Sokak Çocuğu

8. Yeni Bir Hayat mı ?

Artık tek dostumun kendim olduğunu kabullenmiştim. Pizzacıda işe girdim ve orada çalışmaya başladım makul bir ücret karşılığında. İlk gün baya yorucu geçti ama yeni hayatımın bana renkte katmasına izin vermeliydim. İşten çıkıp bir hayat kadınıyla otele gittim. O gece üstümdeki yorgunluğu çoğaltsa da beni kendime getirdi. Ertesi sabah kalkıp işe doğru yürüyordum, dükkanın önünde bir araba gördüm, arabanın içinde 2 kişi ve arabaya yaslanan 1 kişi gördüm. İçeriden bağırma sesleri geliyordu, sakince içeri girdim ve 2 adamın patrona bağırıp çağırdığını gördüm.

''Ne oluyor burada ?'' dedim.

''Sen kimsin lan'' dedi biri.

''Güzel'' dedim

''Steve... Benim çalışanım... Ama size söz veriyorum haracı en kısa zamanda ödeyecem'' dedi patron.

''2 Gün sonra tekrar burada olacam, eğer bu defa para hazır olmazsa dükkanı başınıza yıkarım'' dedi biri.

''Bir dakika... Bir dakika, ne parası'' dedim.

''Seni ilgilendirmez çocuk işine bak'' dedi biri.

''Para falan yok lan... Siktirin gidin şimdi'' dedim.

''Sen kimle konuştuğunu bilmiyorsun herhalde'' dedi biri.

''Bilsem de birşey değişmez'' dedim.

İkisi de sırıtıp aniden üzerime yürüdüler. Biri yüzüme yumruk salladı, yumruğunu savuşturup tekmeyle geri ittim, diğeri karın boşluğuma tekme atarken tekmesini tutup yüzüne attığım yumrukla onuda indirdim, diğeri üstüme koşunca döner tekme atarak yere serdim sonra dışarıda duran arkadaşları da içeri girdi, biri direkt üstüme koşunca tek yumrukla indirdim diğeri böyle süremeyeceğini anlayınca silah çekti. 

''Sen ölmek mi istiyorsun ha ?'' dedi silah çeken.

''Bunu size ödeteceğim'' dedi yanındaki.

''Hadi kalkın da gidelim buradan... Yarın görüşmek üzere lanet pislik'' dedi dövdüklerimden biri.

Sonra dükkandan çıkıp arabalarına binip buradan uzaklaştılar.

''Sen ne yaptığını sanıyorsun ha... Onlar mafya'' dedi patron.

''Ee...'' dedim.

''Ee mi ? Bizi öldürür bunlar manyak herif'' dedi patron.

''En fazla beni öldürürler... Kafaya takma'' dedim.

''Defol... Defol dükkanımdan'' dedi patron.

''Ne ?'' dedim.

''Duydun işte... Defol, terk et burayı başına nasıl bir bela aldığının farkında değilsin sen ?'' dedi patron.

''Beni kovuyor musun ?'' dedim.

''Evet... Kovuyorum'' dedi.

''İyi... Mafyalar gelirse adımı soyadımı verirsin beni bulurlar... Eğer gerçekten mafyalarsa'' dedim.

Dükkandan çıkıp, yoluma devam ettim aslında hiçbiri ve hayat umurumda değildi. sakince gidip bir bara oturdum ve delice içmeye başladım. Şu hayattan uzaklaşmak istesem de, ne kadar kaçabilirdim ki kendimden. İçmeyi bitirdikten sonra kalkıp eve gittim sallana sallana. Evin önüne vardığımda evden birinin sedyeyle dışarıdaki ambulansa götürüldüğünü gördüm. Yaklaştım, baktım, o amcamdı üstünde herhangi bir kan yoktu ama gözleri kapalıydı.

''Ne oluyor'' dedim. Cevap yoktu.

''Ne oluyor !!!'' diye haykırdım.

''Adam kalp krizi geçirmiş'' dedi biri.

''Tanıyor musunuz ?'' dedi hemşire.

''Evet... Amcam o benim'' dedim.

Hastaneye gittik. Biraz bekledikten sonra amcamın ölüm haberini aldım. Dışarı çıktım, gözlerimden birkaç damla yaş döküldü. Hayat çok kısa ve manasız göründü gözüme. İnsan bu kısacık hayatta yalnız kaldığında ne yapabilirdi ki tek başına. Sevdiğim insanlarla ve sevdiğim şeylerle vakit geçirmek yerine, beni daha mutsuz edecek ve büyük acılar çektirecek kavgaların içine atılmam ne kadar saçmaydı. Bir kez daha tek kalmıştım, bir başıma, yalnız... Annem, babam, babaannem, amcam hepsi ölmüştü. Raphaelde gitmişti, kalbimde ölmüştü. Belki de yüreksizlerin asıl cezası budur dedim kendi kendime. Gerçeği iş işten geçtikten sonra anlamak, artık yapabilecek hiçbir şeyin kalmadığını görmek, acı çekmek. Ama her yara kitap ayracı gibi durur hayatımızda. ''Nerede kalmıştık'' deriz, devam ederiz. Hayatımın ellerimin arasından kayışını hissediyordum, hayat anlamını yitirmeye başlamıştı bile. Hayat anlamını yitirmeye başladığı zaman, 'hayatın ölümü' başlamış demektir. Ama birşey öğrenmiştim, yalnızlığımın yalnız bana zararı dokunmuştu. Gerçi yalnızlığı sevmeyen özgürlüğü de sevmez, çünkü insan sadece yalnızken özgürdür. Anlamıştım ki kavgalar peşimi bırakmayacak, bende beni isteyeni isteme kararı aldım, ettiğim yemini bir kenara bıraktım, beni bırakanları gördükçe yeminlerin bir anlamı kalmamıştı. Bazı duygularım öyle derine gömülmüştü ki, sadece yalnızlık onları tekrar bulmama yardımcı oldu. Ringe dönecektim, eski hayatıma...