What Do You Mean? » N.H.

Chapter 1

E-"Niall!!!Niall που είσαι;!" φωνάζω στον κολλητό μου που εδώ και δέκα λεπτά τον ψάχνω μέσα σε όλο το σπίτι
Ακούω βήματα από τον πάνω όροφο και τρέχω ώστε να τον προλάβω. Κοιτάζω σε όλα τα δωμάτια, πουθενά. Το γελάκι του ακούγεται τώρα από τον κάτω όροφο.
Ε-"Niall δεν είναι αστείο! Βγες έξω!" ένα ακόμη τρίξιμο ακούγεται από το δωμάτιό μου, τρέχω και ανοίγω την πόρτα μπουκάροντας μέσα. Κοιτάζω δεξιά αριστερά και ξαφνικά η πόρτα κλείνει ενώ την είχα ανοιχτή. Τα χέρια του αγκαλιάζουν την μέση μου και μετά τα μάτια μου.
Ν-"Μάντεψε ποιος"
Ε-"Η κολλητή πατάτα μου;"
Ν-"Οοοχι"
Ε-"Και τότε ποιος;"
Ν-"Ο θεός ξανθός γαλανομάτης κολλητός σου" απομακρύνει τα χέρια του και γυρίζω να τον κοιτάξω
Ε-"Χαχα"
Ν-"Αμφιβάλλεις;"
Ε-"Χμ... ναι ,αφαιρώ το "θεός" και βάζω "πατάτας""
Ν-"Α έτσι είσαι; Τώρα θα δεις!" αρχίζει να με γαργαλάει στην κοιλιά και εγώ περπαταώ προς τα πίσω προσπαθώντας να τον αποφύγω γελώντας. Σκοντάφτω στο κρεβάτι και πέφτω πίσω γελώντας ακόμα, όταν ο Niall χάνει την ισορροπία του καθώς με γαργαλάει και πέφτει πάνω μου, τα χείλη μας ενώνονται καταλάθος, βάζει τα χέρια του δεξιά και αριστερά μου κρατώντας γερά στο κρεβάτι για να στηριχτεί και συνεχίζει το φιλί μας που φυσικά εγώ ανταποκρίθηκα...

Απομακρύνεται με ένα αγχωμένο ύφος που ξεχώριζε από μίλια μακριά. Τα μάτια του από εκείνο το γαλάζιο του ουρανού μετατράπηκαν στο μπλε ενός βαθύ ωκεανού που όσο και να βουλιάζεις ποτέ δεν θα βρεις το τέλος.
Ν-"Συ- συγγνώμη δεν... πρέπει να φύγω" λέει και σηκώνεται προχωρώντας γρήγορα προς την πόρτα. Πριν την κλείσει γυρνάει και με κοιτάζει με ένα κενό βλέμμα. Έχω μείνει να κοιτάζω την πλέον κλειστή πορτα προσπαθώντας να καταλάβω τι έγινε μόλις τώρα. Τρέχω στην πόρτα και την ανοίγω απότομα, έχει ήδη φύγει. Δεν τρέχω πίσω του, αντιθέτως την κλείνω, ακουμπάω πάνω της με την πλάτη μου και γλιστράω σιγά σιγά προς τα κάτω όταν πλέον είμαι καθισμένη. Αγκαλιάζω τα πόδια μου και βάζω το κεφάλι μου να "ξεκουραστεί" πάνω τους αφήνοντας δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά μου αφού οι αναμνήσεις που έχω μαζί του πέφτουν σαν βροχή πάνω μου.
《Ν-"Είσαι μόνη;"
Ε-"Ναι"
Ν-"Τώρα πια όχι, πως σε λένε;"
Ε-"Έλενα, εσένα;"
Ν-"Niall" 》από εκείνη την μέρα δεν με είχε αφήσει ποτέ μόνη, πάντα με βοηθούσε σε ότι πρόβλημα και αν είχα, ήμασταν κάθε μέρα, ναι, από τα τέσσερα μας.
《Ν-"Χρόνια πολλά Ελ" μου είπε δίνοντας μου ένα κουτάκι
Ε-"Αωω ευχαριστώ Νι, τι είναι;"
Ν-"Άνοιξέ το και θα δεις" ανοίγω το κουτάκι και ένα κολιέ εμφανίζεται μέσα, το βγάζω έξω και το παρατηρώ. Επάνω γράφει "♡B.F.F♡" σχηματισμένο με ένα λεπτό σιδεράκι.
Ε-"Ιιιι το λατρεύω!" λέω και τον αγκαλιάζω》
Κάθε ανάμνηση, κάθε δική του ανάμνηση φέρνει και ένα καινούργιο δάκρυ στα μάτια μου, έτοιμο να κυλήσει και να ελευθερώσει μια άλλη χαρούμενη ή και άσχημη ανάμνηση όταν ξαφνικά η πόρτα χτυπάει...