါ နင်အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပါပဲ"
"အော် ဒါနဲ့ ယမုံရော...ငါပြန်ရောက်ရင် သူ့ကို လာချော့မှာမို့ အခုတော့ သူ့ကို ဂရုစိုက်လိုက်ပါဦး"
"နေခြည်မောင်...."
"အင်းပြောလေ..."
"ဟို...ယမုံက... ယမုံကလေ..."
"ယမုံက....ယမုံဘာဖြစ်လို့လဲ ရတီ"
"ယမုံ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးရက်လောက်ကပဲ သူ့မြို့ကို ပြန်သွားပြီ နေခြည်မောင်..."
"ဘာ...ယမုံပြန်သွားပြီ ဟုလား ရတီ...ဘာလို့..."
"အင်း.....အခြေအနေတွေက ငါလည်း သေချာမသိပေမယ့်...... ဥက္ကာလည်း ပြည်ပ ထွက်သွားပြီဟာ.. နောက်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက အဆက်အသွယ်ပါ ဖြတ်သွားတာဟ"
"ဒါဆို ယမုံကရော ငါ့ကို တစ်ခုခုမပြောခဲ့ဘူးလား.."
"တစ်နေ့တော့....အင်း...တစ်နေ့တော့ပေါ့ ငါ နင့်ကို ပြောပြပါဦးမယ်.."
"နားမလည်ဘူး ရတီ"
"တစ်နေ့ပေါ့ဟာ တစ်နေ့ပေါ့"
"အင်းပါ...ဒါဆိုလည်း ငါနားတော့မယ် သူတို့နဲ့ အဆက်အသွယ်ရရင်တော့ ပြောဦးနော်"
"အင်းပါ"
ချသွားတဲ့ ဖုန်းလေးကိုကြည့်လို့ ခြံထဲက အပင်လေးတွေဘက် ငေးကာ
"ဘာတွေများ ဖြစ်ခဲ့တာလည်း ယမုံရယ်...."
သက်ပြင်းချသံနှင့်အတူ တစ်စုံတစ်ခုကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရသလို စိတ်ကြောင့် ဝဲတတ်လာတဲ့ မျက်ရည်တွေကို ကောင်ကင်ကို မော့ကြည့်လို့ ပုတ်ခတ်သိမ်းစည်းလိုက်ရသည်။တစ်ဖက်မှာလည်း အဝါရောင် စာအိတ်လေးကိုကိုင်လို့ သက်ပြင်းရှိုက်သံနှင့်အတူ လွန်ခဲ့သော ရက်အနည်းငယ်ဆီသို့
"ယမုံ အထုတ်တွေနဲ့ ဘယ်သွားမလို့လည်း"
အပေါ်ထပ်ကနေ အထုတ်ဆွဲကာ ဆင်းလာတဲ့ ယမုံ့ကိုမေးတော့ ရတီ့ကို လှည့်ကြည့်လို့ အညင်သာဆုံး ပြုံးပြသည်။သို့သော် သူ့အပြုံးမှာ အသက်မဲ့နေသည်။နောက်ပြီး လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ စာအိတ်ဝါလေးကို လှမ်းပေးလို့
YOU ARE READING
မောင်ချစ်သော အညာသူ ( gl fic)
Документальная прозаအညာသူလေးတွေဟာ လှလည်းလှသလို မာယာလည်းများပါတယ်နော်။အညာသူလေးတွေကို ချစ်မိရင်တော့ မျက်ရည်ခိုင်မှ ရမယ်နော်။
