What Do You Mean? » N.H.

Chapter 22

Ε-"Όχι Niall! Μη! Σε παρακαλώ!" Τρέχω στην πόρτα αλλά δεν μου δίνει σημασία αφού συνεχίζει τον δρόμο του. Δάκρυα υγραίνουν τα μάγουλά μου καθώς τα διασχίζουν. Όχι δεν είναι αληθινό! Είναι απλά ένα όνειρο... ή μάλλον, ένας απαίσιος εφιάλτης.
Το σώμα μου ακουμπάει στην πλέον κλειστή πόρτα και πέφτει αργά προς τα κάτω ενώ τα χέρια μου καλύπτουν τα μάτια μου αφήνοντας όλα τα δάκρυα να κυλήσουν μέχρι που ξαφνικά νιώθω κάτι παράξενο.
Όλη η λύπη και η απογοήτευση μετατρέπεται αστραπιαία σε θυμό. Στεγνώνω τα υγρά μάγουλά μου και σηκώνομαι. Αρπάζω τα κλειδιά του σπιτιού και βγαίνω έξω. Κλειδώνω την πόρτα και προχωράω με γρήγορο ρυθμό μέχρι το σπίτι του Niall.
Χτυπάω την πόρτα και σε δευτερόλεπτα ανοίγει. Ο Niall με κοιτάζει σοκαρισμένος. Τον σπρώχνω και μπαίνω μέσα.
Ν-"Τι θες εδώ;!"
Ε-"Νόμιζα ότι είμασταν μαζί!"
Ν-"Όπως το είπες, είμασταν!"
Ε-"Γιατί Niall; Τόσο κακό είναι; Το ξέρεις ότι αν δεν γινόμουν "τέρας" όπως με αποκαλείς εσύ τώρα θα τα είχες με μια... όχι μια, δύο κοπέλες ταυτόχρονα; Θα συμπεριφερόμουν σαν προβληματικό; Μέχρι και σε τρελοκομείο μπορούσε να με πήγαιναν! Θα το ήθελες αυτό;"
Ν-"Δεν ξέρω τι θα ήθελα όμως αυτό που θέλω τώρα είναι να μου αδειάσεις την γωνία!"
Ε-"Να σου αδειάσω την γωνία εε;"
Ν-"Ναι!" ο θυμός κυριαρχεί μέσα μου, ορμάω με φόρα στον Niall κολλώντας τον στον τοίχο, έχοντας το χέρι μου γύρω από τον λαιμό του. Εκείνος προσπαθεί να με απομακρύνει αλλά δεν κουνιέμαι...
Ε-"Μην κουράζεσαι άδικα, ένας βρικόλακας είναι πολύ πιο δυνατός από έναν άνθρωπο"
Ν-"Άσε με!" ένα στραβό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου, πλησιάζω στον λαιμό του και ακουμπάω απαλά τα χείλη μου πάνω του. Έχει παγώσει, δεν κινείται, ούτε καν ανασαίνει ενώ εγώ πιπιλάω το δέρμα του αφήνοντας ένα μοβ σημάδι εκεί. Τον αφήνω και απομακρύνομαι.
Ε-"Δεν τελειώσαμε εμείς, αυτή τη στιγμή, στο κεφάλαιο "Niall" η λέξη "μίσος" είναι πρώτη" λέω και βγαίνω από το σπίτι και αρχίζω να περπαταώ προς το δικό μου. Ο θυμός αντικατιστάται με την απογοήτευση και την θλίψη μου ξανά ενώ τα δάκρυα απειλούν τα μάτια μου. Μπαίνω στο σπίτι και ανεβαίνω στο δωμάτιό μου. Σπάω σχεδόν ότι γυάλινο αντικείμενο βρω μπροστά μου μέχρι που ο θυμός εξαφανίζεται τελείως. Κάθομαι κάτω στο πάτωμα και αφήνω τις σκέψεις να κατακλύσουν το μυαλό μου.
"Δεν είναι αυτός ο Niall που ήξερα, όχι. Και για αυτή του την αλλαγή φταίω... εγω;"
Αλήθεια, φταίω εγώ;