"Περπατούσα αρκετά πιο πίσω από εκείνη κοιτάζοντας συχνά γύρω γύρω μήπως κάποιος την ακολουθούσε. Αν κάτι έμεινε ίδιο πάνω της, αυτό ήταν η τάση της προς τον κίνδυνο. Αν και ποτέ δεν το αναγνώριζε, κουβαλούσε πάνω της έναν μαγνήτη που θα μπορούσε να τραβήξει όλους τους κινδύνους της πόλης και να τους φέρει μπροστά της.
Και ήταν πολλοί.
Προχωρούσε για ώρες χωρίς να έχει την παραμικρή θέληση να επιστρέψει σπίτι. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι μπορεί να σκεφτόταν, αλλά αν έκρινα από τις δικές μου σκέψεις πιθανόν να προσπαθούσε να ξεμπλέξει το κουβάρι που υπήρχε στο κεφάλι της.
Η αλήθεια ήταν πως δεν πίστευα ποτέ πως θα την έβλεπα ξανά, ειδικά από τόσο κοντά. Είχα πείσει τον εαυτό μου πως δεν θα άφηνα τίποτα από το παρελθόν μου να επιστρέψει, αλλά δεν μπορούσε κανείς να με διαβεβαιώσει πως κάτι τέτοιο θα τελείωνε έτσι, τόσο απότομα, όπως ήθελα να συνεχίζω να πιστεύω.
Αυτό που με τρόμαζε περισσότερο ήταν πως τόσα χρόνια προσπάθειας έγιναν κομμάτια μπροστά στην θέα των ματιών της.
Ήταν σαν να πολεμούσα τόσο καιρό για το τίποτα. Αν έπεφτα ήταν σαν να πουλούσα τους ανθρώπους που με βοήθησαν, μα κυρίως εμένα.
Τα δακρυσμένα μάτια της όταν γονάτισα για να την φτάσω ήταν κάτι που έπρεπε να αποφύγω, σίγουρα. Ήθελα να τρέξω και να της πω να εξαφανιστεί από την ζωή μου, όπως παλιά. Όμως έμενα εκεί, προστατεύοντας την.
Πόσο παράλογο;
Το ρολόι μου έδειχνε μισή ώρα μετά την μια όταν η Alic αποφάσισε να στρίψει στην γωνία για το σπίτι της. Μόλις βεβαιώθηκα πως μπήκε μέσα, έκανα μεταβολή και έφυγα χωρίς δεύτερη σκέψη. Φτάνοντας στην αποθήκη βρήκα όλα τα φώτα κλειστά. Άρχισα να ξεκουμπώνω το πουκάμισο μου κατεβαίνοντας την σκάλα. Αρχικά δεν παρατήρησα κανέναν μέσα στο μεγάλο δωμάτιο. Και τα πέντε κρεβάτια ήταν άδεια. Πήγα προς την κουζίνα και έβαλα σε ένα ποτήρι λίγο κρασί. Κάθισα στον καναπέ και κοιτούσα μέσα στο μισοσκόταδο την μαύρη οθόνη της τηλεόρασης μπροστά μου στριφογυρίζοντας το κρασί μέσα στο ποτήρι. Μετά από λίγο άκουσα βήματα στην σκάλα. Ήμουν σίγουρος πως η ξυπόλητη Rosie κατέβαινε πλησιάζοντας με. Ήξερα τι ήθελε και έγυρα μπροστά στα γόνατα μου αμήχανα. Γαμώτο. Πριν εμφανιστεί ξανά, μέρες πριν την δω, κάθε φορά που άκουγα τις γυμνές πατούσες της Rosie να κατεβαίνουν την μαρμάρινη σκάλα ενθουσιαζόμουν. Ήξερα πως θα με έκανε να ξεχαστώ και το ότι δεν ζητούσε τίποτα παραπάνω δεν μου δημιουργούσε προβλήματα.
أنت تقرأ
Because of me
أدب الهواة"I couldn't recognize how much I destroyed his life; when he destroyed mine, I figured it out. I couldn't blame him. This was all because of me."
