Because of me

Chapter 5

"The word 'distract' cannot describe how my heart's been. But where do we begin now that you're back from the dead?" σιγοτραγουδούσα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Χωρίς δάκρυα, χωρίς κανέναν αναστεναγμό. Σιγοτραγουδούσα το τραγούδι που ήταν γραμμένο για εμένα.

~~~

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα κατευθείαν. Όχι, δεν ήμουν ήρεμη. Βρέθηκα μαζί του μετά από τόσο καιρό. Είδα τα μάτια του, κρύα και επιθετικά να με κοιτάζουν. Βρήκα το θάρρος να του πω πως θέλω να του μιλήσω για όσα συνέβησαν, ενώ τότε δεν το είχα καταφέρει και αρνήθηκε. Είπε πως ήταν επικίνδυνος και μέσα στην δυσπιστία μου ένιωσα την απειλή. Δεν είχα λόγο να ηρεμήσω.

Όμως ένιωθα πως είχε γίνει μια αρχή σε κάτι, καλό ή κακό θα φαινόταν στο τέλος. Είχα βρει το σκοινί του νήματος και άρχισα να το ξετυλίγω. Αν θα είχε κάποια στιγμή τέλος ή αν θα παγιδευόμουν μόνη μου με το ίδιο δεν το γνώριζα. Ήμουν όμως έτοιμη να αντιμετωπίσω τις συνέπειες των όσων είχα προκαλέσει, ήθελα να δω πόσο είχα καταστρέψει τον άνθρωπο που αγαπούσα με λάθος τρόπο.

Δεν με ένοιαζε πλέον η λύτρωση μου, αλλά η δική του. Ήθελα να μάθω τι ήθελε από εμένα για να είναι επιτέλους καλά.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα από τον ήχο του κινητού μου. Το όνομα της Rosie στην οθόνη ήταν αρκετό για να πεταχτώ πάνω.

"Ναι." Ανακάθισα μπερδεμένη. Είχα την εντύπωση πως δεν ήθελε καμία σχέση μαζί μου μετά το χθεσινό.

"Alicia καλημέρα. Συγνώμη για την ώρα, δηλαδή δεν θα έπαιρνα τώρα.."

"Καλημέρα Rosie. Δεν πειράζει. Συνέβη κάτι;"

"Εμ..να σου πω, είσαι μόνη σου;" ρώτησε κρύβοντας μια ενοχή στην φωνή της.

"Μόλις ξύπνησα. Φυσικό είναι να είμαι μόνη μου ακόμη." είπα και δεν μίλησε. "Rosie τι θέλεις;"

"Εμ τίποτα!" σχεδόν τσίριξε. " Να.. Ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για χθες, ξέρεις. Ήμουν απότομη και δεν είχα λόγο. Δεν με αφορά το θέμα, ξανά συγνώμη." απολογήθηκε και ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Είχα έναν στόχο και δεν ήθελα ανάμεσα στα πολλά εμπόδια που είχα να υπήρχε και η Rosie.

"Είναι εντάξει, σε καταλαβαίνω. Ο.. Zayn είναι φίλος σου τόσα χρόνια, φυσικό να θέλεις να τον προστατέψεις. Αλλά αλήθεια Rosie, ακόμα και αν είναι δύσκολο στον καθένα να το πιστέψει, θέλω το καλύτερο για αυτόν." είπα με μια ανάσα και περίμενα να μιλήσει.

"Φυσικά. Θα έλεγε κανείς πως αντέδρασα λες και είμαι γκόμενα του." γέλασε μετρημένα και προσπάθησα να επεξεργαστώ τα λόγια της.

Είχα μια υποψία πως δεν μου μιλούσε όσο ειλικρινά της μιλούσα εγώ. Αν δεν είχαν σχέση γιατί φορούσε το πουκάμισο του; Και όπως αναρωτήθηκα αργότερα, αν δεν ήθελε να μάθω πως είχαν σχέση γιατί να το φορέσει στην πρώτη μας συνάντηση μετά από χρόνια;

Μετά τα έριξα όλα στην αυξημένη καχυποψία μου για τους πάντες και στην μανιακή τάση μου να τα αναλύω όλα εξαιρετικά πολύ. Θυμήθηκα τον Zayn που με έλεγε "Alic Cap" και γέλασα.

"Τέλος πάντων." προσπέρασα μη μπορώντας να βρω την αλήθεια των όσων έλεγε.

Έτσι, αφού μιλήσαμε για την συνάντηση που ήταν το απόγευμα, στην οποία δεν θα πήγαινα ούτως ή άλλως, έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες να σταματήσει να με πιέζει να πάω. Το κλείσαμε και έφυγα από το δωμάτιο. Το σπίτι ήταν πάλι άδειο, μόνο που αυτή την φορά το σημείωμα της μαμάς πάνω στο ψυγείο με διαβεβαίωνε πως θα επέστρεφε αργά.

Η ώρα είχε πάει τρεις το μεσημέρι όταν τελείωσα μερικές δουλειές του σπιτιού. Ήταν ο μόνος τρόπος που το μυαλό μου θα απασχολούνταν και δεν θα σκεφτόταν τα χθεσινά.

Ωστόσο, η μόνη μου σκέψη ήταν το πότε και πώς θα τον έβλεπα ξανά, μόνο του. Θα με βόλευε κανείς να μην μάθαινε για την επιστροφή μου, κάτι που είχα ξεκαθαρίσει στην Rosie. Βαριόμουν όλα αυτά τα δήθεν αληθινά καλωσορίσματα που θα μου ετοίμαζαν οι παλιές μου φίλες. Μετά από χρόνια αναρωτιόμουν πως άντεξα τόσο καιρό σε μια ομάδα κοριτσιών που την χαρακτήριζε η υποκρισία. Ίσως γιατί και εγώ υποκρινόμουν. Ίσως βέβαια, γιατί μου άρεσε απλά ο χορός.

Ο ύπνος με πήρε όσο σκεφτόμουν τι έγινε το προηγούμενο βραδύ στο πάρκο. Ξανά και ξανά η ίδια σκηνή. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως όντως βρεθήκαμε μαζί. Η μαμά με ξύπνησε με ένα φιλί στο μέτωπο.

"Υπναρού μας γύρισες."

"Σκεφτόμουν και απλά...ναι." της είπα τεντώνοντας το σώμα μου που είχε πιαστεί στον γωνιακό καναπέ.

"Ω για πες μου. Τι σκεφτόσουν;"

Το σκέφτηκα για λίγο. Ήθελα την γνώμη της, ήταν η κατάλληλη. Αλλά ήθελα να προχωρησω μόνη μου σε αυτό, αφού μόνη μου το περασα όλα αυτά τα χρόνια.

"Σχετικά με την σημερινή συνάντηση." είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα. "Δεν θα πάω τελικά."

"Μα για αυτό τον λόγο ήρθες. Τι θα πεις στα παιδιά;" απόρησε.

"Μαμά ξέρεις πως δεν ήρθα για αυτό τον λόγο. Έτσι και αλλιώς κανείς άλλος πέρα από την Rosie και τον.." σταμάτησα δαγκώνοντας την γλώσσα μου.

"Τον...;" ρώτησε σηκώνοντας το ένα φρύδι.

"Τον πιλότο του αεροπλάνου. Εννοώ πως κανείς άλλος δεν γνωρίζει πως είμαι στο Σικάγο." Άρχισα να γελάω χωρίς λόγο. Μα τον πιλότο του αεροπλάνου; "Μάλιστα. Το προσπερνώ." γέλασε. "Όμως.. σκέψου πως στην συνάντηση μπορεί να είναι και ο Zayn. Άρα θα μπορούσες να αρπάξεις την ευκαιρία και να του μιλήσεις."

Κάθισα και το σκέφτηκα τρεις ολόκληρες ώρες. Στις οχτώ ήμουν ήδη στο μέρος όπου είχαν ορίσει για την συνάντηση.Το Sear Tower είχε ανάψει τα φώτα του. Κάθε βράδυ μετέτρεπε το γκρίζο πρωινό Σικάγο σε μία φωτισμένη γεμάτη ζωή πόλη.

Όχι, δεν θα πήγαινα στην συνάντηση. Είχα καθίσει σε ένα παγκάκι απέναντι από την είσοδο του Sear Tower, σε σημείο δύσκολα διακριτό. Το πλήθος που πηγαινοερχόταν ήταν ένας καλός τρόπος να κρυφτώ. Μοναδικός μου στόχος; Να βρω εκείνον.

Λίγα λεπτά αργότερα δύο άτομα πήγα και στάθηκαν μπροστά στην μεγάλη είσοδο. Δεν κατάλαβα ποιοι ακριβώς ήταν αλλά το αγόρι ήταν μελαχρινο. Σίγουρα καμία σχέση με τον Zayn. Αναρωτιόμουν αν θα ερχόταν μόνος του ή με την Rosie ή και καθόλου.

Όσο περνούσε η ώρα μαζεύονταν όλο και περισσότεροι δυσκολεύοντας την προσπάθεια μου να διακρίνω πρόσωπα. Για μια στιγμή σκέφτηκα να πάω, να τους πω ένα γειά και να φύγω. Φαίνονταν χαρούμενοι και σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον, μα δεν πήγα. Έμεινα σε εκείνο το παγκάκι, που κρυβόταν σχεδόν από τον τοίχο του μαγαζιού πίσω μου.

Ο Zayn δεν φάνηκε. Αυτό το είχα ελέγξει καλά. Τα τατουάζ του είχαν αποτυπωθεί στο μυαλό μου και ήταν αδύνατον να τα ξεχάσω. Μου ήταν απίστευτο επίσης να διανοηθώ πως ποτέ ξανά το δέρμα του δεν θα είχε την παλιά του λάμψη. Το μαύρο μελάνι είχε ζωγραφίσει όση γυμνή επιδερμίδα μπορούσε να φανεί έξω από το πουκάμισο που φορούσε. Ωστόσο, μου ήταν εύκολο να παραδεχτώ πως ο Zayn ζωγραφισμένος έτσι ήταν ο,τι πιο σέξυ θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Καταβάθως ήξερα πως δεν θα εμφανιζόταν. Για ποιο λόγο να ήθελε κάποιος να βρεθεί ξανά με τα άτομα που σκηνοθέτησαν το σχέδιο της καταστροφής του; Για ποιο λόγο να ήθελε να βρεθεί με το άτομο που εκτέλεσε το σχέδιο αυτό; Θα ήταν άρρωστο, σκέφτηκα.