Make A Choice

Chapter 23

Ik heb nooit meer iets van Louis gehoord. De dag dat hij neerviel op het feest is al vier maanden geleden. Vier. Fucking. Maanden.

Twee weken na het ongeluk heeft mijn moeder me gedwongen om toch naar school te gaan. Wat me geen slecht idee leek, toen. Ik dacht Louis te kunnen zien. Met hem te kunnen praten. Vragen waarom hij me twee weken negeert en mijn berichten niet be-antwoord, mijn voicemails niet be-antwoord.

Hij heeft me nooit terug gebeld of iets terug gestuurd. Hij is zelfs nooit meer op school te komen.

Eérste maandag op school. De eerste dag dat ik weer naar school ging na wat er is gebeurd. Ik had hoop. Ik had veel hoop. Maar toch was het allemaal voor niets. Louis heb ik de hele dag niet gezien. Zijn vrienden leken er echter aan gewend te zijn en wisten ongetwijfeld waar hij was en hoe het met hem ging. Maar ik kon het niet aan het aan hen te vragen, op één of andere manier.

Eérste dinsdag op school. De hoop die ik maandag had was even sterk, maar ging met een hardere klap weer weg toen ik Louis weer niet op school kon vinden. Hem in de pauzes nergens zag en hij nog steeds niet antwoorden op mijn berichten. Ik kon toch ook niet zomaar op Danny afstappen en hopeloos vragen waar Louis was? Daarbij zou ik in tranen uitbarsten. Dinsdagnacht heb ik de hele nacht wakker gelegen. Denkend wat er gebeurd zou zijn met Louis. Ik ga het vragen aan Danny. Als hij niet antwoord of van niks weet zorg ik dat ik één van zijn ouders wel kan bereiken.

Eérste woensdag op school. Ik ging met een geruster gevoel naar school. Ik zou naar Danny gaan. Al stelde ik dat wel uit tot de laatste pauze die we die dag hadden. Ons gesprek was nog al lang, waardoor we beide een kwartier te laat in onze lessen waren gekomen. Maar het heeft gewerkt, al ben ik meer dan teleurgesteld met het resultaat. Louis is naar een andere school gegaan. Een school dat dichterbij het ziekenhuis lag waar hij elke week minstens drie keer naar toe moest voor een controle. Het gesprek eindigde met mijn hand die hard contact maakte met zijn gezicht omdat hij me nooit iets heeft verteld erover.

Eérste donderdag op school. Danny heeft me erna niet meer gesproken. Hij heeft me ook niet meer opgezocht. Sterker nog, hij ontloopt me zelfs. Niet dat ik het gek vind. Misschien had ik hem nooit moeten slaan.. Ashton wilde me er nog over aanspreken, maar ik heb hem ontweken. Daarbij ontloop ik Cindy, Zack en Harry ook nog. Al de hele week.. Ik kan het niet aan hun te zien. Ik zal uitbarsten waar ze bij zijn. Ik wil niet dat ze mij zien huilen. Ik wil Louis. Louis die me uitlegt wat er allemaal gebeurd en waarom hij alles voor me verzwijgt en verbergt. Ik heb onbewust altijd al geweten dat er iets aan de hand zou zijn. Ik heb alleen nooit geweten wat ik moest doen.

Eérste vrijdag op school. De week ging traag voorbij. Enorm traag. Ashton is boos op me en heeft niet meer tegen me gepraat. Danny ontloopt me nog steeds, net als ik doe bij Cindy, Zack en Harry. Al had dat na school minder succes en nadat Harry me voor de zesde keer probeerde te bellen nam ik eindelijk op. Het gesprek ging over Louis. Maar vooral over mij. Hoe hij zich zorgen maakte en me wilde helpen en troosten. Ik heb hem afgewezen, - iets wat ik de laatste tijd niet anders kan - en opgehangen voor hij me kon horen huilen.

Zo heb ik de zaterdag en zondag ook doorgebracht. Iedereen ontwijken en huilen. Wat huiswerk gemaakt om op andere gedachten te komen - dat hielp niets natuurlijk. En tekeningen gemaakt over hoe ik me de afgelopen week heb gevoeld. De A4-tjes zijn voornamelijk zwart.

Derde maandag op school. Niks over te zeggen.. Ik heb mijn wiskunde toets gemaakt, waar ik ongetwijfeld een vier voor heb gehaald, en ben ziek naar huis gegaan. Ik heb zelfs niks gegeten en smeekte mezelf in slaap te vallen zodat de dag sneller voorbij zou gaan en ik de volgende dag opnieuw kon opstaan en me misschien iets beter zou voelen.

Vijfde donderdag op school. Ik heb met Harry afgesproken. Al drie keer, zelfs. Vorige week zijn we samen naar het park gegaan en hebben het over leuke dingen gehad, wat echt geweldig was. Ik was even weg. Ik leefde weer. Al duurde het maar twee uurtjes. Zo hebben we vaker afgesproken.

En nu zijn we vier maanden verder. Ik heb geen contact meer gehad met de vrienden van Louis óf Ashton. Zelfs Cindy en Zack heb ik weinig gesproken en gezien. Al ben ik wel blij dat áls ik ze zie, ze glimlachen. Maar ik wuif ze af, zoals ik de afgelopen maanden bij iedereen heb gedaan. Harry en ik praten elke avond nog via Skype. En het voelt fijn. Rustgevend. Vertrouwd.

Maar toch, ik heb het letterlijk herfst zien worden. Misschien is het zelfs al winter. Ik weet het niet. Het interesseert me niet. Ik heb het altijd wel koud door mijn vermoeidheid. Mijn wallen staan er ook al zes weken en lijken niet weg te gaan. Misschien zijn ze permanent geworden. Maar het kan me niks schelen. Het hele herfstweer en herfst-gebeuren kan me niks schelen. Er is een stuk van mijn hart weggetrokken.

En ik had nooit verwacht dat stukje hart midden in de nacht in mijn slaapkamer terug te zien.

[Kort hoofdstuk, ik weet het, maar ik denk dat het wel goed past.

Een passend eind, tenminste ;) ]