Rays Of Light

CHAPTER 29

TRANQUILITY

Today is my ninth day here in ADA. Maayos na ang pakiramdam ko, mag-aantay na lang ako ng discharge slip ng doctor ko at pwede na akong makalabas.

Kahapon, si Dad lang ang pumunta sa'kin para kamustahin ako, si Mom daw ay pagod na pagod.

I understand her really, I myself didn't have a child yet, but if I were in her shoes, of course my attention would be focused on my long lost child.

Hindi ko pa man alam ang buong pangyayari, pero isa lang ang sigurado ako,

Mother's instinct never bends to doubt, even in the face of uncertainty.

Isa pa, the generation nowadays is vere high tech! Kahit may birthmark pa yang anak mo o wala, lalabas at lalabas ang totoo sa pamamagitan ng  DNA test! Unless someone will sabotage it? Pero sino naman? At doctor ang mga magulang ko! Hindi sila bobo! Lalo na si Mom.

I put my things inside my bag, si Daddy siguro ang kumuha ng mga damit ko kasi alam n'ya ang mga paborito kong kulay at paborito kong suotin, ang Nike duffle bag ko rin ang nilagyan n'ya, sa kanilang dalawa ni Mom, s'ya ang mas nakakaalam sa mga hilig ko.

Gusto kong mag paka layo-layo muna, pero kung pera lang din ng mga magulang ko ang gagamitin ko, para saan pa at lalayo ako?

Ang hirap eh…sa totoo lang, sobrang hirap! Kung wala si Ava ngayon ay wala akong ibang iniisip kung di yung nangyari, mabuti na lang at nandito s'ya, kahit papaano ay naibsan man lang ang sakit nararamdaman ko.

Kahit pala sa mga seryosong pangyayari, kung may taong mapapatawa ka, mababawasan pala ang nararamdaman mo.

Walang alam ang mga kaibigan ko at kahit ang mga kakilala ko man lang, kasi kung may sila, panigurado, andito na yon unang araw pa lang!

Ayaw ko ring…malaman nila.

My parents were very busy. Si Mom ay halos hindi na lumalabas ng kwarto ni Klyde, si Dad naman ay alis nang alis. Noong unang araw ay nasabi n'ya sa'kin na prinoseso n'ya raw ang kaso ng laban sa mga Adamnelle, ayaw n'ya akong masangkot kahit sangkot naman talaga ako kaya s'ya na mismo ang kumilos.

I'll have to do…something very, very important.

The door opened and it was my Dad. With the fatigue that lingered heavily in his eyes, even if I didn't ask him, I would definitely know that he's very depleted!

Regardless of the tiredness he faced, he still…still served me a smile that will brighten up my darkness!

“Kumain ka na ba, anak?” He asked. And walked closer to me as his eyes wandered at my duffle bag that was already on my bed.

“Opo, Dad.” I replied, fixing my eyes on my bag too.

Then back to my Dad. He seems like he wanted to ask me something, but he already know the answer.

“Your doctor and I already talked about you, Sid. Ma di-discharge ka na raw mamaya.” Sabi n'ya at tumingin ulit sa bag ko.

“Sa bahay ka na lang muna, anak. Magpahinga ka hanggang sa mabalik na ang lakas mo. Ipapaliwanag namin ng Mommy mo ang lahat sa oras na magising na si…ang kapatid mo, Sid.”

I was completely thrown…for a loop!

I mean, I didn't expect Dad to…so, he's really the real Alvarez, huh?

Even though. Niloko n'ya pa rin ako! At walang magbabago roon! He just used me.

“Kamusta po s'ya…Dad?” I asked as I sat on the chair that was placed near at the table here in my hospital room.