Make A Choice

Chapter 18

'Je ouders weten dat Louis blijft slapen?' Ik houd mijn telefoon vast tussen mijn oor en schouder, terwijl ik met twee glazen in mijn hand terug naar de woonkamer loop. 'Nee,' begin ik. Ik leg de glazen naast de fles Cola op het tafeltje neer en neem mijn telefoon in mijn hand. 'Maar daar komen ze morgenvroeg wel achter.' Ik hoor Cindy lachen aan de andere kant van de lijn terwijl ik een sprintje naar boven mijn kamer in neem. Het is al exact acht uur, Louis kan er ieder moment zijn.

'Oke, oke..' lacht ze. 'Dan ga ik maar, want je vriendje kan elk moment arriveren met z'n geweldige Porsche..' Cindy zucht. 'Waarom heeft Zack niet zo'n auto?' Ze houd van die auto's. 'Is goed, dag Cindy.' Ik lach. 'Dag Yennatal. Veel plezier vanavond.'

Cindy verbreekt de verbinding en ik stop mijn telefoon in de zak van mijn lichtgrijze joggingsbroek. Ik borstel even snel mijn haar door en trek Louis' veel te grootte, rode Campus hoodie over mijn zwarte hemdje aan. Wanneer het geluid van de deurbel door het huis galmt, glimlach ik en ga mijn kamer uit naar beneden.

Pap is naar zijn mannenavond bij Tobias. Mam is met Brigitte en Anastacia stappen. En Ashton is met vrienden bij Ross thuis. Het is dus de hele avond alleen Louis en ik. Alleen. In mijn huis. Tot morgen vroeg. Waarom ben ik zo enthousiast over dit moment?

Ik stop vlak voor de voordeur en fatsoeneer kort mijn haar en kleding voor ik de voordeur openmaak. Louis staat met een grote glimlach in de deuropening. Ik laat hem binnen en maak de voordeur dicht. Louis hangt zijn Baseballjacket aan de kapstok. Hij draagt een zwarte joggingsbroek en een lichtgrijs T-shirt. Zijn haar is in een warrige kuif omhoog gekamd. Kort gezegd, hij ziet er weer eens fantastisch uit. Hij ziet er altijd fantastisch uit.

'Hello, sweetheart..' Louis legt zijn handen op mijn heupen en drukt me zacht tegen de muur. Ik glimlach en leg mijn handen rond zijn nek. Louis neemt even de tijd om me te bekijken, voordat hij me in mijn ogen aankijkt. 'Ben je ooit nog van plan mijn hoodie terug te geven?' Ik schud glimlachend mijn hoofd.

'Nou, niet echt. Ik denk dat ik hem ga houden. Hij zit véélste fijn. En mam denkt dat ie van Ashton is, Dus, no problem.' Louis glimlacht en drukt zich iets meer tegen mij aan. Ik hou mijn ogen half open als Louis zijn voorhoofd tegen de mijne aanlegt. Hij laat een hand naar mijn rug glijden en streelt zacht over de stof van mijn rode hoodie.

Hij daagt me uit. Hij vind het leuk als ik een keer de moeite neem om hem een kus te geven. Omdat hij vind dat het telkens van zijn kant moet komen. Kan ik er iets aan doen dat hij zo ontzettend klef is en stoer doet? (Héél stiekem is dat een kant van hem die ik erg aantrekkelijk vind, maar dat hoeft hij uiteraard niet te weten omdat we allemaal weten dat hij me daarmee gaat plagen).

Hij houd zijn gezicht verder tegen het mijne aan en grijnst even. Onze lippen raken elkaar nog net niet, maar in mijn onderbuik neemt een golf van verleiding toe. Waar wacht hij nog op? Dat ík hem dit keer ga zoenen? Dat ik ga toegeven dat ik het bijna ongemakkelijk begin te vinden omdat hij door een paar aanrakingen mijn totale gevoelens door de war schopt?

Zodra Louis in de gaten krijg dat ik hem iets van me af wil duwen, wordt zijn grip alleen maar sterker, en zijn grijns alsmaar breder. 'Waar wacht je nog op, hm?' murmelt Louis geamuseerd tegen mijn lippen. Ik rol mijn ogen en probeer mijn hoofd weg te draaien. Net op dat moment plant Louis een kus op mijn wang en zet een paar stappen van me vandaan.

'Klootzak.' mompel ik zacht. Hij weet dondersgoed dat ik dit soort momenten niet fijn vind. Misschien later wel, maar nu nog niet. Het is ongemakkelijk en hij schopt mijn gevoelens door de war, iets waar ik niet goed tegen kan. Ik ben verliefd op Louis, dat zeker, maar ik ben niet het kleffe typ. Nog niet tenminste, en daarom vind ik momenten zoals deze zo ongemakkelijk.

Louis grinnikt even. 'Eens een klootzak, altijd een klootzak.' Hij woeld door mijn haar en pakt mijn hand. Hij verstrengeld zijn vingers tussen de mijne en trekt me mee naar de woonkamer. Ik zucht en besluit deze gebeurtenis te laten voor wat het is. Ooit, op een dag, kan ik er wel tegen en pak ik hem nog terug. Geduld wordt altijd beloond.