Merhaba Belinda.
Yine ben, Luke Hemmings.
Bir zamanlar sevgilin olan, şimdi deli gibi seni bekleyen çocuk.
Tanıdın mı bu yalnızlığın ortasında bıraktığın oğlanı?
Ne desem boş geliyor artık.
Uyanmıyorsun, kalkıp gelmiyorsun yanıma.
Bu benim buraya 22. gelişim.
Dokuz.
Tam 9 ay oldu.
270 gün.
Eğer bir kadın sen komaya girdiğinde hamile kalsaydı, şimdilerde doğuruyor olacaktı.
Bir bebeğin anne karnında büyüyüşü kadardır sen buradasın.
Bir hücrenin insan oluşu kadar.
Dinlenemedin mi hala?
Ben bugün buraya habersiz geldim.
Herkese söyledim, artık gitmeyeceğim diye.
Sonunda normalleşmemi kutladılar.
Kimsenin haberi yok burada olduğumdan.
Öğrenseler çok üzülürler.
Etrafımdaki insanları, beni merak eden ailemi ve arkadaşlarımı üzmeye ne hakkın var?
Ya beni?
Üzülmeme dayanamayan biriydin.
Aylardır beni ağlatmaya nasıl dayanıyorsun?
Beni üzmeye hakkın yok.
Mevsimler geçti.
Zaman asla durmuyor, devam ediyor.
Siliniyorsun anılardan.
Yok olmak üzeresin.
Dönüp, yere batmış şöhretini kurtarman lazım.
Ünlü bir balerin olmak, yarışmalara katılmak.
İnsanlara dansın tüm hastalıkları iyileştirebileceğini kanıtlamak.
Ben bunların hiç birini unutmadım.
Sen unuttun mu?
Beynini boşaltırken, hayallerini de mi çöpe attın?
Gelmeyeceğim dediğim halde geliyorum.
Olmuyor çünkü yapamıyorum.
Nedeni ne mi?
Seni seviyorum.
Hoşçakal.
