Because of me

Chapter 9

"I want to apologize for the fire in my eyes, let me show you my true colors."

Ποτέ δεν υπήρξα η ίδια τυχερή στην ζωή μου, ειδικά τα τελευταία χρόνια ήμουν παραπάνω άτυχη από όσο άντεχα. Αλλά βλέποντας και τους δυο εκεί με εμένα στην μέση, αναρωτιόμουν αν υπήρχε κάτι πιο άτυχο από αυτό.

Θα ήθελα πολύ να μάθω τι σκεφτόταν ο Zayn. Από το βλέμμα του καταλάβαινα πως η θέση μου ήταν μειωνεκτική. Αλλά πάντα έτσι ήταν, γιατί αυτό με ξάφνιζε;

"Alicia." έσπασε την σιωπή ο Jason αγνοώντας το απειλητικό βλέμμα του Zayn. "Εγώ σε λιγότερο από μισή ώρα θα πρέπει να βρίσκομαι στο πόστο μου. Θα σε πάω τώρα όπου είχαμε συμφωνήσει ή ..."

Ο Jason με κοίταζε με νόημα προσπαθώντας να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει ακριβώς.

Προσπάθησα να βρω την ανάσα μου για να μιλήσω. Στο μέτωπο του Zayn σχηματίστηκε ένα συνοφρύωμα.

Τι σκατά θα έπρεπε να απαντήσω τώρα; Να έφευγα μαζί με τον Jason μπροστά στον Zayn; Αυτό θα ήταν σίγουρη καταστροφή. Από την άλλη τι να έλεγα στον Zayn αν έφευγα μαζί του, την αλήθεια;

"Jason ευχαριστώ πολύ..." άρχισα να λέω.

"Θα την πάω εγώ." με διέκοψε ο Zayn προκαλώντας μου τρέμουλο.

Απέφυγε να με κοιτάξει έχοντας το βλέμμα του πάνω στον ανυποψίαστο Jason.

"Δεν χρειάζεται, είχαμε συμφωνήσει εξάλλου." διαφώνησε ο Jason και τα χείλη του Zayn σφίχτηκαν.

Ο ανυποψίαστος Jason επέμεινε χωρίς να ξέρει πως ο Zayn που είχε μπροστά του δεν είχε την παραμικρή σχέση με τον Zayn που γνώριζε.

"Είπα, θα την πάω εγώ." επανέλαβε αργά.

"Εντάξει φίλε. " σήκωσε απολογητικά τα χέρια του ο Jason και καταλαβαίνοντας πως δεν υπήρχε κανένα περιθώριο συζήτησης, με χαιρέτησε και χάθηκε γρήγορα μέσα στο πλήθος των περαστικών που κινούνταν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Ευχόμουν κανείς να μην είχε παρατηρήσει τι γινόταν, αν και οι παγωμένες φιγούρες των δυο μας έδειχναν να κάνουν την διαφορά. Τα δάχτυλα του χάθηκαν μέσα στα μαύρα του μαλλιά, συνήθεια που είχε αποκτήσει πρόσφατα. Το πρόσωπο του σφιγμένο βρέθηκε μπροστά μου και άρπαξε τις βαλίτσες στα δεξιά μου.

"Προχώρα." με πρόσταξε ξυπνώντας με από το λήθαργο.

"Προχωράω." ψέλλισα.

Δεν μπορούσα να φανταστώ τι σκεφτόταν, σίγουρα κάτι μακρυά από τα όσα ίσχυαν στην ουσία. Έπρεπε να βρω την ευκαιρία να του εξηγησω και εκείνος έπρεπε να βρει υπομονή για να με ακούσει. Ωστόσο, φοβόμουν πως θα καταλήγαμε να φωνάζουμε ο ένας στον άλλον, με εκείνον να ψάχνει κάτι καλό και αρκετά σκληρό για να με πονέσει.