Make A Choice

Chapter 9

Mijn ouders verwachten dus blijkbaar dat Ashton en ik tegelijkertijd thuis zouden komen. Nou, niet dus. En omdat ik zo slim ben geweest om mijn telefoon te vergeten, kan ik niks. Gelukkig ben ik niet dom en heb ik nog wel onthouden dat de reservesleutel in de plantenbak wordt gelegd zodra iedereen het huis uit is. Blond, maar niet dom. Volgens mij ligt die sleutel er altijd, maar ja, dat komt alleen maar goed uit.

Ik maak de deur open en klik de lamp knop aan. Ik knijp mijn ogen even dicht door het felle licht dat mijn oogkassen binnendringt, maar dat is gelukkig al snel weer voorbij.

'Kom binnen, mijn ouders komen pas laat thuis, en ik verwacht niet dat Ashton ook voor één uur thuis zal zijn.' Harry knikt en loopt mee naar binnen. Hij neemt plaats op de bank en ik loop de keuken in voor een doekje.

Ik maak het doekje vochtig en loop vervolgens weer terug de woonkamer in. 'Hier.' zeg ik en neem naast Harry plaats op de bank. Ik dep voorzichtig het bloed op zijn gezicht weg. Ik kijk naar zijn blouse, het zit onder de bloedvlekken. Het schuldgevoel neemt nog net niet mijn hele lichaam over, ik voel me zo rot. Was ik maar nooit naar dat feest geweest. Maar één ding weet ik zeker, Louis hoef ik voorlopig even niet meer te zien.

'Gaat het een beetje met je?' vraag ik zacht. Harry knikt. Ik volg zijn blik naar de muur een paar meter tegenover ons. Hij staart naar de muur in het niets. Ik vind het verschrikkelijk voor Harry, hij had al zo veel problemen met de Swagmasta's én de Pink Sweets. En nu heb ik het waarschijnlijk alleen nog maar erger gemaakt.

'Kom terug, Styles!' 

Ik hoor de stem van Louis schreeuwen in mijn hoofd. Het maakt me gek. Het geeft me een gevoel dat het mijn schuld is dat Harry straks niet meer op school kan komen, zonder dat iemand hem pijn doet. En natuurlijk bedoel ik daar Louis mee. Sterker nog, hij heeft een grote kans dat de Pink Sweets en de Swagmasta's hem net zo erg gaan treiteren als dat Louis al die tijd alleen heeft gedaan.

'Ik ben nog niet klaar met je!'

Wat bedoelde hij daarmee? Ik ben nog niet klaar me je! Bedoelde Louis dat hij Harry straks echt iets gaat aandoen, maar waarom? Waar heeft hij die reden voor? Hij kon niet zomaar, omdat hij het leuk vond, op Harry afgestapt zijn geweest. Hij kon ook niet jaloers zijn, daar had hij het recht niet voor. Hij had Ross meegevraagd, logisch dat ik dan met een ander naar het feest zou gaan. Dat had nog zelfs mijn neefje Erik kunnen bedenken. En dan moet ik zeggen dat Erik niet bepaald slim is. Integendeel, hij zit nu op een soort internaat voor zijn 'totaal-niet-snugger-zijn' probleem.

Als ik klaar ben met Harry's gezicht, leg ik het doekje op de tafel. 'I-Ik moet maar eens gaan.' stottert hij en staat op. 'Harry wacht,' met grote stappen maakt hij zijn weg naar de hal. 'Harry.' Ik sta op en loop achter hem aan.

Hij maakt de voordeur open, maar nog voordat hij het huis uit kan, sla ik de deur voor hem dicht en ga met mijn rug tegen de muur staan. 'Harry, je moet naar me luisteren. Het spijt me.' Harry glimlacht zachtjes. 'Het is niet jou schuld.' zegt hij zacht en schud zijn hoofd. 'Als ik gewoon even een w-week thuis blijf, houd het vanzelf w-wel op.' Ik schud mijn hoofd.

'Nee, Harry luister naar me. Je moet niet wegrennen van je problemen, dat heb ik ook gedaan. Jaren lang. Nu ben ik hier, en ik ben opnieuw begonnen. Dat moet jij ook doen. Probeer die andere Harry die dag in dag uit gepest werd achterwegen te laten, dit is de nieuwe Harry. Laat die aan de buitenwereld zien en je zult gerespecteerd worden. Dat weet ik zeker. Ik weet dat je het kunt. Ik heb vertrouwen in je. Verschuil je niet meer, je hebt ons nu. Cinthia, Zachary, mij. Je vrienden.'

Ik wacht op zijn antwoord. Hij blijft me maar aankijken, ik wordt er zenuwachtig van. 'Zeg iets.' smeek ik op zachte fluistertoon. Harry slikt en legt zijn handen op mijn wangen. Héél zacht drukt hij een klein kusje op mijn lippen. 'Ik moet echt gaan.' fluisterd hij zacht.