Merhaba Belinda.
Bu iğrenç şakayı yapmak istiyorum.
Seni bir senedir görmüyorum.
Tamam, susuyorum.
Yeni yıla girdik.
Dileğim, sen oldun.
Güzel bir tatil geçirdik.
Biraz eğlendiğimi hissettim.
Şehir kırmızıydı ve herkes gülüyordu.
İyiydi.
Sadece sen yoktun.
O an bunu düşündüm.
Yanımda sen olsaydın, çok daha iyi eğlenebilirdik.
Geriye doğru saydıktan sonra 0 olunca kucağıma atlayabilirdin.
Bunu yapalım, tamam mı?
Bir gün yapalım, yani uyandığında.
Gelecek yıl mesela.
Ve bir şey demek istiyorum.
Bale kursundaki hocan değişmiş.
Oh, söyledim.
Artık o yok.
Çoğu arkadaşların da gitmiş.
Olanlara seni sorduğumda tanımadıklarını yada hatırlamadıklarını söylediler.
En yakın arkadaşın bile kendine başka arkadaşlar buldu.
Sorun bu, Belinda.
Bu büyük bir sorun, anlatabiliyor muyum?
Unutuluyorsun, Belinda.
İnsanlar seni unutuyor.
Okulda aynı dersleri aldığın bazı kişilere seni sorduğumda bile tanımıyorlar.
Bunu kaldıramıyorum.
Seni kimsenin unutmasını istemiyorum.
Unutulamazsın.
Sen bunu hak etmiyorsun.
İnsanlar seni bilmeli.
Herkes hatırlamalı.
Ama tabi ki hiç kimse hatırlamıyor değil.
Seni hala bilenler var.
Ama onlar daha çok sinirimi bozdular.
Hatırlayanlar hala seni beklediğime inanamadılar.
Herkes umudunu kesmiş.
Kimse geri döneceğini sanmıyor.
Yani eskiden tanıdıklarının %50'si artık tanımıyor.
%50'si boşvermiş.
Boşuna beklemememi söylemeleri kalbimi acıttı.
Geri geleceksin.
Uyanacaksın, biliyorum.
Seni seviyorum.
Hoşçakal.
