Merhaba Belinda.
Ben yine geldim.
Bugün yine kimseye haber vermedim.
Sadece geldim.
Aslında sabah gelmek geçmiyordu aklımdan.
Her günümü gitmemem gerektiğini kendime hatırlatarak geçiriyorum.
Ve bu sabah hatırlamamıştım bile.
Sadece ayaklarıma verdim kendimi.
Beni bir yere götürmelerini bekledim.
Huzur bulacağım bir yere.
Sonra kendimi bu lanet hastanenin kapısında buldum.
Ve yanına geldim.
Herkes şöyle diyor, 'o da mutlu olmanı isterdi.'
'Başkalarıyla eğlenmene bakmalısın' diyor.
Bugünü başkasına giderek geçirebilirdim.
Ama ayaklarım sana geldi.
Başka bir kızla denedim biliyorsun.
Yapamadım.
Kirletemedim sevgimizi.
Bazı gecelerimi yine ağlayarak geçiriyorum.
Özellikle geceleri bir acı basıyor.
İnsan hiç kendinden kaçmak ister mi?
Ben kendimi bir yerde bırakıp, uzaklaşmak istiyorum.
Buradan çıkıp, gidince hep sana söylediklerimi düşünüyorum.
Yanlış yada gelmemeni düşündürecek bir şey söyledim mi diye.
Sonra her cümlenin diğerinden daha az sevgi dolu olduğunu fark ediyorum.
Gitgide nefrete dönüşüyor sevgim.
Yalvarmaktan yoruluyorum.
Ama vazgeçemiyorum da gelmekten.
Ne yapacağımı şaşırdım.
Belki de saplantı haline getirdim.
Bilmiyorum.
Bildiğim şey, şuan gitmem gerek.
Ama ben gitmek istemiyorum.
Seni burada bırakıp, arkamı dönmek.
Hayata devam etmek ne kadar zor bilemezsin.
Ama yapıyorum.
Seni seviyorum.
Hoşçakal.
