"เคล้ง โคล้ง ปัง ปัง เคล้ง เคล้ง เคล้ง" เสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังเป็นประจำแต่ฉันก็ไม่เคยชินกับมันสักที เสียงเหล่านั้นดังขึ้นเรื่อยๆ ยากที่หมอนลูกหนึ่งจะสามารถกำบังเสียงนั้นได้
"บิวโว้ยยยย ตื่นโว้ยยย โรงเรียนจะไปมั้ย ต้องให้แม่ปลุกทุกวันไม่เบื่อบ้างรึไง" แม่พูดพร้อมดึงหมอนและผ้าห่มออกจากตัวฉัน
"แฮะๆ ไม่เบื่อหรอกแม่ เพราะจะตายเสียงแม่ปลุกตอนเช้าๆ" ฉันลุกขึ้นนั่งพูด แล้วก็ล้มตัวลงนอนต่อ
"เพราะบ้าเพราะบออะไรของแก บิวลุกขึ้นมาาาาาา เร็วววว" แม่ดึงตัวฉันขึ้นมา ขัดขืนไปก็เท่านั้น ยังไงฉันก็ต้องไปโรงเรียนอยู่แล้วนิ ฉันรีบอาบน้ำ แต่งตัวแล้วแบกกระเป๋าเดินลงไปกินข้าวด้านล่าง ตอนเช้าๆมันไม่ค่อยอยากจะกินอะไรหรอก ทั้งๆที่เป็นมื้อสำคัญอ่ะนะ ฉันหยิบขนมปังสองแผ่น หันไปสวัสดีแม่ก่อนจะใส่รองเท้าแล้ววิ่งไปรอรถหน้าบ้าน รถรับ-ส่งค่อยๆชะลอความเร็วลงเพื่อหยุดให้ฉันขึ้น ชีวิตนักเรียนที่แสนซ้ำซากกำลังหมุนวนไปอย่างเรื่อยๆเช่นเดียวกับทุกๆครั้ง แต่ทว่า ครั้งนี้วงจรของฉันมันกำลังจะผิดแปลกไปจากเดิมรึเปล่า เท้าของฉันก้าวเข้าไปในรถรับส่ง คันที่คุ้นเคย นั่งตรงเบาะที่คุ้นชินเหมือนกับทุกๆวัน เพื่อนๆในรถที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี ทุกอย่างแทบจะเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน ถ้าคนที่นั่งข้างๆฉันเป็นรุ่นน้องม.1อ่ะนะ บัดนี้คนที่นั่งข้างๆฉันกลับกลายเป็นกันต์ซะได้ ก็ปกติอยู่หรอกที่กันต์มันนั่งไม่เป็นที่เป็นทาง นั่งแบบไม่มีที่ประจำ ตามใจฉันจะนั่งตรงไหนก็ได้ แต่ที่แปลกใจคือ มันไม่เคยจะเอาร่างกายอย่างควายถึกของมันมานั่งข้างๆฉันเลย
"ยืนมองอะไรอยู่ มานั่งดิ"กันต์พูดพร้อมกับตบเบาะที่นั่งของฉัน
"รู้แล้ว" ฉันพูดพร้อมกับเดินไปนั่ง รถที่เคลื่อนที่ทำให้เกิดการสั่นสะเทือน ฉันที่ไม่ทันตั้งตัว ร่างกายควบคุมไม่ได้ เลยเซถลา ลงไปนั่งจ้งม้งอยู่ที่ตักของกันต์
YOU ARE READING
Sixteen ต่างเท่าไร ใจก็รัก
Randomเคยได้ยินมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ว่าอายุ'16' จะพบเนื้อคู่ เป็นครั้งแรก แต่ปัญหาคือ มันชัวร์หรือมั่วนิ่มกันแน่ แล้วยิ่งคนที่กำลังเจอนั้นไม่ได้มาพร้อมความเหมาะสม เขามาพร้อมความต่างมากมายหลายอย่าง แต่ใจไม่รักดีมันดันเผลอไปรักซะแล้วสิ เส้นทางความรักครั้งน...
