Punk Princess of West

Chapter 17

Adamson-Voire Series #1
Punk Princess of West

Chapter 17

Farrah

“I never said anything like that!” I said.

“Stop making me feel like an idiot, Farrah.” Malumanay lamang ang boses ni Ybrahim pero mahahalatang nagtitimpi ito.

“I never asked my dad to set me up with one of his friends’ sons or anything.” I explained. “Sa tingin mo ganun kami ka-close ng tatay ko para pumayag ako sa ganiyan?” I added.

“Who knows what you could’ve done just to get your father’s validation?” He answered.

“Are you saying that I’m desperate?” Pinunas ko ang luhang tumulo sa aking pisngi. “Sa lahat ng taong kilala ko, sayo ko pinaka-hindi inexpect marinig ang mga katagang ‘yan, West.” My voice cracked.

“I’m s-sorry...” I blinked thrice.

“So tama nga ako? You wouldn’t say sorry kung mali ang sinabi ko, ‘di ba? Umasa pa akong kakabigin mo ang sinasabi mo or idedefend mo man lang na hindi ‘yon ang gusto mong iparating; but you freaking apologized— you mean it!” Saad ko bago tuluyang tinalikuran ito.

He said that being Farrah is already fine, yet he called me desperate.

Paano ako magpapakatotoo kung ang totoong ako ay desperada?

Umiling-iling ako nang mapagtantong I’m throwing myself a pity party kahit hindi naman dapat. This isn’t the usual Farrah, disappointment lang ako pero hindi naman ako pessimistic.

---

“Girl asan ka na?!” Matinis na sigaw ni Stacey sa kabilang linya ng cellphone.

“Wait nasa bookstore pa, naghahanap ng classic book.” I answered.

“Dalian mo! Around 4:30 uuwi na ako, hinahanap na ako ni mommy.” Saad nito.

“Go home already, Stacey. Baka hindi ako makarating agad, mahaba ang pila sa bookstore.” I told her.

Sumipat ako sa linyang kasalukuyan kong pinipilahan, napakahaba. Aabutin kami ng twenty to thirty minutes dito, may isa pa namang customer na punong-puno ang basket na dala at dalawa pa.

“Mukhang uulan, ate.” Narinig kong sambit ng batang babaeng nakapila sa harapan ko, kausap nito ang isang dalagang pakiramdam ko ay kaedad ko lang din. Medium length ang buhok nito at nakasalamin, with her rounded eyes, bagay na bagay sakaniya ang aegyosal niya. She basically looks like a doll.

Hinawakan nito ang kamay ng batang babaeng katabi niya, “May payong ako, Nikki.” Saad nito rito.

Napadungaw ako sa bintana dahil sa tinuran nito. Madilim nga ang langit.

Napairap na lamang ako nang mapagtantong wala akong dalang payong.

Binuksan kong muli ang aking cellphone at naghanap sa active list ng messenger ko kung kanino ako pwede manghiram ng payong. Most of my friends are offline, the green dot beside Simon’s profile caught my attention.

Wala akong choice.

4:25 p.m.

Farrah:
hey dimwît

Simonpogi:
Ngayon ka na nga lang magchachat,
ganiyan pa ibubungad mo -______-

Nu b yn

Farrah:
may sakit ka sa vowels?

Simonpogi:
Naur

Farrah:
ah oo nga, sa utak lang