กลับถึงบ้าน ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องเอาสูทที่ซุกไว้ในกระเป๋าออกมาแขวนไว้ตรงราวผ้าม่าน ขืนแม่เห็นเรื่องยาวแน่ จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ซะเปล่าๆ ฉันรีบมาช่วยงานแม่เหมือนเดิม พอร้านปิด ฉันก็กินข้าว แล้วรีบอาบน้ำ จัดตารางสอน วันนี้โชคดีที่ไม่มีการบ้าน ฉันเลยถือโอกาสนี้เข้านอนแต่หัววัน ตอนเช้าแม่จะได้ไม่เสียแรงปลุกเยอะ ข้อมือของฉันยังเจ็บอยู่เลย ว่าแล้วฉันก็หันไปมองสูทของคนที่เป็นต้นเหตุ ฉันลุกขึ้นแล้วไปตบสูทไปมาอย่างหงุดหงิด
"ดึงเบาๆไม่เป็นรึไงลุง!? ทำอย่างกับลากช้าง บ้า!"ฉันว่าแล้วตบอย่างแรง จนสูทตกลงพื้น ฉันรีบเก็บขึ้นมาแล้วปัดๆเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
"แพงนี่หว่า ถ้าเอาคืนขึ้นมา แล้วสูทมันพัง ไม่มีตังค์จ่ายแหงม"
"แต่ว่า...คงไม่ได้เจอกันแล้วมั้ง"
"ขายต่อซะดีมั้ย"
"มีแต่เสื้อนี่เค้าจะซื้อรึเปล่านะ"
"ทำไมรู้สึกเหมือนเป็นโจรเลยอ่ะ โอ๊ยยยยย!"
ฉันว่าแล้วเอาสูทเข้าไปแขวนในตู้ แล้วนอนดิ้นไปมาบนเตียงอย่างขัดใจ หมั่นไส้ชะมัด แต่พอคิดจะทำอะไรก็รู้สึกผิดซะงั้น เฮ้อ! การเป็นคนดีนี่มันลำบากจริงๆเลย
วันรุ่งขึ้น
เหลือเชื่อเลย ฉันตื่นก่อนเวลาซะอีก ที่สำคัญหลับเต็มอิ่มสุดๆ ฉันลุกขึ้นบิดขี้เกียจ แล้วรีบอาบน้ำ แต่งตัว ถือกระเป๋า เดินลงไปหาแม่ข้างล่าง
"หือ! บิวนั่นใช่ลูกจริงๆเหรอ ลูกตื่นโดยที่แม่ไม่ต้องไปปลุกจริงเหรอ แม่ล่ะน้ำตาจะไหล"
"เมื่อวานบิวก็ตื่นเองเหอะแม่ เว่อตลอด" ฉันพูดพร้อมกับใช้มือหยิบขนมปังมาเคี้ยวไปด้วย แม่เดินเข้ามาแล้วใช้ถาดเคาะหัวฉัน พร้อมกับทำหน้าหมั่นไส้ใส่ ก่อนจะหยิบเงินมาวางไว้ข้างๆ จานขนมปังของฉัน
"นี่เงินไปโรงเรียน รีบเอาใส่กระเป๋าซะ เดี๋ยวก็ลืมอีก" ปกติฉันตื่นสายกว่านี้ เพราะรีบร้อนฉันชอบลืมนู่นลืมนี่ตลอดโดยเฉพาะเงิน แม่เลยต้องเตือนเรื่องข้าวของแทบทุกวัน
แม่เคาะถาดลงบนหัวที่เดิมอีกครั้ง
YOU ARE READING
Sixteen ต่างเท่าไร ใจก็รัก
Randomเคยได้ยินมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ว่าอายุ'16' จะพบเนื้อคู่ เป็นครั้งแรก แต่ปัญหาคือ มันชัวร์หรือมั่วนิ่มกันแน่ แล้วยิ่งคนที่กำลังเจอนั้นไม่ได้มาพร้อมความเหมาะสม เขามาพร้อมความต่างมากมายหลายอย่าง แต่ใจไม่รักดีมันดันเผลอไปรักซะแล้วสิ เส้นทางความรักครั้งน...
