Merhaba Belinda.
Sana buraya bir şeyler söylemeye geldim.
Oturup, düşündüm.
Her şeyi.
Seni. Bu halini. Borcumu. Suçumu. Görevimi.
Hayatımı.
Bizi.
Ve bir karar aldım.
Bu hale gelmemin yani ailemle olan kavgamın, ruhsuzlaşmamın, herkesle aramın bozulmasının, saçma işler yapmamın, hayatı aksatmamın yani çoğu kötü şeyin sebebi sensin.
Biliyorsun değil mi?
Çünkü bu sıkmaya başladı.
Senin için her şeyi karşıma alıyorum.
Eskiden böyle biri değildim.
Bilirsin.
Benim eski halimi hatırlıyorsun, değil mi?
Ben kimse için çaba sarf etmezdim.
Kimseyi umursamazdım bile.
Yani kız olarak.
Sevgili olarak.
Bunu başkasına da yapmazdım.
Ama değiştim.
Kendimi suçladım.
Hatalı olan bendim.
Kabul ediyorum.
Ama yoruldum. Beni anlıyorsun, değil mi?
Çok yoruldum.
Hayat kaldığı yerden devam ediyor.
İnsanlar yaşıyor, her şeyi unutuyor.
Atlatıyor.
Geçiyor.
Gidiyor.
Ve bitiyor.
Aylar geçti.
Aylar bitti.
Neden?
Boşuna.
Tek istediğim sendin ama yoksun.
Gelmiyor, kalkmıyor, uyanmıyorsun.
Bu saatten sonra da sorumlusu ben değilim.
Görevimi yerine getirdiğimi düşünüyorum.
Çoğu şeyden taviz bile verdim.
Ama hayatımı adayacağım kişi uyanık olmalı.
Şunu da diyeyim ki,
Sadece seni bekliyorum, çünkü seni seviyorum.
Ve karşılık istiyorum.
Anladın mı?
Pişman olmak istemiyorum.
Diyeceğim o ki, uyan artık Belinda.
Çünkü ben yavaş yavaş yalvarmaktan bıkıyorum.
Hoşçakal.
