Merhaba Belinda.
Bu, gün geçtikçe daha da zorlaşıyor.
Daha da acıyor..
Bilmiyorsun..
Ne halde olduğumu, neden böyle olduğumu..
Bilmiyorsun.
Yemek yemiyorum artık..
Sevdiğim şeyleri bile kimse yediremiyor bana.
Annem ağzıma tıkmaya çalışsa da yemiyorum.
Sanırım biraz karşı gelebiliyorum ona.
''Acım var.''
Bu sözü duyunca susuyor...
Bu da senin sayende yani.
Kalbime ağrılar giriyor.
İnsanın kalbi kanar mı?
Kalbimin kanadığını hissediyorum...
Yaralar kabuk olur düşer derlerdi değil mi?
Kabuk olmuyor sürekli kanıyor ve durmuyor Bel...
Bir de uyuyamıyorum güzelim.
Uyku gözlerimi yakıyor artık...
Mor makyajlı diye insanların alay konusu oldum.
Kimseye bir şey demiyorum. Diyemiyorum artık.
Sadece ne diyorum biliyor musun?
İyi ki!
İyi ki benim yaşadığımı yaşamıyorlar..
İyi ki çektiğim acıyı bilmiyorlar Belinda.
Bu kelimeyi kullanmayalı uzun zaman oldu..
Artık konuşamıyorum bile.
İnsanlar anlatıyor, gülüyor, şakalaşıyor..
Ben yanlarında hayalete benziyorum..
Bunu anladığımdan beri kimseyle görüşmüyorum.
Kalabalıkta ruh olmaktansa, tek başına beden olmak daha mantıklı öyle değil mi?
Şimdi gidiyorum sevgilim.
Seni seviyorum.
Hoşça kal.
