Because of me

Chapter 6

Ευτυχία.

Μια λέξη που δύσκολα μπορείς να περιγράψεις, αλλά εύκολα μπορείς να βρεις από που προέρχεται. Μία λέξη που το νόημα της αποτυπώνεται σε χαμόγελα, σε μάτια, στον χτύπο της καρδιάς. Που δεν κρατάει πολύ, αλλά όσο κρατάει είναι αρκετό για να επουλώσει κάποιες από τις πληγές του χθες δίνοντας ελπίδα για κάτι καλύτερο. Αυτό ένιωθα εκείνο το βράδυ. Είχα σφίξει τα άκρα μου γύρω του, απολαμβάνοντας το αίσθημα του να γυρίζεις ξανά σπίτι παίρνοντας μαζί σου κάθε ενοχή που σχετιζόταν με εκείνο και ελπίζοντας να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σου. Ήλπιζα...

Αυτό το σπίτι αναζητούσα ερχόμενη πίσω στο Σικάγο. Και το είχα. Και είχα επομένως τον σημαντικότερο λόγο για να αισθανθώ ευτυχισμένη μετά από τόσο καιρό.

Μου θύμιζε εκείνες τις φορές που το έσκαγα από την παρέα τα βράδυα των πάρτυ στο σπίτι του Jason και πήγαινα στο δέντρο του πάρκου περιμένοντας τον να έρθει και να μου δώσει το καπέλο του, που τόσο αγαπούσα. Με κορόιδευε για τα ρούχα μου πάντα, γιατί ποιος περπατάει στο χώμα με γόβες, αλλά μετά χαμογελούσε και με έπαιρνε αγκαλιά για να με περάσει απέναντι μέχρι τον κορμό του δέντρου. Εκεί έβρισκα την ευκαιρία να αρπάξω το καπέλο του και να φανούν τα πυκνά μαύρα μαλλιά του ανακατεμένα.

Κοίταξα μπροστά μου τον λόγο που ήμουν ευτυχισμένη. Είχε κλείσει τα μάτια όσο το δάχτυλο μου ακολουθούσε το σώμα του φιδιού που ήταν ζωγραφισμένο στον ώμο του. Το δέρμα μου καιγόταν πάνω στο δικό του. Το ένιωθα πάντα και δεν μπορούσα να το κατανοήσω.

Το πρόσωπο μου ήταν τόσο κοντά στον λαιμό του που μπορούσα να ακούσω το αίμα που περνούσε από τις φλέβες του λαιμού του να πάλεται.

*Flashback, Φεβρουάριος 2006*

Όταν μπήκαμε μέσα στο ζεστό μαγαζί τίναξε τα χιονισμένα του μαλλιά μπροστά μου γελώντας.

"Zayn!" φώναξα με τα χέρια μπροστά μου για να προφυλαχτώ. Είχαν κοκκινίσει από το κρύο αλλά η κοπάνα μας άξιζε τον κόπο αρκετά.

"Zayn" προσποιήθηκε την φωνή μου και μου έφερε τα παπούτσια μου. "Φόρεσε τα και πάμε να πιάσουμε τον διάδρομο στην γωνία."

"Το παλτό μου, παρακαλώ." γέλασα βάζοντας το στα χέρια του και με μια γκριμάτσα πήγε και το κρέμασε λίγο πιο δίπλα. Μετά το δικό του.

"Άντε μικρή, αργείς."

Είχε βάλει τα δικά του και περίμενε να δέσω τα κορδόνια μου.