120 Gün ♦

★ 22.Gün ★

-22.Gün-
(Uzun bölüm-1)

Günlük...

Sanırım bu gün benden beklenmeyecek şeyler yaptım... Durduk yere oturup ağladım.

Sabah baş ağrısı ile uyandım ve hemşireden hap istedim, ancak bana bu hafta hap veremeyeceğini söyledi. Nedenini sorduğumsaysa bana bu hafta gözetim altında olduğumu söyledi. Neden gözetim altında olduğumu bilmiyorum. Anlamda veremiyorum.

Kahvaltı etmek için yemekhaneye indim. Kuru ekmek harici bir şey yiyemedim. Victor'u aramak için ortak salona gittim. Victor beni gördüğüne şaşırdı. Beni bir güzel süzdü, sonra yanıma gelip omuzlarımdan tuttu ve dikkatlice yüzümü inceledi. Ona 'Neler oluyor Victor?' diye sordum ancak cevap vermedi. Sadece endişeyle bana bakıyordu.

O an orada çığlık atmak istedim. Ancak yapamadım. Nefesimi tuttum ve gözlerimi yumdum. Öyle ki, uzun bir süre öyle kalmış ve dengemi kaybetmişim, çünkü en son Victor beni bir koltuğa yatırmış uyandırmaya çalışıyordu. Bilincim yerine geldiğinde başımda Victor ve bir hemşire vardı. Victor beni göğsüne yaslamış iyi olduğumu sayıklıyordu. Ona sadece 'İyiyim Victor. Yanımda kal lütfen.' diyebildim.

Hemşire beni odama götürmek istedi. Bense ona karşı çıktım. Beni zorla odama götürmek istedi. İstemiyordum. Victor benimle geleceğini söylemeseydi gitmeyecektim. Odama geldik. Hemşire doktorumla görüşeceğini söyledi ve bizi yalnız bıraktı. Korkuyordum ve bu yüzden titriyordum. Victor yatağıma oturdu ve sarılıp beni sakinleştieye çalıştı. Hemşire ve doktor içeriye girdiğinden benden ayrıldı. Doktor bir sürü abuk subuk soru sordu. Mesela; Nasılsın?

Evan, Evan, Evan... Doktorluğu okurken yanında aptallıkta mı okudun?

Biliyor musun? Bunu sesli bir şekilde ağzımdan kaçırdım. Bunu fark edince elimle dudaklarıma bir şaplak indirdim ve özür diledim. Bunu isteyerek mi söylediğimi sordu. 'Sadece sesli düşündüm.' diye yanıt verdim. Gerçek buydu. Victor bir köşeye çekilmiş, duvara yaslanmıştı ve masum masum etrafı izliyordu. Ona baktığımı fark edince bana gülümsedi. Ona gülseyerek karşılık verip sorulan soruları cevaplamaya devam ettim.

Evan ve Hemşire odadamdan çıktıktan sonra Victor'u tekrar yanıma çektim ve onun yanıma uzanmasını yağlayarak sarıldım. O anda ağlamak istedim ve bu sefer öteki garip isteğimdeki gibi karşı koyamadım. Ağlamaya başladım. Victor ilk başta fark etmemişti ve bu iyiydi. Onu üzmek istemiyordum çünkü böyle yaparak onu üzdüğümün farkındaydım.

Fakat ben en sonunda hıçkırıklarla ağlamaya ve sarsılmaya başlayınca çenemi tutarak başımı yukarıya kaldırdı. Dudaklarımı birbirine bastırarak ağlamamı bastırmak istiyordum. Victor gözyaşlarımı sildi ve iyi olup olmadığımı sordu. Cevap veremedim. Sarıldı ve ağlamama izin verdi. En sonunda ben ağlamaktan bitkin düşünce bana uyumamı tembihleyerek alnımı öptü ve ilaçlarını içmeye gitti.

Bana neler oluyor? Bana ne oluyor? Benim derdim ne?

Nefes alırken sanki ciğerlerim sıkışıyor. Adım atarken kalp atışlarımın ses seviyesi üç katına çıkıyor. Göz kapaklarımda sürekli bir ağırlık var. Bu düyaya neden bu kadar yabancıyım? Neler oluyor?

-Ivy...

(Yazım yanlışlarım olabilir, telefondan yazdığım için genelde bu tür sorunlar çıkabilir -irem)