TW~Drown in the night

82

Luna

'Je kan het wel.' Fluister ik tegen me zelf. Ik ben alleen naar het bos gegaan. Wetend dat de andere niet zouden willen dat ik alleen ging. 'Je kan het.' Fluister ik tegen mezelf. Ik concentreer me op de boom voor me en knijp mijn handen bij een. 'Breek.' Ik concentreer me. 'Krghg.' Ik wilde alleen een takje afbreken. De hele "grote" tak is van de boom gevallen. 'Sorry boom.' Ik gooi de tak weg. 'Je doet het steeds beter.' Hoor ik ineens achter me. Ik schrik en laat de persoon achter me tegen een boom klappen. 'Auw, ik ben het maar Liam.' Mijn ogen worden groot als ik me omdraai. 'Shit! Sorry Liam, sorry!' Hij grijnsd. Ik loop naar hem toe en steek mijn hand uit. Dankbaar pakt hij deze aan. Ik help hem omhoog. 'Wel goed, stel dat ik niet Liam was maar een moordenaar.' Zegt hij. 'Inderdaad.' Plots vraag ik me af hoe hij wist dat ik hier was. Nou eigenlijk ben. 'Hoe wist je dat ik hier...?' Hij grijnsd. 'Je geur.' Ik kijk vragend aan. Serieus mijn geur. Ik hoop wel dat ik lekker ruik. 'Maak je geen zorgen, je ruikt lekker.' Zegt Liam voordat het er nog maar net uit is wordt hij helemaal rood. Ik begin zachtjes te lachen. 'Dankje.' Hij lacht scheef naar me. 'Het stomme is, het lijkt alsof ik sterker ben, maar als ik alleen maar een takje wil afbreken, dan breek ik de hele tak af.' Hij kijkt me vreemd aan. 'Je wilde toxh een tak afbreken, dat is het.' Ik kijk hem niet-begrijpend aan. 'Je wilt een tak afbreken concentreer je echt op die ene tak.' Zegt hij. 'Maar dat doe ik.' Zeg ik met een zuchtje. 'Nee, je moet je op Adie ene tak concentreren, en gooi ook wat minder hard.' Zegt hij net een kleine glimlach. Ik kijk naar een willekeurige boom. Kom op één takje maar. Ik wens vurig het lukt. 'Kom op.' Fluister ik tegen mezelf. 'Bloody hell.' Roep ik nijdig uit als een grote tak omkaag vliegt en met een harde klap op de rond valt. 'Bloody hell? Wat?' Vraagt Liam. 'Iets wat we in engeland zeggen, zoals Bloody, een vriendin van mij zei het werkelijk de hele dag door. Ik heb het overgenomen.' Ratel ik. 'Net als eh, moustache?' Vraagt Liam met een klein lachtje. 'Soort van.' Ik lach kort en zucht dan. 'He gaat me nooit lukken hè?' Ik kijk verdrietig naar de grond. 'Mijn moeder heeft dit blijkbaar ook gekund, waarom kan ik het dan niet? Ik heb eens een film gezien daar kon de persoon met telekinnese het binnen een dag perfect, maar ik niet.' Ik bijt op mijn lip en staar naar de grond. 'Alles gaat fout, die ene nacht op de parkeerplaats ging het goed, maar nu... Ik kan het gewoon niet.' Ik knijp gefrustreerd in mijn handen en voel de tranen opwellen in mijn ogen. 'Jawel.' Liam zet een stap dichter naar me toe en fluisterd de woorden haast tegen mijn oor. 'Nee, ik kan dot niet. Sorry Liam...' Ik voel hem ademen in mijn nek. Zijn warme adem bezorgd me rillingen op mijn koude huid. 'Je kon het toen ook, probeer de wilskracht terug te vinden.' Zegt Liam. Ik zucht zachtjes en sluit mijn ogen. Ik knijp ze dicht en denk aan verschilllende gelukkige maar ook ongekukkige momenten. Ik probeer me ergens op te concentreren, een sterke wil voor iets. Mijn ouders. Schiet me ineens te binnen. Mijn ouders en ik op het strand, mam en ik samen koekjes bakken. Samen met mijn vader klusjes doen. Films kijken ' s avonds. Samen eten. Lachen. Mijn oude school mijn vrienden. Ik spreek ze niet meer alsof ze mij gewoon vergeten zijn. Zelfs mijn beste vriendinnen.gaven me de laatste weken veel minder steun dan verwacht. Ik zie opeens de laatste avond voor hun dood, dit alles vliegt in enkele secondes voorbij, de man in mijn kamer, zijn lijk, mijn lachende ouders, hun lijken, dan zie ik al mijn nieuwe vrienden en ook Liam. En dan lijken. Ik zie Liam voor me hij bloedt dood, hij kijkt me aan vol haat en zegt.

Het is allemaal jou schuld, door jou gaan we dood!

Ik schrik en wil iets terug zeggen tot ik plots knipper frisse lucht in adem en het bos voor me zie. Ik tril helemaal en schrik als Liam achter me staat, de beelden nog vers in mijn geheugen.

Wat als ik de andere pijn doe?
Wat als ze dood gaan door mij?
Dat alles mijn schuld is...
Dat kan niet, dat mag niet.
Ik wil niemand pijn doen.

Ik draai me vlug om en ren weg.