Make A Choice

Chapter 12

'Ik kan dat best!' roept Cindy verontwaardigd. 'Dat kan je niet!' roept Zack en blijft nog steeds bloedserieus. Ik schud glimlachend mijn hoofd. 'O kom op! Zo moeilijk is het niet om een hamster te leren springen.' Verdedigd Cindy zichzelf. Het lijkt wel of ze echt boos aan het worden is. 'Hoe wil je dat doen dan?' Zack kijkt verbaasd.

'Nou,' Cindy lijk verslagen en probeert na te denken over een goed argument. 'Uhm, van het bed afgooien?' Ik klap in mijn handen en schiet in de lach. Dit kan ze toch niet menen? 'Lieverd,' Ik probeer rustig te worden en te luisteren naar Zack. 'Dan gaat-ie dood.'

Cindy gooit haar armen in de lucht. 'Weet je wat? Laat maar!' Ze zucht geïrriteerd en laat zichzelf achterover op de bank vallen. Ik wissel een blik uit met Zack, en zie dat hij zijn ogen rolt. Arme Cindy, ze is niet zo slim. We kijken alle drie op als het geluid van de voordeur die sluit, de stille kamer weer met leegte geluid vult.

'Cheryl, laat me met rust!' Ik spreid mijn ogen en ga in één seconden recht overeind zitten. Was dat, Harry? 'Kom nou maar gewoon.' Ik hoor de irritatie in Cheryl haar stem en dan gaat de houten haldeur open. Ik sta op van de bank als Cheryl en Harry de kamer in komen. Harry werpt een korte blik op mij, en dan laat hij zijn ogen rusten op de houten vloer.

Cheryl heeft haar jas nog aan en staat achter Harry. Hij heeft een joggingsbroek aan en een normaal grijs T-shirtje. Zijn zwarte bril zit op zijn neus en zijn krullen hangen langs zijn gezicht. Het is stil in de kamer. Iedereen kijkt naar Harry -die overigens nog steeds naar de grond kijkt- en hoopt dat er iets zinnigs uit zijn mond komt.

'Praat.' zegt Cheryl met een klein lachje en tikt hem met haar wijsvinger tegen zijn schouderblad aan. 'Waarom ben ik hier?' vraagt hij zacht, zijn ogen nog steeds gericht naar de vloer. 'Omdat je aan iemand je excuses moet aanbieden, vind je niet? Overmorgen is het gewoon weer school en je kunt je niet voor eeuwig verstoppen voor Lou--'

'Sorry.'

Verbaasd kijkt iedereen nu mijn kant uit. 'Sorry.' herhaal ik weer. 'Het is niet allemaal Ashton zijn schuld, maar ook de mijne. Ik had gewoon verstandiger moeten zijn.' Harry glimlacht schamper en blijft mij aankijken. Alsof hij me niet geloofd.

'Harry, ik wil je niet vergeten. Je bent mijn beste vriend. Alles wat Danny zei was fake. Ik denk zo niet over jou. Ik wil niet uit jou buurt blijven. Ik wil gewoon bij je zijn. Je moet hem niet geloven, het is Danny.' Ik slik in de hoop hij me gewoon vergeeft en we weer vrienden kunnen zijn. 'Geloof me.' mijn stem trilt en Harry blijft me op dezelfde manier aanstaren. Eerlijk gezegd, heb ik gezegd wat ik wou zeggen. Ik weet niet wat ik nog meer kan vertellen. Als Harry het nu nog niet accepteert, is het dit keer niet mijn probleem.

Harry's glimlach wordt iets groter, maar gelijk al een héél stuk geloofwaardiger. Hij komt op me afgelopen en slaat zijn armen om mijn middel. Ik sluit mijn ogen en sla mijn armen om zijn nek. 'Sorry.' murmelt hij zacht.

'Sorry dat ik Danny geloofde, en dat ik je niet meer wilde zien. Het spijt me.Het was angst. Ik ben al zo vaak gepest geweest en dit is me al zo vaak overkomen, dat ''vrienden'' me laten zitten. Ik dacht eerlijk gezegd dat deze keer niet veel anders zou zijn.' Ik lach en duw hem een stukje van me af. Beide glimlachen we naar elkaar. 'Weer vrienden?' vraagt hij zacht. Ik schud mijn hoofd. 'Nee,' zeg ik. 'We zijn al die tijd al vrienden geweest. Beste vrienden.' Harry glimlacht en knikt. 'Beste vrienden.' stelt hij vast.

-

Ik zucht en loop tegelijkertijd met Cindy en Zack de school binnen. 'Harry al gezien?' vraagt Zack zacht. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, de Swagmasta's óf Pink Sweets ook niet.' Maak ik af. 'Oke.' zucht Cindy. 'We moeten gewoon Harry vinden, en met z'n 4 weg blijven van de Swagmasta's, dat is het belangrijkste.' Wauw, het is zo'n lange tijd geleden dat er weer eens iets zinnigs uit dat mondje komt. Cindy, je bent weer eens goed bezig.