ตอนที่ 16

96 5 0
                                    

20:38
'ติ้ง ติ่ง ติ๊ง ติง ติ๊ง ติ่ง'หือ เบอร์ใครเนี่ย ไม่คุ้นเลยแฮะ
"ฮัลโหลค่ะ ใครคะ"

(นี่อย่าบอกนะว่าไม่เมมเบอร์ฉันไว้ในเครื่อง) เฮ้ย! ตาลุง!

"เอ่อ ลืมอ่ะคะ ขอโทษนะคะ คุณมีธุระอะไรรึเปล่าคะเนี่ย ถึงขนาดโทรมาเลย"

(แล้วฉันจะโทรหาเธอเนี่ย จำเป็นต้องมีธุระเหรอ)

"ก็....คุณไม่มีเหตุผลต้องโทรหาหนูนิคะ"

(ก็อยากโทรหา ไม่ต้องมีธุระ ไม่ต้องมีเหตุผล ไม่ได้รึไง)
แลดูเอาแต่ใจ-.-

(เป็นอะไร ทำไมเงียบไป)

"เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร" จะเป็นอะไรล่ะ ว่าลุงอยู่ในใจเนี่ย

(เหรอ )

"ค่ะ" จากนั้นก็มีความเงียบเข้ามาแทน

(บิว)

"คะ?"

(เล่าอะไรให้ฟังเอามั้ย)

"เล่าอะไรคะ?"

(ตอนเด็กๆ ฉันถูกรังแกตลอดเลย เชื่อมั้ย?)

"คุณเนี่ยนะคะ!?"

(ใช่ ตอนเด็กๆ ฉันผอมแห้งแรงน้อย เป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด แต่ ฉันมีเงินไปโรงเรียนมากกว่าเพื่อนบางคน มีเครื่องเขียนครบทุกอย่าง มีสมุดหลายเล่ม มีของเล่นใหม่ๆทุกวัน พวกเด็กผู้ชายเลยหมั่นไส้ พากันแกล้งฉันทุกวันเลย แถมยังขู่ด้วยนะว่า ถ้าไปบอกแม่ จะจับโยนให้จระเข้ในคลองหลังโรงเรียนกิน)

"ในคลองหลังโรงเรียนคุณมีจระเข้ด้วยเหรอคะ!?"

(ไม่มีหรอก ครูบอกให้กลัว เด็กๆจะได้ไม่ลงน้ำไง)

"โธ่! ก็นึกว่ามีจริงๆ แล้ว...นี่อย่าบอกนะว่าคุณยอมให้เค้ารังแก เพราะเค้าขู่แบบนั้นอ่ะ"

(ก็ใช่น่ะสิ เป็นเธอ เธอไม่กลัวเหรอ จระเข้เลยนะ)

"ฮ่าๆๆๆๆๆ" ฉันระเบิดหัวเราะออกมา

(ขำอะไร ขนาดนั้น)

"ไม่รู้สิคะ" ฉันตอบออกไปก่อน จะให้บอกยังไงว่าฉันนึกภาพ ตาลุงกลัวจระเข้แล้วมันตลกยังไงไม่รู้ แต่ถ้าคิดอีกมุม ถ้าเป็นตอนเด็กๆเพื่อนขู่จะจับเราไปโยนให้จระเข้กิน เรื่องพวกนี้ ฉันว่ามันก็คงจะขำไม่ลง

Sixteen ต่างเท่าไร ใจก็รักحيث تعيش القصص. اكتشف الآن