Because of me

Chapter 1

"Δεν σου έλειψε όλο αυτό;" ρώτησε η μητέρα μου στρίβοντας στον δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι.

"Ποιο;"

"Το γκρι. Το να χάνεσαι μέσα σε αυτή την τεράστια πόλη και κανείς να μην νοιάζεται για εσένα. Έλα τώρα Alic, η Ελλάδα είναι, πώς να το πω ευγενικά, πολύ 'κοινωνική' χώρα." με κοίταξε σηκώνοντας το ένα φρύδι.

"Είσαι παράξενη το ξέρεις; Ποια άλλη μητέρα θα παρότρυνε το παιδί της να χαθεί στην μέση του Σικάγου;" γέλασα. Ακολούθησε το γέλιο μου δαγκώνοντας τα χείλη της δήθεν ένοχα.

Η σχέση μου μαζί της ήταν πάντοτε διαφορετική, γιατί η ίδια είναι διαφορετική. Επιδιώκει όσα θέλω να αποφύγω, αυτά που θεωρώ πως είναι τα 'Mustn't' των ανθρώπων. Της αρέσει η μοναξιά, αγαπάει τον κίνδυνο. Υπήρχαν μέρες που εξαφανιζόταν γιατί δεν ήθελε να δει κανέναν. Υπήρχαν άλλες που με έπαιρνε, παρά τους σοβαρούς ενδοιασμούς μου, για να κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ σε ξεχασμένες παραλίες, αρκετά έξω από την πόλη, μόνο με μία σκηνή και μερικά μπουκάλια νερό. Με έβαζε στον κίνδυνο, μου τον έδειχνε. Δεν έμενε στα λόγια, γιατί ίσως η δουλειά της ήταν τέτοια που δεν άφηνε περιθώρια δεύτερης σκέψης.

Δουλεύει ως εισαγγελέας στο Δικαστικό Σώμα του Σικάγου και ένα πράγμα που έμαθα από την δουλειά της είναι ότι οποιαδήποτε κατάσταση πρέπει να αναγνωρίζεται γρήγορα για να αντιμετωπίζεται γρηγορότερα. Η εμμονή της να με φέρνει σε επαφή με τους κινδύνους γινόταν μεγαλύτερη όσο μεγάλωνα. Και αυτό με φόβιζε τις περισσότερες φορές, αλλά όταν πέρασα τα 15 μου χρόνια στάθηκε σε εμένα εξαιρετικά βολικό και άρχισα να το απολαμβάνω, καθώς ταίριαζε πιο πολύ στα όσα οι ορμόνες μου με οδηγούσαν να κάνω.

Πράγματι, ήμουν ελεύθερη να κάνω ο,τι ήθελα, όλα όσα ένας έφηβος έκανε. Ήμουν ελεύθερη να πιω, να μεθύσω και μετά να τα βγάλω στον κήπο. Κι όμως η ελευθερία που μου έδωσε ηταν για εμένα μια ευκαιρία να δω κάθε είδους δυσάρεστη δοκιμασία που θα μπορούσα να υποβάλλω τον εαυτό μου, να αμυνθώ και να την αποφύγω, όταν φυσικά ήθελα.

Στην αντίθετη περίπτωση με παρακολουθούσε να σηκώνομαι ηττημένη.

Μου έδωσε την ελευθερία που δεν στερήθηκε εκείνη στην ηλικία μου. Ίσως όμως αυτό να λειτούργησε εναντίον μου τότε.

Έμαθα, λοιπόν, να ζω με αυτό. Έμαθα να κατανοώ πως πάντα θα είναι ελεύθερη είτε έχει υποχρεώσεις είτε όχι. Έμαθα να την αγαπάω χωρίς να εξαρτιέμαι απο αυτή. Αν και μικρή πίστευα πως δεν με αγαπούσε αρκετά, τώρα καταλαβαίνω πως αν ήταν υπερπροστατευτική ποτέ δεν θα μάθαινα να παλεύω με την αγάπη της, γιατί πολύ απλά θα την θεωρούσα δεδομένη.