Project Creepypasta [Dutch voltooid]

History jackery and vincent ^^

Vincent: "tja... Dit is de history van mij en mijn tweelingbroer Jackery"
Jackery: "jepp, we hopen dat je ervan geniet ;)"

Het was en zonnige dag in het dorpje waar we wonen. We waren 9. We leefde net als alle andere gewone kinderen. Vincent zit zoals gewoonlijk op de piano en jackery zat achter hem.
"Hee Vincent heb je zin om naar buiten te gaan??? ;D" vroeg hij.
"Ik ben druk bezig" zucht hij.
We zijn tweelingbroers, maar toch heel verschillend van elkaar.
Jackery blijft op de grond zitten en kijkt hoe zijn broer piano speelt.
Vincent zucht even.
"Ik kan denk ik wel heel even naar buiten" zei hij.
Jackery sleept Vincent dan mee naar buiten.
"Frisse lucht is goed voor je ;)" zei hij.
"Wel snel terug komen he?" Zei onze moeder vrolijk.
"Anders krijgen jullie problemen" zei onze vader lachend.
We knikte snel en gingen dan naar buiten.

Alles lijkt een gewone dag... Net als alle andere dagen van het jaar, nou ja... Dat dachten we.

"Vader, moeder we zijn weer terug" zei Vincent. We zagen onze vader staan in de woonkamer en onze moeder lag op de grond.
"M...mama?" Zei jackery voorzichtig.
Onze vader draaide onze kant op met een emotieloze blik.
"Jullie moeder is dood" zei hij.
We konden niet geloven wat we hoorde. Als we dichterbij onze moeder kwamen zagen we bloed op de grond...
"Het is het beste voor ons allemaal, het liep niet goed tussen ons" zei onze vader.
We huilde allebei....

Onze moeder was gewoon vermoordt door onze vader, maar op zo een leeftijd wou je het gewoon niet geloven. Na de dood van onze moeder gedroeg onze vader zich anders....

We zijn nu 11 jaar, en de beelde van de gebeurtenis konde we herrineren als de dagen van gisteren.
"Vader je hebt nog geen eten voor ons gemaakt" zei Vincent voorzichtig.
Onze vader gooide een bord naar vincent's hoofd.
"Ga maar zelf eten maken!" Riep
Hij.
Natuurlijk had hij wel eens wat alcohol op.
Vincent's hoofd bloede.
Jackery haalde snel een papiertje voor hem en keek zijn vader aan.
"Ik haat die man" siste hij.
Zo zijn nu de dagen... 2 jaar lang na de dood van onze moeder.
Vincent kon niet meer eens op zijn piano spelen en jackery kon niet meer naar buiten... Het leek wel hell.

We zijn nu 13.... En niks is veranderd. We waren gebroken van binnen. We zaten onder de blauwe plekken...
Maar dit keer ging onze vader echt te ver...
"V...vader wat doet u met de piano??" Vroeg Vincent.
"Verkopen we hebben het geld nodig" zei hij.
"Kan ik nog 1x een lied op spelen?" Vroeg Vincent.
Hij duwde Vincent op de grond.
"Nee ik krijg er hoofdpijn van!" Zei hij.
Jackery's ogen gloeide van woede. En hielp Vincent overeind.
"Dit kan je niet maken, vieze hond dat je er bent"schreeuwde jackery.
Onze vader stond woedend op en trapte jackery.
"Wat zei je tegen je vader?!" Riep hij. Jackery blijft op de grond liggen en zei niks.
Als Vincent dichterbij wou komen trapte hij Vincent uit de weg.
Er waren twee mannen die de piano kwamen halen.
Onze vader stopte dan even en hielp de twee mannen.
Vincent keek met grote ogen naar de piano.
Jackery stond op. In zijn hand had hij en mes verborgen.
Met een vlugge beweging stak hij het mes in zijn vader.
"W...waarom zoon?" Vroeg hij.
"Tss zoon? Ik ken jou niet" zei hij met een glimlach.
Vincent ging rustig op de piano kruk zitten.
"Ik had een lange tijd geen piano gespeeld" zei hij met een glimlach.
Vincent speelde de piano terwijl jackery zijn vader stak met een mes.
"Dit is voor onze moeder.... Dit is voor wat je al die jaren ons hebt aangedaan" zei jackery lachend.
De twee mannen waren geschokt.
"J...jullie zijn monsters!" Zei een van hun en rende snel de deur uit.
We lachte allebei.
"We hadden nooit meer zo gelachen!" Zei jackery en kon niet meer stoppen met lachen. Vincent ging van de piano af en ging naar zijn broer en knikt met een glimlach.

We waren verlost en we hadden vrijheid... Na een lange tijd, maar er stond iets anders op ons op te wachten.

We gingen naar buiten na een lange tijd. Onze kleren zaten nog onder het bloed. "Ik had hem precies 100x gestoken" zei jackery lachend.
"En ik kon eindelijk weer de piano spelen op een perfecte moment" zei Vincent met een glimlach.
De dorpelingen keken met duivelse blikken naar de tweeling.
"Monsters" hoorde we.
"Scheer je weg jullie horen hier niet!" Kwam er uit de menigte.
"Ze willen ons weg..." Zei Vincent bang.
Jackery hield even de hand van Vincent vast.
"Ik zal je beschermen" zei jackery.
Een man kwam op hun afgelopen en greep ze beide bij hun arm.
"Jullie zijn monsters, jullie gaan naar de kerker!" Riep de man.
Toen hij dat zei juichte iedereen.
"We zijn geen monsters" zei jackery luidt.
"We hebben alleen ons vrijheid terug" zei Vincent.
De man sleurde de tweeling mee. Bij een afgelegen steegje knikte de tweeling naar elkaar en staken ze hem met een mes.
"Deze komen goed van pas" zei jackery met een glimlach.
"We gaan wraak nemen op alle bewoners hier" zei jackery.
Vincent knikte. "Ik heb al een plan" zei hij.

We wachten tot middernacht. Iedereen sliep dan natuurlijk.

"Ben je klaar?" Vroeg jackery.
Vincent knikte. We hadden het hele dorpje vol met explosieve geplaatst, met een knop en het dorpje was weg met de bewoners.
We hielden elkaars hand vast en drukte op de knop. Er was een enorme knal en het dorpje stond in vlammen.
"Eindelijk! Echte vrijheid" zei jackery lachend.
"Ja, na al die jaren" zei Vincent.
We voelde tentakels op onze schouder.
"Zoude jullie bij mij willen wonen?" Zei een stem.
We draaide ons om. Het was een man zonder gezicht in een nette pak met zwarte tentakels.

Tuurlijk zeide we ja... Want we hadden geen thuis meer of waar we terug konden.

Vincent keek even naar het plafond. "Jackery heeft me altijd al beschermt." Zei hij.
Vincent keek Kelly toen aan.
"Ben je nu niet bang voor ons of vind je ons raar?" Vroeg hij.
Ik schudde me hoofd.
"Jullie hebben toch weer jullie vrijheid terug? Dat is het belangrijkste" zei ik met een glimlach.