-1.Gün-
Günlük,
Zorla bir odaya kapatıldım. Nedeni kafamı karıştırıyor. Çok korktum.... Bunca zaman sonra artık yalnızız.
Buradaki hemşirelerin bazılarının bence boynuzları var.
Sabah kalktığımda her şey normaldi. Odamdan çıkmak ve bütün gün ortalıklarda dolaşmak istiyordum. Telefonumda bulunanan okunmamış yirmi mesajı okuyarak ve cevaplayarak biraz vakit geçirmiştim.
Üzerime şık bir şeyler geçirip odamdan çıkmaya hazırlandığım sırada annem odama geldi ve beş dakika içerisinde aşağıda olmamı söyledi. Sesi tuhaf geliyordu.
Sözünü dinleyip aşağıya indiğimde annem salonda beklememi söyledi. Yarım saat sonra elinde bir valizle döndü. Ona nereye gideceğimizi sorduğumda cevap vermedi. Bir an için annemin evi terk ettiğini sandım. Fakat babamın arabada beklediğini fark edince bu düşünceyi kafamdan hemen attım.
Hastaneye geldiğimizde hiç bir şey anlayamadım. Doktorlar veya kendini doktor sanan psikopatlar saçma sapan testler yaptıktan sonra benim hasta olduğumu söylediler. Yalanın daniskası! Onlara bunun gerçek olmadığını ve yanlış tespit yaptıklarını söyledim fakat çok inatçıydılar.
Ailem ise onlara hak veriyordu. Onlara inanıyorlardı... Bana bakmamaya özen gösterdikleri de kesindi. Bu yüzden gururum kırıldı ve burada kalmaya boyun eğdim.
Seslerim ailemden bin kat daha şefkatliler. Sen, ben ve seslerim bu beyaz duvarlar arasında yalnız başına oturuyor ve sessizlikle sevişiyoruz.
Her şey beyaz renkte. Hastalığın beyazı... Seslerim bu duvarların insanların kemiklerinden yapılmış bir boyayla boyandığını söylüyorlar.
Kızgınım çünkü olmayan bir hastalığım olduğunu iddia ediyorlar.
-Ivy...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
120 Gün ♦
Paranormal"Ben hasta değilim!" "Elbette değilsin sevgilim. Sadece bizden daha farklı ve zekisin. İşte bu yüzden bizden daha iyi duyuyorsun ya." ♦Tüm hakları saklıdır.♦ ♦Kopyalanamaz ve izinsiz alıntı yapılamaz.♦
