TW~Drown in the night

87

Liam
'Liam je telefoon.' Zegt Scott. 'Hmpf.' Zeg ik. 'Neem op het is Luna!' Roept hij gefrustreerd. Ik weet het haar ontvoerders zijn. Ze bellen via haar telefoon. Ik gris mijn telefoon van de achterbank en neem op. Ik druk op de speaker. Iedereen luisterd gespannen af.
'Liam!' Hoor ik Luna's huilende stem. 'Luna... Alles goed, waar ben je?' Vraag ik ongerust. 'Ik bel alleen om te zeggen...' Ze neemt een korte adem pauze, alsof ze net een marathon heeft gerent en nog bij moet komen. 'Liam, niet luisteren! Kom me niet halen! Niet komen!' Huilt ze opeens. 'Alstjeblieft!' Roept ze. Opeens klinkt er geschreeuw. Luna gilt. Ik hoor een klap, alsof iemand letterlijk recht op het gezicht op de grond valt. Ik paniekeer. 'Luna!' Schreeuw ik. 'Luna!' Roept Scott. 'Luna houdt zich niet aan haar woord, vanacht om 12 uur in het bos, ik stuur de precieze plek wel, als jullie daar niet zijn dan zal ze een pijnlijke dood sterven. Jullie allemaal. Al weet ik dat jullie toch wel komen. Jullie hebben nog drie uur.' Ik slik. 'Nee! Kom niet!' Schreeuwd Luna. De verbinding wordt abrupt verbroken. Ik voel me machteloos, omdat ik niets kan doen. Ik moet nu afwachten. 'Waarom kan ze haar krachten niet gewoon gebruiken?' Vraag ik aan niemand bijzonder. 'Ze kan het anper zonder haar handen, waarschijnlijk zaten die vast, en dan is ze er fysiek en mentaal te erg aan toe. Het klinkt alsof je de wereld aan zou kunnen, zoals telekinesse in films en boeken wordt beschreven, maar alles heeft een limiet. En als we niet snel zijn haar leven ook.' En de woorden van Stiles komen hard bij me naar binnen. 'Waarom vermoorden ze haar niet in een keer, wat willen ze zo speciaal doen. Dat ze wachten?' Scott kijkt nadenkend. Ik peins. Waarom komen we in zoveel problemen. Ik ben slecht in mensen redden. Ik ben niet de held. Maar vanavond ga ik dat proberen. Ik probeer Luna vanavond wel te redden, en ik doe er alles voor.

Luna
'Nee kom niet!' Schreeuw ik nog. Wat me een klap in mijn gezicht oplevert. Ik wordt in mijn fug getrapt en val plat op de grond. Niet dat ik het voel. Alles ebt uit me weg. Maar mijn vrienden mag niets overkomen. Ze mogen niet komen. 'Dit wordt zo leuk!' Kirt Lucia. Haar vader glimlacht naar haar. Ik zou die glimlach wel van zij gezicht af willen slaan. Schoppen. Slaan. Het maakt niet meer uit dat ik dood ga. Ik ga dood. Dat weet ik. Maar Liam, Liam mag niet dood. En Scott, Stiles, Malia, Kira, en Lydia. Zij mogen ook niet dood. Als ze komen... Dan gaan we allemaal dood. Maar ik weet dat ze niet zullen luisteren naar mijn hopeloze geschreeuw. Mijn laatste hoop is vervlogen. Ik sluit mijn ogen en laat me kort mee voeren door de diepe duisternis van de slaap. Even weg van alles. Voordat ik vanavond echt weg ben. In een eeuwige duistere slaap. Die toch licht en aanlokkelijk is. Gewoon nu nog een slaap van licht, voor nu, heel even ontsnappen. En vanavond, voor altijd.

Uhmm
Sorry
Voor het zo "niet normaal lang" niet updaten.
Euhm school loopt ook niet echt lekker....
Dus weinig tijd.
Dag xxx