Bir gece, gökyüzünün en küçük ama en güzel yıldızı yok oldu. O zaman karardı gökyüzü, o zaman kayboldu tüm yıldızlar.
Umudu yitirilmiş insanların darmaduman öyküsü... Acı işlenirdi ilmek ilmek ruhlara, umut gömülürdü en derin ufuklara.
Sıcak b...
"Her mutluluk, bir umutla başlar." diyor ve sizi bölümle buluşturuyorum. *-* Şuraya da bu hoş resmi bırakmak istedim. :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Duyduğumun gerçek olması için dualar etmeye başlamıştım bile. Sevinçten olduğuna emin olduğum gözyaşlarım çeneme doğru iniş yapmaya başlamıştı.
"Abla, lütfen buraya gel. Ben kaçtım, sana gelmek için." telefonun diğer ucundan gelen ağlamaklı sesle kendimi toparlayıp sesimin düzelmesi için öksürdüm.
"Se-sen neredesin Açelya?"
Uzun bir sürenin ardından telefonun diğer ucundan ulaştı ses kulaklarıma.
"Iıı şey, Gültepe sokak yazıyor."
"Yanındaki insanlardan birine telefonu verir misin? Onlardan tam adresi alayım Açelya."
"Tamam ablacım." dedikten kısa bir süre sonra sesi kalın, olgun bir sesten tam olarak adresi aldım ve hızla kapattım telefonu. Buraya oldukça uzaktı verdiği adres, fakat her ne olursa olsun kardeşime kavuşmak istiyordum şuan.
Telefonumu cebime yerleştirdikten sonra özlem ve sevinç karışımı gözyaşlarıma aldanmadan hızla çıktım evden. Telefonumla bir taksi çağırdıktan sonra telaşla beklemeye başladım kapının önünde. Sarı taksi önümde durduğunda arka kapıyı açıp, yerleştim koltuğa. Adresi şoföre mırıldandıktan sonra sırtımı koltuğa, kafamı ise cama yasladım. Tek isteğim, kardeşime kavuşup tüm her şeyi öğrenerek eski mutluluğuma, hayatıma dönebilmekti.
Kardeş demek diğer yarın diyebilmekti. Kötü de olsa iyi de olsa onu sevebilmek, bağlanabilmekti. Onun canı yandığında senin de canının yanabilmesiydi mesela. Kısaca kardeş demek sadece aynı kanı değil aynı mutluluğu, aynı acıyı da taşıyabilmekti.
Durduk yere gülümsüyordum, küçük bir çocuk gibi. Birden kafama esen bir düşünceyle çantamın içinden bir kalem arayışına çıktım. Çantamın en derinliklerinden elime ulaşan kalemle sevinerek kalemin kapağını açtım usulca. Yüzümden gülümsemeyi eksik etmeyerek kalemle bileğime kalın ve büyük harflerle bir yazı yazdım:
"SON BİR UMUT "
Bu yazı hep kalacak, hayatımın bir parçası olacaktı. Şimdilik her ne kadar silince hemen geçecek basit bir yazı gibi görünse de kardeşimle eve döndüğümde kalıcı bir dövme şeklinde yazdıracaktım bu yazıyı. Her şey bu yazıyla başladığı gibi bu yazıyla da bitmeliydi çünkü.
***
Nihayet uzun bir yolculuktan sonra verilen adrese ulaşmıştım. Sevgili, şirin kardeşimi ararken hıçkırarak ağlayan bir çocuk takıldı gözüme. Ona doğru adımlar atmaya başladım hızla. Başını kaldırdığında kardeşim olduğunu anlayarak sesli bir şekilde kahkaha attım, sevincimden her şey yapabilirdim artık.
