Mina Sena Demirörs

21. bölüm

NABER

KONULAR GİTTİKÇE GİDİYO HİÇ BİTMEYECEKMİŞ GİBİİ

AMA HER GÜZEL ŞEYİN BİR SONU VARDIIR😉

İYİ OKUMALAAARR

Hayat dediğin çok kısa ve beklenmedikti. Bazen beklemediğimiz kişiler size iyilik yaparken, iyilik beklediğiniz kişiler sizi sırtınızdan vurabilirdi. Hayat buydu kısaca. Belki kısaydı ama benim tüm hayatımdı bu cümle.

Az önceki ikilinin bana yardım etmesiyle ne yapacağımı şaşırmıştım. Hemen eşyalarımı alıp camın kenarına geldim.

Aşağıya kafamı uzattığımda çok yüksek değildi ama ürperticiydi. Atlamaya cesaretim yetmiyordu. Alttan birisi seslenince bunun vedat olduğunu gördüm. Kollarını açmış bana bakıyordu.

" Alık alık bakıp bizi öldürtecek misin yoksa atlayacak mısın Rapunzel." dediği şeyle kendime geldim. Ona korkuyla baktım ve fısıldadım.

" tutarsın değil mi." dediğimle güldü ve kaslarını gösterdi.

" Bunları boşuna mı yaptım sence." göz devirdim. Hazır olduğumda kendimi aşağıya doğru korkusuzca bıraktım.

Saçlarımın havada uçuştuğunu ve özgür olduğumu hissettim. En sonunda yerle buluşmayı beklerken iki adet kolun beni tutmasıyla tutan kişinin boynuna sarıldım.

Gözlerimi açtığımda vedatın gülümseyen yüzüyle karşılaştım.

" Demiştim Rapunzel. Seni tutarım... " dedi. Onu anlayamıyordum ama çok iyi biriydi.

" ç-çok teşekkür ederim. tutmasaydın büyük ihtimalle sümük gibi yere yapışırdım. " bana güldüğünde yavaşça beni yere indirdi.

" Hadi arkana bakmadan koş git. Dikkat et. Ne olursa olsun kimseye güvenme. Yakınlarına bile..." dediğinde onu anlamadım ama kafamı onaylar gibi salladım. Tam gidecekken yine konuşmaya başladı.

" Rapunzel, eğer olurda herkesten herşeyden kaçmak istersen sığınabileceğin bir limanın olduğunu unutma demek istedim. Sadece adımı üç kere söylemen yeter. Şaka yapıyorum. Çantana numaramı koydum. Eğer daralırsan ararsın. Görüşürüz." dedi ve arkasını dönüp gitti.

Belli bir süre dediklerini düşündükten sonra zaten bir limanım olduğunu ve adının Samet olduğunu aklıma getirdim. Harbi o ne yapıyordu ki.

Düşünmeden koşmaya başladım. Ormana doğru girdim. Deli gibi korkuyordum. Yalnızlık beni ürkütüyordu. Hayatımın her anında yanımda olduğunu sandığım insanlar vardı yanımda.

Tabii son 7 yıldır gerçekten yanımda olan insanlar vardı. Kardeşlerim ve sevgilim...

Onları düşünerek daha da hızlandım. Ayağım takılıp düştüğümde dizimde bir acı hissettim. Yanıyordu.

Ağlayarak ayağa kalktım ve tekrar koşmaya başladım.

Yaklaşık 3 saattir koşuyordum ve hava iyice kararmıştı. Arada köpek sesleri geliyordu ve bu kalbimin sıkışmasına sebep oluyordu. Yanımdaki astım ilaçlarının çoğu bitmişti. Sadece bir tane kalmıştı.

En sonunda anayol gibi bir yere çıktığımı farkettim. Sevinçle gülmeye başladım. Ağlıyordum ama gülüyordum. Bu çok acıydı.

Yolun sonunda gördüğüm arabayla yolun ortasına atlayıp beni alması için hareketler yapmaya başladım. İçinden dev gibi 4 tane adam çıkmıştı. Toprağın adamları değildi bunlar. Bu beni daha çok korkuturken geriye doğru koşmaya başladım.