Ayın Gölgesine Sığınmak

kana bulanan kuğ

Medya kana bulanma dan hemen önceki kuğ

Hayatımızın dönüm noktasını nasıl anlarız?
Öncesinde olan hevesimizi hatırlamayız sadece tepe taklak olan hayatımızın ardından anlarız bir şeyleri kaybettiğimizi eski heyecanımızın olmadığını ama aslında o andan önce yani hüsrana uğramadan önceki heyecanımızı mutluluğu, bir daha hatırlamayız bizi hep birilerinin ittiğine inanırız çünkü insanın kendi hatasını kabul etmesi kadar zor bir şey yoktur arkasından gelen yıkım her şeyi alıp götürür çünkü.

Kulaklarıma dolan keskin fren sesini kalbimin atışları susturdu. Sanki aklım başımdan gitmişti hareket eden aracı görmemle duramamıştım.

Kapının açılma ve arkasından sertçe kapatılması kendime gelmemi sağladı. Karşımda hayrete düşmüş ifadesini bastıran sinirli kişiye ne diye bilirdim ki? "İyimisin?" İlk sorusunu bu olmasını beklemiyordum. "Evet."Dedim kendi sesimi zorlukla bularak. Eli saçlarının arasına kaydı "Ne halt yemeye atlıyorsun önüme o vakit."
Her hangisi bir yalan aradım, kafamın içinde her zaman bir kaç tane olurdu ama yoktu işte bu aptal yerde onun karşısında yoktu.

"Ben birden oldu." Bir kaç adımda yanıma geldi "bom bok bir yolda öleceksin haberin yok." Ellerimi yüzüme kapadım kalp atışlarımın hızı az önce ki kadar olmasa da kulağı mı doldurmaya devam ediyordu. "Üzgünüm yetişmeye çalışıyordum sadece." Yalan söylememiştim ona yetişmeye çalışıyordum. Asıl konum bu değilde sanki laf arasında sorarmış gibi "Gece nerede buluşuyoruz." Aklına ne geldiyse kaşları çatıldı.

"Ekildiğimi düşünmüştüm." Dudağımın kenarını kıvılmasına engel olamadım.
"Dediğim gibi teklifini en başından kabul etmezdim." Kafasını yana doğru eydi, gözlerini kısıp baştan aşağı gözlerinin üzerimde dolanması ile ayaklarımı hareket ettirmekten başka bir şey yapamadım. "Ben alırım seni."
"Adresi biliyorsun."

"Hı hı." Üzerinde siyah mont ve eşofman altı ile bile bu kadar kafamı bulandırması haksızlıktı. "Bırakayım seni." Sürücü koltuğunun kapısını açtı.
"Yürümek tercihim." Şöförüm değildi neticede. "Canını dahi hiçe sayabileceğin önemli bir işin olduğunu sanıyordum." Yakalanmanın sarsıtıcı gerçekliği ile kuruyan dudaklarımı ıslattım.
"Bekleye de bilir bazen."
"Nasıl istersen akşam sekizde seni almaya gelirim, bıraktığım yerden." Onaylamamla o arabasına bindi bende o topraktan çıktım.

Kulaklığımın tekini takarak eve doğru yürüdüm. Soğuktan dolayı ellerimin titremesine bir nebze geçire bilmek adına ceplerine koydum. Kirpiklerinin arasına düşen damla ile ilkin yağmur yağdığını sandım sonra hızlanan damlalar montumun üzerine düşen kar taneleri olduğunu anladım. Anlaşılan meteoroloji yanıldı. Sarene kar daha erken düştü.

"Önce yemek yeseydin." Diye seslendi İclal. "Okuldan gelince atıştırmıştım bir şeyler tokum hala." Siyah botlarım dan birisini giydim arkamdan kapıya gelen iclaldi. "Nereye gidiyorsun?" Bağcıkları mı bağlayıp ona döndüm. "Arkadaşlarla buluşacağız." Tek kaşı havalandı. "Arkadaşlar Serap dışında kim mesela"
Deri ceketi mi giydim. "Niye arkadaşlarım olamaz mı?"

"Aynı okulda okuduğumuzu unutuyorsun yanında ki kızıldan başka kimseyi görmedim." Haklıydı bu konuda. "İyi ya bundan sonra görürsün." Kapıyı açtığımda kolumdan tuttu. "Geçen gece neredeydin?"
"Seraplaydım sınavlar başlamadan kız kıza vakit geçirelim dedik." Kısmen doğruydu. "Umarım her hangibi kötü bir şeye bulaşmamışsındır." Bu sefer kaşları çatan bendim. "Neden bu şekilde düşünüyorsun?"

"Annem daha yeni gitti ve daha önce senin etrafında ikiden fazla arkadaşın olduğunu görmedim bu zamana kadar dışarıya bile bizim zorumuzla çıkardın, etkilenmemiş gibi davranıyoruz ama hepimiz alt üst olduk eğer bir yanlışa düşersen dahi korkma." Sarıldı "Bizlere söyle." Elim sırtını buldu bir iki kere sıvazladıktan sonra ayrıldık. "Bir sorun yok ama biliyorum yanımda olduğunuzu."
"Tamam geç kalmamaya bak yinede."